موعود پایگاه اینترنتی موعود
هر کس چهل روز این دعا را بخواند از یاوران حضرت قائم(ع) خواهد بود و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد، خدای تعالی او را زنده خواهد کرد، تا در رکاب آن جناب جهاد نماید؛ و به شماره هر کلمه از آن هزار حسنه برایش نوشته میشود، و هزار کار بد از او محو میگردد.
حفظ و تقویت پیوند قلبی با امام عصر(ع) و تجدید دایمی عهد و پیمان با آن حضرت یکی از وظایف مهمی است که هر شیعه منتظر در عصر غیبت بر عهده دارد. بدین معنا که یک منتظر واقعی حضرت حجّت(ع) به رغم غیبت ظاهری آن حجّت الهی هرگز نباید احساس کند که در جامعه رها و بیمسئولیت رها شده و هیچ تکلیفی نسبت به امام و مقتدای خود ندارد.
این موضوع در روایات بسیاری مورد تأکید قرار گرفته که از آن جمله روایتی است که از امام محمّد باقر(ع) نقل شده است. آن حضرت در تفسیر این کلام خدای تعالی:
یا أیها الذین آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقوالله لعلکم تفلحون؛ ۱
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، شکیبا باشید و دیگران را به شکیبایی فرا خوانید و مراقب و مواظب باشید و از خدا بترسید، باشد که رستگار شوید.
می‌فرماید:
بر انجام واجبات صبر کنید و با دشمنانتان پایداری کنید، و پیوند خود را با امام منتظرتان مستحکم نمایید. ۲
همچنین امام صادق(ع) در روایت دیگری که در تفسیر آیه مزبور رسیده است، می‌فرماید:
بر واجبات صبر کنید و یکدیگر را بر مصایب به صبر وادارید و خود را بر پیوند با امامان (و یاری آنها) ملتزم سازید. ۳
اینکه می‌بینیم در روایتهای متعدّدی، امامان ما، شیعیان خود را به تجدید عهد و بیعت با امام زمان خود سفارش کرده و از آنها خواستهاند که در آغاز هر روز و حتّی بعد از هر نماز واجب، دعای عهد بخوانند، همه نشان از اهمیّت پیوند دایمی‌شیعیان با مقام عظمای ولایت و حجّت خدا دارد.
یکی از مشهورترین دعاهای عهد، دعایی است که مرحوم سیّد بن طاووس آن را در کتاب ارزشمند مصباحالزائر به نقل از امام صادق(ع) روایت کرده و در ابتدای آن آمده است که:
هر کس چهل روز این دعا را بخواند از یاوران حضرت قائم(ع) خواهد بود و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد، خدای تعالی او را زنده خواهد کرد، تا در رکاب آن جناب جهاد نماید؛ و به شماره هر کلمه از آن هزار حسنه برایش نوشته میشود، و هزار کار بد از او محو میگردد. ۴
حداقل کاری که ما برای حفظ و تقویت پیوند قلبی خود با امام زمانمان می‌توانیم انجام دهیم، خواندن همین دعای عهد است. دعایی که زمزمه آن در آغاز هر صبح‌گاه ما را از حال غفلت و بی‌خبری خارج می‌سازد و متوجه‌مان می‌کند که ما عهد و عقد و پیمانی از مولای خود بر گردن داریم که تا از عهده وفای به آنها برنیاییم نمی‌توانیم از خدا بخواهیم که ما را از جمله انصار و اعوان آن حضرت قرار دهد.
ماهنامه موعود شماره ۹۰
پی‌نوشت‌ها:
۱. سوره آل عمران(۳)، آیه ۲۰۰.
۲. نعمانی، محمّد بن ابراهیم، کتاب الغیبه، ص ۱۹۹، همچنین ر.ک: حسینی بحرانی، سیّد هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۳۳۴، ح ۴.
۳. بحرانی، حسینی، سیّد هاشم، همان، ح ۲.
۴. ابن طاووس، علی بن موسی، مصباح الزائر، ص ۴۵۵؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۱.
