فرزندان ناپاکان، لشکر ابلیس

شاید این خبر، برای هر کس برداشتی داشته باشد: «فرزندان جهاد نکاح در راهند »؛ یا ممکن خبر زیاد شدن روابط نامشروع کسی را ناراحت نکند؛ امّا برای کسی که سری به کتابهای تاریخی و حدیثی زده باشد، این خبر به معنای این است که ابلیس لعین (علیه اللعنه) از حرام زادگانی که نام و نسب پاکی ندارند، لشکری از ناپاکان می سازد تا آماده به خدمت ترین خادمانش را برای مقابله با امام عصر (ارواحنا له الفداء) سازمان دهد.

فرزندان رابطه ی نامشروع، به خاطر آنکه جانشان از حرام و پلیدی ایجاد شده است، آمادگی بیشتری دارند تا بسیاری از گناهان را انجام دهند. در روایات، این گناهان را از تمایل بسیار زیاد به زنا تا قتل انبیاء و امامان(علیهم السلام) برشمرده‌اند.
در ادامه ی این مطلب، درباره خویشاوندی شیاطین و زنازادگان و همدستی آنها در دشمنی با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) سخن خواهیم گفت.
تمایل زنازاده به شرّ و پلیدی
در روایات آمده است که حاصل رابطه نامشروع، به بدی ها تمایل دارد.
امام صادق(ع) فرمودند: «زنا زاده نشانه ‏هایى دارد: یکى از آنها دشمنى با ما اهل بیت است و دومى افتادن به همان حرامى که از آن به دنیا آمده است. سومى سبک شمردن دین و چهارمى بدرفتارى با مردم. کسى با برادران دینى بدرفتارى نمى ‏کند؛ مگر اینکه فرزند نامشروع باشد…» (۱)
در روایتی از رسول خدا، زنازاده فردی معرفی شده است که حرفی که می زند و حرفی که درباره اش می زنند، برایش مهم نیست. بدین ترتیب می توان گفت، زنازاده، از بردن آبروی دیگران و ریختن آبروی خودش هراسی ندارد.(۲)
امام باقر(ع)، زنازادگان را «بدون خیر» می دانند. ایشان فرمودند: «در زنا زاده، نه در خودش و نه در پوستش و نه در مویش و نه در گوشتش و نه در خونش و نه در هیچ چیز او خیرى نیست.» (۳)
زنازادگان، قاتلان انبیاء و اولیاء
زنازادگان، در تاریخ، سابقه ی کشتن انبیاء و امامان و حجّت های خداوند را دارند؛
· کسی که شتر حضرت صالح(ع) را به قتل رساند، در روایات اینگونه معرفی شده است: «…مردى سرخ مو و کبود چشم و زنازاده که پدرى براى او شناخته نبود و «قدّار» نام داشت…» (۴)
· از امام باقر(ع) نقل شده است: «…شخصى که حضرت یحیى‏ بن زکریا را کُشت زنازاده‏ بود.» (۵)
· امام صادق(ع) در روایتی روشنگر فرمودند: «فرعون زمان ابراهیم(ع) و اصحابش، همه اولاد زنا بودند که به زودی به کشتن پیغمبر راضی شدند و فرعون موسی(ع) و اصحابش، همه حلال زاده بودند که گفتند: “او و برادرش را رها کن و ساحران را جمع کن” و حکم به کشتن ایشان نکردند؛ زیرا که راضی نمی‌شوند به کشتن پیغمبر یا امام مگر اولاد زنا.» (۶)
· در نسب شناسی قاتلان اباعبدالله به روایات بسیاری برخوردیم که از عمر بن سعد گرفته تا کسانی که بر پیکر حضرت سیدالشّهدا(ع) اسب راندند، همگی زنازاده بودند. امام صادق(ع) فرمودند: «…هیچ کس در کشتن ما تعجیل ندارد مگر اینکه زنازاده‏ باشد.» (۷)
مسئله ی حرام زادگی و دشمنی با اهل بیت(ع) چنان عمومی‌بود که جابر بن عبدالله انصاری به مردم مدینه می‌گفت: «اى گروه انصار! فرزندان خود را به دوستى على بن ابى طالب آزمایش کنید. پس هر کدام على را دوست داشت، بدانید که فرزند شما است و هر کدام که او را دشمن داشت، بدانید او از زنا است.» (۸)
چنانچه رسول خدا (ص) فرمودند: «اى على هر که مرا و تو را و امامان از اولاد تو را دوست دارد، خدا را سپاسگزاری کند بر حلال ‏زادگى؛ زیرا دوست ندارد ما را مگر حلال ‏زاده و دشمن ندارد ما را مگر حرامزاده‏.» (۹)
مقابله زنازادگان با حضرت مهدی(عج)
در روایات اهل بیت(ع) پیش گویی شده است که در دوران آخرالزّمان و منتهی به ظهور حضرت صاحب الامر(عج)، زنازادگان خون شیعیان را می ریزند و آنها را ضعیف می‌کنند.
از حضرت صادق (ع) روایت شده است: «گویا سفیانى (یا فرمود رفیق سفیانى) در «کوفه» شهر شما فرود آمده و از جانب او صدا می زنند: هر کس سر یک نفر از شیعیان على را بیاورد، هزار درهم به او خواهیم داد. کار به آنجا می رسد که همسایه همسایه را می‌گیرد و می‌گوید: این از شیعیان على است. سپس گردن او را می زند و هزار درهم می‌گیرد.
آگاه باشید آن روز فقط زنازادگان‏ بر شما حکومت می‌کنند؛ گویا هم اکنون صاحب نقاب را مى‏ بینم.[…] او شما را می‌شناسد؛ ولى شما او را نمی‌شناسید. یک یک شما را با بدگویی و سخن چینی به دام بدبختى مبتلا می سازد. آگاه باشید که او زنازاده است.» (۱۰)
همچنین در روایتی تکان دهنده، لشکر دجّال، از دشمنان مقابله کننده با امام عصر(عج)، لشکر زنازادگان معرفی شده است. حضرت علی(ع) فرمودند: «دجّال صائد بن صائد (۱۱) است و بدبخت کسى است که او را تصدیق کند […] بدانید که در آن روز بیشتر پیروان او زنازادگان‏ و صاحبان پوستین هاى سبزند…» (۱۲)
حالا بیایید یکبار دیگر، به جهان پیرامونمان و آمار وحشتناک زنازادگان نگاهی بیندازیم تا ببنیم مولای غریبمان – فقط از جنس زنازادگان- چقدر دشمن دارند…
پی نوشت:
۱. ابن بابویه، محمد بن على، الخصال / ترجمه جعفرى – قم، نسیم کوثر، چاپ: اول، ۱۳۸۲، ج‏۱؛ ص۳۱۵؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور ۳/۵.
۲. کلینی، محمّد بن یعقوب، همان.
۳. ابن بابویه، محمد بن على، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه انصارى – قم، نسیم کوثر، چاپ: اول، ۱۳۸۲، ص ۵۱۲؛ با استفاده از همان.
۴. کلینى، محمد بن یعقوب، بهشت کافى، ترجمه روضه کافى، قم، سرور، چاپ: اول، ۱۳۸۱ش. صص۲۳۱- ۲۳۶.
۵. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنى تهرانى، تهران، پیام حق، چاپ: اول، ۱۳۷۷، ص۲۴۷.
۶. مجلسی، محمّد باقر، همان، ج‏۵، ص: ۱۹۵؛ با استفاده از همان نرم افزار.
۷. طبرسى، على بن حسن، مشکاه الأنوار، ترجمه هوشمند و محمدى – قم، دار الثقلین‏، چاپ: اول، ۱۳۷۹، ص۵۵۱.
۸. مفید، محمد بن محمد، الإرشاد للمفید / ترجمه رسولى محلاتى – تهران، اسلامیه، چاپ: دوم، بى تا. ج‏۱؛ ص۳۸.
۹. ابن بابویه، محمد بن على، الأمالی (للصدوق) / ترجمه کمره‏اى – تهران، کتابچی، چاپ: ششم، ۱۳۷۶، ص ۴۷۵.
۱۰. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، مهدى موعود (ترجمه جلد ۵۱ بحار الأنوار)، تهران، اسلامیه، چاپ: بیست و هشتم، ۱۳۷۸، ص۹۸۹.
۱۱. نام دجّال در روایات مختلف، متفاوت است.
۱۲. ابن بابویه، محمد بن على، کمال الدین، ترجمه پهلوان – ایران؛ قم، دارالحدیث، چاپ: اول، ۱۳۸۰، ج‏۲، ص: ۳۱۵.
پ.میعاد