موعود پایگاه اینترنتی موعود
یکی از وظایفی که به تصریح روایات، در دوران غیبت بر عهده شیعیان و منتظران فرج قائم آل محمّد(ص) است، کسب آمادگی‌های نظامی و مهیّا کردن تسلیحات مناسب هر عصر برای یاری و نصرت امام غایب است، چنان‌که در روایتی که نعمانی به سند خود از امام صادق(ع) نقل کرده آمده است:
«هر یک از شما باید که برای خروج حضرت قائم(ع) [سلاحی] مهیّا کند. هر چند که یک تیر باشد، که خدای تعالی هر گاه بداند که کسی چنین نیّتی دارد امیدوارم عمرش را طولانی کند تا آن حضرت را درک کند [و از یاران و همراهانش قرار گیرد]».1
در روایت دیگری مرحوم کلینی به سند خود از امام ابوالحسن [موسی کاظم(ع)] نقل می‌کند که:
«… هر کس اسبی را به انتظار امر ما نگاه دارد و به سبب آن دشمنان ما را خشمگین سازد در حالی که به ما منسوب باشد، خداوند روزی‌اش را فراخ گرداند و شرح صدر به او عطا کند و به آرزویش برساند و یار بر حوائجش باشد».2
همچنین مرحوم کلینی در «روضه کافی» از ابوعبدالله جعفی روایتی را نقل می‌کند که توجّه به مفّاد آن بسیار مفید است: «حضرت ابوجعفر امام باقر(ع)، به من فرمودند: منتهای زمان مرابطه (مرزداری)۴ نزد شما چند روز است؟ عرضه داشتم: چهل روز، فرمودند: ولی مرابطه ما مرابطه‌ای است که همیشه هست…».3
ماهنامه موعود شماره ۱۰۲
پی‌نوشت‌ها:
۱. نعمانی، کتاب الغیبـه، ص۳۲۰، ح۱۰.
۲. کلینی، الکافی، ج۶، ص۵۳۵، ح۱.
۳. همان، ج۸، ص۳۸۱، ح۵۷۶.
۴. مرابطه در این روایت به معنای اراده انتظار فرج در تمام ساعات شبانه روز است، همچنان‌که در بعضی از روایات نیز به این معنا اشاره شده است، نه مرابطه مصطلح در فقه.
