موعود پایگاه اینترنتی موعود
ذوالقرنین(ع)، دستش را بالا آورد و سپاه بزرگی که پشت سرش می آمدند با اشاره ی دست او، از حرکت ایستادند. صدای پای هزاران اسب ناگهان متوقف شد و جز صدای شیهه ای که از این سو و آن سوی دشت به گوش می رسید، صدایی نمی آمد. ذوالقرنین(ع) تاجش را از سر برداشت و برگرده ی اسب گذاشت. دستی به دو طرف سرش کشید و برآمدگی دو طرف پیشانی اش را لمس کرد. این دو برجستگی برای دوران قبل از پادشاهی اش بود. زمانی که در میان قوم فریاد یگانگی خداوند را سر می داد و سنگش می زدند. (۱)
نگاهی به غرب کرد، به خاطر آورد نخستین جایی که در نوردید، سرزمینهایی بود که خورشید در میانشان فرو می رفت؛ گویی که در گردابی سرخابی و تیره فرو می رفت.(۳) آنگاه مردم آن سرزمین را گرد آوردند و ذوالقرنین(ع) اعلام کرده بود: «هر که ستم ورزد عذابش خواهیم کرد؛ آنگاه به سوى پروردگارش بازگردانیده مىشود. آنگاه [خداوند] او را عذابى سخت خواهد کرد. و امّا هر که ایمان آوَرَد و کار شایسته کند، پاداشى نیکوتر خواهد داشت و به فرمان خود، او را به کارى آسان واخواهیم داشت.» (۴) آنگاه، به سوی شرق تاخته بود. جایی که گویی میان مردم و خورشید، فاصله نبود. (۵)
اکنون، میان این دو ایستاده بود؛ در حالی که فرمانروای شرق و غرب بود.(۶) این چیزی بود که خدایش به او بخشیده بود. (۷)
مردی، دوان دوان و سراسیمه، از دور به سمت آنها آمد. وقتی به او رسید، با صدای لرزان و وحشت زده، التماس کرد: «ای ذوالقرنین! یأجوج و مأجوج سخت در سرزمین [ما] فساد مى کنند. آیا [ممکن است] مالى در اختیار تو قرار دهیم تا میان ما و آنان سدّى قرار دهى؟»(۸)
پادشاه تاجدار، با لبخندی مرد را دلگرم کرد و گفت: «آن قدرتی که خداوند به من داده است از کمک مالی شما بهتر است. نیروی انسانی در اختیارم قرار دهید، تا میان شما و آنها دیواری بکشیم.» (۹)
و به سوی سرزمین پریشان آنها تاخت…
جناب ذوالقرنین(ع)
ماجرای جناب ذوالقرنین(ع) از آن داستانهایی است که در «قرآن کریم» مطالب اندکی از آن وجود دارد؛ علاوه بر اینکه روایات کمی نیز در توضیح ماجرای پادشاهی ایشان موجود است. بدین ترتیب، ماجرای زندگی ذوالقرنین(ع) از ماجراهایی است که باید به همان مقداری که پروردگار آسمانها و زمین درباره اش توضیح داده است، بسنده کنیم.
آنچه که از روایات شیعه معلوم می‌شود چند چیز است که در ادامه می اوریم.
جناب ذوالقرنین(ع) نبی و پیامبر نبود. بلکه مرد نیک و نیک سیرتی بود که در میان قوم خود به یکتاپرستی دعوت می‌کرد.
امام باقر(علیه السلام) فرمودند: «ذوالقرنین پیامبر نبود؛ ولى او بنده ی شایسته اى بود که خدا را دوست داشت و خداوند نیز او را دوست داشت. براى خدا خیرخواهى کرد و خداوند نیز براى او خیر خواهى نمود. قومش را به تقواى الهى فرمان داد و آنها ضربتى بر طرفى از سر او زدند و او مدّتى از نظر آنها غایب گردید و سپس به نزد آنها بازگشت و آنها ضربتى دیگر بر طرف دیگر سر او زدند…» (۱۰)
نکته ی مسلّم دیگر درباره ی ذوالقرنین(ع)، پادشاهی او بود. به طوری که در روایات اشاره شده است گستردگی قلمرو او از شرق تا غرب بود.(۱۱)
در هر حال، این بنده ی خوب خدا، پس از رسیدن به پادشاهی و نعمت های بسیار، به بیان قرآن، شکرگزار خداوند بود و چنین گفت: «این رحمتى از جانب پروردگار من است.» (۱۲)
همچنین در قرآن کریم ماجرای سدسازی ذوالقرنین(ع) در برابر قوم وحشی و طغیانگری به نام «یاجوج و ماجوج» بیان شده است. سدّی که مانع پیشروی آنها به سرزمین های اطراف شد و شرّ آنها را از سر مردم باز کرد. (۱۴) این قوم نیز از ناشناخته ها و ناگفته های قرآن و روایات است؛ درباره ی آنها در پیشوایان تاریکی: یاجوج و ماجوج، قوم ویرانگر، بیشتر می‌گوییم؛ ان شاءالله.
پی نوشت:
۱. شیخ حر عاملی، الإیقاظ من الهجعه بالبرهان على الرجعه، تهران، نوید، چاپ اول، ۱۳۶۲، صص ۸۷-۸۸؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور ۳/۵.
۲. کهف: ۹۳-۹۴.
۳. کهف: ۸۶.
۴. همان: ۸۷- ۸۸.
۵. همان: ۹۰.
۶. برگرفته از حدیث امام باقر(ع)؛ ابن بابویه، محمد بن على، الخصال / ترجمه جعفرى – قم، قم، نسیم کوثر، چاپ: اول، ۱۳۸۲، ج۱؛ ص۳۵۹؛ با استفاده از همان نرم افزار.
۷. همان.
۸. کهف: ۹۴.
۹. همان: ۹۵.
۱۰. ابن بابویه، محمد بن على، کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه پهلوان؛ قم، اسلامیه، چاپ: اول، ۱۳۸۰ ش. ج۲؛ ص۹۳؛ با استفاده از همان نرم افزار.
۱۱. برگرفته از حدیث امام باقر(ع)؛ ابن بابویه، محمد بن على، الخصال، همان.
۱۲. کهف: ۹۸.
۱۳. طبرسى، احمد بن على، الإحتجاج، ترجمه جعفرى – تهران، اسلامیه، چاپ: اول، ۱۳۸۱، ج۱؛ ص۵۱۳- ۵۱۴؛ با استفاده از همان.
پ.میعاد
مستور
