فواید جالب عطسه

شاید برای شما جالب باشد اگر بدانید که عطسه کردن به عنوان یک واکنش طبیعی بدن، دارای فواید و آثار فراوانی می‌باشد. از امام صادق(ع) نقل شده است که ایشان فرموده‌اند: عطسه فراوان، شخص را از چند چیز در امان می‌دارد: نخستین آن‌ها جذام، دوم بادهای بدخیمی‌که در سر و صورت وجود دارد یا به وجود می‌آید، سوم ایمنی از آب‌ریزی از چشم، و چهارم گرفتگی بینی را باز می‌نماید. (مکارم الاخلاق، ج۲ ص۱۶۵)
هم‌چنین به نقل از خدمتکار امام عسکری(ع) آمده است که: یک شب پس از میلاد حضرت صاحب الزمان(ع)، هنگامی‌که به حضور ایشان رسیدم و نزد امام عطسه‌ای کردم، ایشان به من فرمودند: یَرحَمُکَ اللّهُ؛ خداوند تو را رحمت کند. از این دعا شادمان شدم. پس به من فرمودند: آیا به تو دربارۀ عطسه، مژده‌ای بدهم؟ عرض کردم: بله سرورم.
ایشان فرمودند: بدان که عطسه نمودن به معنای در امان بودن از مرگ، تا سه روز است. (کمال الدین: ۴۳۰)
پیامبر خدا(ص): عطسه کردن، براى بیمار، نشانِ بهبود و راحت بدن است. (مکارم‌الأخلاق‌، ج ۲، ص ۱۶۶، ح ۲۴۱۲؛ بحارالأنوار، ج۷۶، ص ۵۲، ح ۱)
امام صادق(ع): هر عطسه‌اى براى بدن، سودمند است، تا زمانى که شمارِ آن‌ها از سه افزون نشده است؛ امّا چون از سه افزون شود، درد و بیمارى است. (الکافی، ج ۲، ص ۶۵۶، ح ۲۰)
در آداب اسلامی آمده هنگام عطسه مستحب است بگویید: الحَمدُلِلّهِ فَصَلِّ عَلیَ مُحَمَدٍ وَ آلِ مُحَمَدٍ (مرآه‌الکمال، باب عطسه)
بینی
پیامبر خدا(ص): هرگاه کسى از شما از خواب برخیزد، وضو بسازد و سه بار آب در بینى بچرخاند و بیرون بریزد؛ چرا که شیطان در بُنِ بینى جاى مىگیرد. (کنزالعمّال، ج ۹، ص ۳۰۳، ح ۲۶۱۱۱)
امام على(ع): شستشوى دهان و بینى، سنّت و مایه پاکى دهان و بینى است و انفیه کردن، مایه سلامت سر و پاکسازى بدن و همه انواعِ سردرد است. (الخصال، ص ۶۱۱، ح ۱۰)
پیامبر خدا(ص): روییدن مو در بینى، مایه ایمنى از جذام است. (المعجم‌الأوسط، ج ۱، ص ۲۰۹، ح ۶۷۲، مسند أبی یعلى، ج ۴، ص ۲۴۷، ح ۴۳۵۱)
امام صادق(ع): خداوند ـ تبارک و تعالى ـ در سوراخ‌هاى بینى، آب (مخاط) قرار داد تا به کمک آن، نفس، بالا و پایین برود و شخص، بوى خوش را از بد، باز شناسد.
(علل‌الشرائع، ص ۸۷، ح ۲؛ الأمالی للطوسی، ص ۶۴۶، ح ۱۳۳۸)
پیامبر خدا(ص): بر شما باد مرزنجوش! آن را ببویید، که براى ناتوانان از بویایى، خوب است. (مکارم الأخلاق، ج۱، ص ۱۰۷، ح ۲۲۵ عن أنس؛ بحارالأنوار، ج ۷۶، ص ۱۴۷، ح ۱؛ کنزالعمّال، ج ۶، ص ۶۷۳، ح ۱۷۳۴۵)