موعود پایگاه اینترنتی موعود
پس از ابراهیم علیه‌السّلام و هجرت تمدن‌ساز او، فرزندش اسحاق علیه‌السّلام و پس از او فرزند اسحاق به نام یعقوب علیه‌السّلام به مقام نبوت رسیده و مأموریت ابراهیم علیه‌السّلام را بر سر این چهار راه جهان ادامه می‌دهند. یعقوب علیه‌السّلام از پیامبران بزرگ الهی بوده که در دوران نبوت خودش مسؤولیت سنگینی را برعهده گرفت و با موفقیت به انجام رسانید. در عظمت او همین بس که لقب اسرائیل را به معنای بنده خدا و به تعبیری دیگر عبدالله از خداوند دریافت نمود.
۱. یعقوب و یوسف نبی علیهماالسّلام
پس از ابراهیم علیه‌السّلام و هجرت تمدن‌ساز او، فرزندش اسحاق علیه‌السّلام و پس از او فرزند اسحاق به نام یعقوب علیه‌السّلام به مقام نبوت رسیده و مأموریت ابراهیم علیه‌السّلام را بر سر این چهار راه جهان ادامه می‌دهند. یعقوب علیه‌السّلام از پیامبران بزرگ الهی بوده که در دوران نبوت خودش مسؤولیت سنگینی را برعهده گرفت و با موفقیت به انجام رسانید. در عظمت او همین بس که لقب اسرائیل را به معنای بنده خدا و به تعبیری دیگر عبدالله از خداوند دریافت نمود. (۱)
داستان ما و قوم بنی‌اسرائیل از اینجا آغاز می‌شود. بنی‌اسرائیل به معنای فرزندان یعقوب است و ظاهراً جریان از این قرار است که در طراحی‌ای آخرالزمانی و در راستای تشکیل ملک جهانی اسلام بنا بوده است فرزندان این پیامبر بزرگ با تشکیل قومی خداپرست و در عین حال متحد و منسجم، هسته اولیه‌ای را تشکیل دهند که بتوانند مأموریت جهانی‌سازی دعوت خداوند را از سرزمین فلسطین و انتشار آن را در گستره گیتی به انجام رسانند. با این تعبیر نخستین قومی‌که در معرض این مأموریت خطیر و آزمایش بزرگ الهی قرار گرفت قوم بنی‌اسرائیل بود که نطفه آن از زمان این پیامبر بزرگ بسته شد.
در مقابل این مأموریت، همچون دیگر مقاطع حساس نبرد حق و باطل، شیطان نیز در این برهه دست به کار شد و از حربه قدرتمند و قدیمی خود یعنی اختلاف میان برادران بهره جست. یعقوب دوازده فرزند پسر داشت که از آن میان یوسف از همان اوان کودکی از دیگران برجسته‌تر می‌نمود و کاملاً روشن بود که در صورت ادامه این حرکت او به جانشینی پدر رهبری این قوم را در مأموریت خویش برعهده خواهد گرفت. این موضوع دست‌کم برای یعقوب نبی با توجه به علم و رسالت نبوت نه تنها روشن که تکلیف‌آور بود. وظیفه حفظ این فرزند برای رهبری قوم و وظیفه حفظ اتحاد میان برادران برای باقی ماندن قوم در این برهه از زمان به امری بسیار صعب تبدیل گشت. شیطان در میان برادران تخم حسد پاشید و یوسف با تعریف خواب خود برای برادران – که تعبیری جز آینده درخشان وی نداشت – آتش این حسد را شعله‌ور ساخت. این یکی از مقاطعی است که در جریان دعوت پیامبران الهی، موضوع حفظ سرّ به عنوان یک موضوع آخرالزمانی مطرح می‌شود. این جریان تا بدان‌جا پیش رفت که برادران نقشه قتل یوسف را کشیدند و این‌گونه پس از تجربه قابیل دوباره خود را در اختیار شیطان و حربه برادرکشی وی گذاشتند و درست در لحظه‌ای که می‌رفت با شکل‌گیری یک قوم متحد و خداپرست به رهبری پیامبر خدا در مناسب‌ترین سرزمین کار به انجام رسد، شیطان با استفاده از ابزار پرقدرت اختلاف در بنیان‌های این حرکت ایجاد سستی نمود.
این دومین باری بود که شیطان پس از داستان فرزندان آدم علیه‌السّلام از اختلاف میان برادران بهره می‌برد و نه تنها متأسفانه فرزندان یعقوب از تجربه فرزندان آدم علیه‌السّلام عبرت نگرفتند که هنوز هم در دوران معاصر شیطان این ابزار کهنه اما مؤثر را کنار نگذاشته و با تأسف بیشتر ما هم به عنوان فرزندان آخرالزمانی آدم علیه‌السّلام این درس را هر از چندی نادیده می‌گیریم و خسارت آن را نیز تحمل می‌کنیم.
از سوی دیگر نقشه قتل یوسف علیه‌السّلام که البته با دخالت یکی از برادران – که تاریخ او را یهودا (۲) یا لاوی (۳) می‌داند – تبدیل به نقشه‌ی درانداختن او به چاه و به نحوی تبعید اجباری او از سرزمین فلسطین شد، در تاریخ پیش روی ما نخستین اقدامی است که قتل را از یک حرکت کور قابیلی برخاسته از اغفال شیطان و هوای نفس، تبدیل به عملیاتی برنامه‌ریزی شده و هدفمند می‌کند که امروزه آن را ترور می‌نامیم. این اولین ردپایی است که در تاریخ از ترور داریم.
به هر حال با اجرای نقشه شیطانی برادران، در واقع نقشه خداوند برای تربیت این قوم خطاکار آغاز می‌شود، چرا که با این جریانات یوسف علیه‌السّلام به مصر وارد شده و پس از کشمکش‌های بسیار و گذراندن آزمایش‌های دشوار و موفقیت در آن به مقام عزیزی مصر می‌رسد که در نظام حکومتی آن روزِ آن سرزمین جایگاهی به عنوان شخص دوم مملکت داشت. این جایگاه همان بخشی از ملک است که در پایان دوره ابراهیمی و در زمان یوسف پیامبر محقق شد. با پایان یافتن این مقطع از غیبت یوسف و توبه برادران، قوم بنی‌اسرائیل به دعوت یوسف علیه‌السّلام و به دنبال وی از فلسطین مهاجرت کرده و در مصر ساکن می‌شود.
مصر در منتهی الیه غربی شعار از نیل تا فرات اگرچه پیش از آن مورد مهاجرت و سفرهای مقطعی اجداد یوسف قرار گرفته بود، اما این نخستین باری بود که نقش خود را در حرکت سازنده پیامبران به جد ایفاء می‌نمود. بنی اسرائیل که در بهترین موقعیت، مبارزه را به شیطان واگذار کرده بودند، بایستی در جریان یک اردوی تربیتی سخت و سازنده دوباره انسجام و اتحاد خود را باز می‌یافتند. این اردو با تقدیر الهی در مصر برپا شد. در روایات (۴) آخرالزمان نیز آنجا که سخن از اقدامات حضرت پس از ظهور است دوباره به نام مصر به عنوان منبر تبلیغی، آموزشی و تربیتی ایشان برمی‌خوریم. ظاهراً در این سرزمین رشد فرهنگی مناسبی وجود دارد که فرهیخته بودن این گروه در جهان معاصر نیز نسبت به بقیه عرب‌زبانان می‌تواند مؤیدی برای این مدعا باشد. به هر حال شاید بتوان فلسفه اصلی تبعید اجباری این قوم را به مصر موضوع تربیت ایشان در آن سرزمین و آماده ساختن آنان برای بازگشتی پاک به فلسطین دانست. همچنین حکومت مصر زمینه خوبی بود برای این قوم تا تمرین حکومت‌داری را ابتدا در سرزمینی جز فلسطین با موفقیت به پایان برند و این چنین آماده ورود دوباره به فلسطین و برپایی ملک در آن سرزمین شوند.
۲. درس‌های داستان یوسف علیه‌السّلام
در جریان داستان یوسف علیه‌السّلام چند نکته قابل تأمل است:
نخست مدیریت بی‌نظیر یعقوب علیه‌السّلام نسبت به حوادثی است که در سراسر این ماجرای عبرت‌انگیز رخ داد. از زمان کودکی یوسف علیه‌السّلام و تربیت وی برای پذیرش بار مسؤولیتی سنگین و چاره‌جویی‌های وی در مقابل دشمنی و اختلاف فرزندان که اتحاد آنان را در معرض خطر جدی قرار داده بود، تا حفظ برادران یوسف پس از ارتکاب آن جنایت بزرگ به نحوی که در عین گوشزد نمودن دائمی‌به آنان در خصوص لزوم توبه از کردار گذشته‌شان، با آنان به نحوی برخورد نمی‌کرد که یکسره خود را از دین خدا خارج و از رحمت او محروم بدانند، همه و همه از علم و آگاهی وی نسبت به حوادث در عین حال تدبیر جریانات خبر می‌دهد. این مدیریت برجسته تنها در سایه یک ویژگی مهم قابل دستیابی بود و آن صبری بود که وی در این راه از خود نشان داد.
دومین نکته قابل برداشت از داستان یوسف در جریان درگیری حق و باطل استفاده شیطان است از قدرت شهوت جنسی برای فروریختن پرده‌های عفت و حیا و مقابله با راهبردی است که تحت عنوان اهمیت خانواده از آن نام می‌بریم. این موضوع با داستان زلیخا و تلاش وی برای برقراری چنین رابطه‌ای با یوسف در این مقطع به اوج خود می‌رسد که خداوند نیز با تأکید بر عصمت و پاکی یوسف علیه‌السّلام به زیبایی آن را در قرآن کریم بیان نموده است. در اینجا تذکر این نکته شایسته است که گاه شیطان که به شکل مستقیم بر انبیا و انسان‌های پاک سلطه‌ای ندارد، تلاش می‌کند تا از طریق تأثیرگذاری بر انسان‌های ضعیف آنان را بر سر راه مؤمنان قرار دهد و از این رهگذر به اغفال آنان بپردازد. مؤمنان آخرالزمان بی‌شک بایستی نسبت به این نوع ورود غیرمستقیم شیطان به زندگی‌شان حساس باشند.
نکته سوم که به همین موضوع اخیر هم ربط پیدا می‌کند. توانایی شیطان است بر برخی تصرفات از جمله ایجاد نسیان و فراموشی در انسان. در داستان هم‌سلولی حضرت یوسف که بنا بود آزاد شده و به خدمت پادشاه درآید. یوسف از وی می‌خواهد که داستان او را برای پادشاه بیان کند، اما شیطان این خواست یوسف علیه‌السّلام را از یاد او برده و سبب می‌شود که وی مدت دیگری نیز در زندان باقی بماند:
وَ قَالَ لِلَّذِی ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِنْهُمَا اذْکُرْنِی عِنْدَ رَبِّکَ فَأَنْسَاهُ الشَّیْطَانُ ذِکْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِی السِّجْنِ بِضْعَ سِنِینَ (۵) و به آن یکی از آن دو نفر، که می‌دانست رهایی می‌یابد، گفت: «مرا نزد صاحبت [سلطان مصر] یادآوری کن!» ولی شیطان یادآوری او را نزد صاحبش از خاطر وی برد؛ و بدنبال آن، (یوسف) چند سال در زندان باقی ماند.
برخی در تفسیر آیه (۶) این نسیان و فراموشی را به یوسف نسبت داده‌اند، که جمع این دو قول اشکالی را ایجاد نمی‌کند، بدین معنی که شیطان یاد خدا را در این مقام از دل یوسف برد و در نتیجه‌ی آن، باز شیطان یاد یوسف را در برابر ملک از ذهن ساقی برد، الا این‌که این نحوه تصرف شیطان در مورد یک پیامبر بعید می‌نماید. در روایتی از امام صادق علیه‌السّلام برای اثبات این که کاربرد واژه «ربّ» در قرآن کریم فقط برای اشاره به خداوند متعال نیست، به این آیه استناد می‌فرمایند و منظور از «ربّ» را در آن ملک و پادشاه مصر می‌دانند، در این‌صورت معنای آیه این می‌شود که شیطان از یاد ساقی برد که ماجرای یوسف را برای پادشاه نقل کند.
به عنوان یک استفاده جانبی از این روایت باید گفت که با این بیان امام صادق علیه‌السّلام تأمل در برخی آیات دیگر که در آن واژه «ربّ» به کار رفته، می‌تواند حقایقی را از حوادث آخرالزمانی و وجود مقدس معصومین علیهم‌السّلام بر ما آشکار کند که البته این تتبع با توجه به حساسیت و لزوم برخورد کاملاً علمی و فنی با آن، در این مختصر شدنی نمی‌نماید. (۷)
نکته آخر این‌که اگر چه در این بیان که یوسف از چهره‌ای زیبا برخوردار بوده نمی‌توان شکی کرد که در این باب روایات (۸) مؤید نیز وجود دارد، اما بررسی آیات قرآن کریم در این خصوص هیچ نشان نمی‌دهد که خداوند متعال به این ویژگی اشاره یا بدان استناد کرده باشد. قرآن کریم در نقل داستان مجلس زنان مصر و ورود یوسف به مجلس و واکنش زنان، از زبان آنان نقل می‌کند که:
فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَکْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَیْهِنَّ وَ أَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّکَأً وَ آتَتْ کُلَّ وَاحِدَهٍ مِنْهُنَّ سِکِّیناً وَ قَالَتِ اخْرُجْ عَلَیْهِنَّ فَلَمَّا رَأَیْنَهُ أَکْبَرْنَهُ وَ قَطَّعْنَ أَیْدِیَهُنَّ وَ قُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هذَا بَشَراً إِنْ هذَا إِلاَّ مَلَکٌ کَرِیمٌ (۹) هنگامی‌که (همسر عزیز) از فکر آنها باخبر شد، به سراغشان فرستاد (و از آنها دعوت کرد)؛ و برای آنها پشتی (گران‌بها، و مجلس باشکوهی) فراهم ساخت؛ و به دست هر کدام، چاقویی (برای بریدن میوه) داد؛ در این موقع (به یوسف) گفت: «وارد مجلس آنان شو!» هنگامی‌که چشمشان به او افتاد، او را بسیار بزرگ (و زیبا) شمردند؛ و (بی توجه) دست‌های خود را بریدند؛ و گفتند: منزّه است خدا! این بشر نیست؛ این یک فرشته بزرگوار است!
واژه ملک در زبان عرب (۱۰) در بردارنده معنای زیبایی چهره نیست، به ویژه اگر با قرینه صفت کریم همراه شود. در این نقل قرآنی و بر این اساس می‌توان گفت کرامت یوسف و شخصیت او همه آنان را در آن مجلس تحت تأثیر قرار داد و به تعجب واداشت. بیان این نکته از آن‌رو است که بدانیم در فرهنگ قرآن کمالات روحی و معنوی اصل بوده و زیبایی‌های جسمی نسبت به آن فرعی تلقی می‌شود. توجه افراطی به جسم، خودپسندی را به دنبال دارد که می‌تواند منشأ هرگونه فسادی قرار گیرد، آن‌گونه که در دوران معاصر شده است و در ادامه بدان توجه خواهد شد.
همچنین در این داستان، بیان غیبت یوسف علیه‌السّلام و انتظار یعقوب علیه‌السّلام برای ملاقات با وی از توجهاتی است که در قرآن کریم نسبت به موضوع غیبت امام عزیز ما عجل‌الله‌تعالی‌فرجه (۱۱) شده است و همچنین در روایت است که پیراهن یوسف علیه‌السّلام که با آن چشم یعقوب علیه‌السّلام شفا یافت و بینا شد اینک در اختیار امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه است. (۱۲)
به هر حال با وقوع این حوادث، بنی اسرائیل در مصر ساکن شد و در دوران حکومت یوسف بهره خویش را از ملک این پیامبر بزرگ برد. در این سرزمین بود که یعقوب از دنیا رفت در حالی‌که هنوز نگران آینده بنی‌اسرائیل و توان آنان برای ادامه راه و باقی ماندن بر دین خود بود:
أَمْ کُنْتُمْ شُهَدَاءَ إِذْ حَضَرَ یَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِیهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِی قَالُوا نَعْبُدُ إِلهَکَ وَ إِلهَ آبَائِکَ إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِسْحَاقَ إِلهاً وَاحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ (۱۳) آیا هنگامی‌که مرگ یعقوب فرا رسید، شما حاضر بودید؟! در آن هنگام که به فرزندان خود گفت: «پس از من، چه چیز را می‌پرستید؟» گفتند: خدای تو، و خدای پدرانت، ابراهیم و اسماعیل و اسحاق، خداوند یکتا را، و ما در برابر او تسلیم هستیم.
یوسف علیه‌السّلام بدن پدر را به فلسطین برده و در کنار اجداد خویش ابراهیم و اسحاق علیهماالسّلام در شهر حبرون که اینک الخلیل نامیده می‌شود به خاک سپرد.
با ادامه رهبری این قوم از سوی یوسف علیه‌السّلام سرانجام زمان مرگ این پیامبر بزرگ نیز فرا می سد وی با فراخواندن برادران و بستگان بر بالین خویش وصیت‌های خود را به آنان نموده و پایان دوران کشورداری و نعمت و فراوانی را به آنان خبر می‌دهد. وی آنان را آگاه می‌سازد که پس از وی گرفتار ستم فرعون شده و به ذلت کشانده خواهند شد تا آن‌زمان که منجی ای از فرزندان لاوی ظهور کرده و آنان را از ستم فرعون برهاند. از اینجا داستان انتظار ظهور منجی در تاریخ بشر آغاز می‌شود. پیکر یوسف ابتدا در نیل دفن شد و سپس در زمان موسی به فلسطین انتقال یافت.
۳. حکومت فراعنه
با سلطه فراعنه بر قوم بنی‌اسرائیل داستان سختی‌های آنان و دوران آزمایش و ابتلاء آغاز می‌شود. از لحاظ تاریخی (۱۴)، ظاهراً در حدود ۳۱۰۰ تا ۲۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، در دوره‌ای به نام پادشاهی قدیم فراعنه‌ای با عنوان شاه – خدا بر مصر حکومت می‌کرده‌اند. این دوره را – اگر چنین باشد – باید نتیجه انحرافی دانست که در دولت نوح علیه‌السّلام توسط شیطان ایجاد شده است. بنای اهرام در ۲۶۰۰ تا ۲۱۰۰ سال پیش از میلاد مربوط به این دوره است.
پس از پشت سر گذاشتن دو دوره فترت و یک دوره پادشاهی میانه، دوران پادشاهی جدید در ۱۵۵۰ پیش از میلاد فرا رسیده و تا ۷۰۰ پیش از میلاد ادامه می‌یابد. دوره امپراتوری که در آن امپراتورانی چون اخناتون و توت عنخ آمون در حدود سال‌های ۱۳۰۰ پیش از میلاد به قدرت می‌رسند، مربوط به همین عنوان کلی است. در قرآن کریم در داستان یوسف، آیاتی وجود دارد که نشان می‌دهد، مردم آن دوره ضمن این که الله و ملائکه را می‌شناخته‌اند، دچار شرک شده بوده‌اند. زنان مصر در مجلس زلیخا، با گفتن «حاش لله ما هذا بشرا ان هذا الا ملک کریم» (۱۵) نشانه‌ای هستند بر ادعای شناخت مردم آن سرزمین از خداوند متعال و ملائکه. همچنین یوسف در زندان برای دو هم‌سلولی خویش بیان می‌کند که کیش قومی را ترک گفته که به الله و آخرت ایمان نداشته‌اند. وی آنان را از پرستش ارباب متفرقون بر حذر داشته و آنان را به پرستش الله واحد قهّار دعوت می‌کند. (۱۶)
ظاهراً این قوم بایستی در ملک یوسف خداپرست شده و پس از او با دخالت‌های مجدد شیطان به شرک بازگشته باشند. به هر حال امروزه بایستی آنچه را از سابقه تمدنی در مصر می‌شناسیم به تلاش‌های دو پیامبر بزرگ صاحب دولت و ملک، نوح و یوسف علیه‌السّلام، در این سرزمین نسبت داد. البته این سابقه تمدنی توحیدی در مقاطعی، بستری برای استقرار تمدن شیطانی در مصر شده که دوره فرعون زمان موسای کلیم علیه‌السّلام نشانه‌ای از آن است.
به هر حال فرعون رفته رفته با گماردن بنی‌اسرائیل بر کارهای پست زمینه استضعاف آنان را فراهم ساخته و سلطه خود را بر این قوم تثبیت می‌نماید. در سبب بروز دشمنی گسترده با یک قوم دیدگاه‌های گوناگونی ارائه شده است:
«مورخان بر آن‌اند که در واقع مصریان در این زمان علیه خارجیان اشغال‌گر قیام کردند و قبایل اشغال‌گر را از سرزمین مصر بیرون رانده، نظامی جدید برپا کردند. با این حال، آنان هر روز در معرض تهدید قرار داشتند و از آنجا که شمار بنی‌اسرائیل در این‌زمان زیاد گشته بود، بیم آن می‌رفت که بنی‌اسرائیل با قبایل رانده شده همکاری کنند. البته شاید این امر بهانه بوده است؛ چرا که گفته می‌شود در نظام جدید ۱۵۰سال با بنی‌اسرائیل به خوبی رفتار می‌کردند و بین آن قوم و مصریان تمایزی قائل نبودند، تا این‌که فردی به نام رامسس دوم به حکومت رسید. رامسس دیوانه‌وار به ساختن بناهای مجلل پرداخت و چون به نیروی کار فراوان نیاز داشت، بنی‌اسرائیل، را به اسارت و بردگی گرفت. رامسس اوضاع را بر بنی‌اسرائیل بسیار سخت می‌گرفت؛ او نه تنها آنان را به کارهای بسیار دشوار با مزد بسیار کم گماشت، بلکه دستور داد نوزادهای پسر آنان را نیز به قتل برسانند.» (۱۷)
فرض نگرانی مصریان از تهدیدهای بالقوه بنی‌اسرائیل در خود متن بالا رد شده و در عین حال به نظر می‌رسد در فرض دوم هم تناقضی وجود دارد که قبول آن را برای ما دشوار می‌کند. نیاز به نیروی کار بنی‌اسرائیل برای ساختمان‌سازی و شهرسازی با خبر کشتن پسران قوم و زنده گذاشتن دختران که هم در تورات و هم در قرآن کریم از آن یاد شده است، همخوانی ندارد. در روایتی آمده که فرعون دارای ارتباط مستقیم با شخص شیطان بود. (۱۸) با این فرض هیچ استبعادی ندارد که فرعون دستور مقابله با این قوم خداپرست را در اجرای مأموریت الهی‌شان از ابلیس دریافت کرده باشد. اما از آنجا ابلیس و اولیاء او سلطه‌ای بر مؤمنان ندارند و این خود ما هستیم که زمینه سلطه ایشان را بر سرنوشت خود فراهم می‌آوریم، فسادی که در این قوم پس از یوسف ایجاد شد، زمینه را برای دخالت شیطان و ذلّت قوم مساعد نمود.
از ابن عباس نقل شده است که وقتی تعداد بنی‌اسرائیل در مملکت مصر زیاد شد، بنای سرکشی گذاشتند و گناه می‌کردند. بعد نیکان آنها نیز با اشرار و بدان همگام شده و امر به معروف و نهی از منکر را رها کردند، پس خدای تعالی قبطیان را بر آنها مسلط کرد که به آن عذاب‌های سخت معذبشان کنند. (۱۹)
با این ترتیب، دوران اسارت بنی‌اسرائیل در مصر نه تنها بازتابی بود از گناهان پیشین آنان که استمرار این عصیان و گسترش آن در زمان سکونت در مصر نیز بدان دامن می‌زد. این‌چنین بود که شیطان از طریق فرعون با برقراری ارتباط مستقیم با او سلطه خود را بر سرنوشت این قوم در این دوره نیز استمرار بخشید.
مؤید این جریان گسترش سحر و جادو در زمان حکومت فراعنه بر مصر است تا به حدی که معجزه موسی برای مقابله با این جریان اموری بود از قبیل عصا و ید بیضاء تا بتواند به کمک آن این سحر و جادو را شکست داده و باطل نماید. داستان سَحَره فرعون و مقابله آنان با دعوت حضرت موسی و سرانجام ایمان آوردن ایشان به وی یکی از صحنه‌های این ماجرا است می‌دانیم که سحر و جادو از تعالیم شیطان در میان بشر است که باز هم شاهدی است بر حضور آموزش‌های مخرب از سوی شیطان به اولیاء خود در تاریخ تمدن.
اگرچه گسترش فوق‌العاده سحر و جادو را در میان بنی‌اسرائیل در مقطع حکومت سلیمان نبی نیز داریم اما این نخستین جایی است که در تاریخ به طور گسترده با شیوع سحر و جادو مواجه می‌شویم. از همین‌رو است که باز هیچ استبعادی ندارد که بنای اهرام مصر با تمام راز و رمزی که در آن وجود دارد به شیاطین و مداخله آنان نسبت داده شود. اگر شیاطین و جنیان در زمان سلیمان نبی علیه‌السّلام می‌توانستند در غل و زنجیر برای او بیت‌المقدس را بنا کنند، بنای اهرام برای فرعونیان از سوی ایشان امر محالی تلقی نمی‌شود. شاید توجه غیرعادی هالیوود به این اهرام و ساختن فیلم‌های گوناگون و رازآلود در خصوص آن را در دوران معاصر نیز بتوان با همین تحلیل توجیه نمود.
از سوی دیگر بررسی‌ها شباهت زیادی را میان نمادهای مطرح در فلسفه مصر باستان و نمادهای فراماسونری و شیطان‌پرستی نشان می‌دهد. (۲۰) بر این اساس نباید موضوع شیطان‌پرستی و به ویژه فراماسونری را پدیده‌ای تنها مربوط به قرون معاصر دانست و لازم است در بررسی ریشه‌های آن این سوابق تاریخی که به طور مستقیم به دخالت شیطان باز می‌گردد نیز مورد ملاحظه قرار گیرد.
ادامه دارد…
پی‌نوشت‌ها:
۱-عَنْ اَبِی عَبْدِ اللهِ ع قالَ کانَ یَعْقُوبُ وَ عِیصٌ تَوامَیْنِ فَوَلِدَ عِیصٌ ثُمَّ وُلِدَ یَعْقُوبُ فَسُمِّیَ یَعْقُوبَ لِانَّهُ خَرَجَ بِعَقِبِ أخیهِ عیصٍ وَ یَعْقُوبُ هَوَ اِسْرائیلُ وَ مَعْنَی اِسْرائیلَ عَبْدُ اللهِ لِانَّ اِسْراَ هُوَ عَبْدٌ وَ اِیلَ هَوَ اللهُ عَزَّوَجَل (علل الشرایع، ج۱، ص ۴۳)
حضرت صادق علیه السّلام فرمود: حضرت یعقوب و برادرش عیص (عیسو-عساد) دو قلو بودند و حضرت یعقوب بعد از عیص متولد گردید، باین سبب آن حضرت را یعقوب نامیدند و حضرت یعقوب را اسرائیل می‌گفتند یعنی بنده خدا، چون -أسرا-به معنی بنده است، و ئیل اسم خدای عزوجل است.
۲- فرزندان یعقوب چون (صبح شد و یوسف را بدست آوردند با کمال خوشحالی) از منزل خارج شدند، حضرت یعقوب (گوئی حس کرد که دیگر به این زودی او را نخواهد دید) بی تاب گردید و با شتاب و سرعت خود را به ایشان رسانید و یوسف را در آغوش گرفت و دست در گردن او کرد و سخت گریست و سپس او را به آنها باز داد و ایشان با سرعت روانه شدند و راه می رفتند زیرا می ترسیدند که پدرشان پشیمان شود و بیاید یوسف را بازستاند و دیگر به ایشان ندهد.
و آنقدر رفتند که از چشم ناپدید شدند و رهسپار بیشه گردیدند و داخل جنگلی شدند و با یکدیگر گفتند باید یوسف را بکشیم و پای یکی از این درخت ها بیندازیم تا شبانه گرگی او را بخورد (لیکن این تصمیم مورد قبول واقع نشد) و برادر بزرگ ایشان (یهودا که‌اندکی بزرگتر از آنها بود) اظهار داشت باید از کشتن او صرف نظر کنید و او را (در سر راه کاروانان) به چاهی بیندازید تا قافله ای او را از چاه بیرون بیاورد و با خود به دیار دور دست ببرد (علل الشرایع، ج۱، ص ۴۷).
۳- لاوی همان کسی است که به هنگام کشتن یوسف خطاب به برادرانش گفت: او را نکشید بلکه بهتر است در داخل چاهی افکنده شود لاَ تَقْتُلُوا یُوسُفَ وَ أَلْقُوهُ فِی غَیَابَهِ الْجُبِّ و نیز او همان کسی است که وقتی برادران یوسف تصمیم گرفتند بنیامین را در مصر باقی گذارند حاضر نگشت بدون اجازه پدرش بنیامین را ترک نماید فَلَنْ أَبْرَحَ الْأَرْضَ حَتَّى یَأْذَنَ لِی أَبِی این گونه بود که خداوند لاوی را مورد تقدیر و ستایش خویش قرار داد. انبیاء بنی اسرائیل و موسی از فرزندان او می‌باشند. (النور المبین فی قصص الأنبیاء و المرسلین، ص ۱۷۲)
۴- «عن عبایه الأسدی قال: سمعت أمیرالمؤمنین (علیه السّلام) و هو متّکِی و أنا قائم علیه: لأبنین بمصر منبراً منیراً، و لأنقضنّ دمشق حجراً و لأخرجنّ الیهود و النّصاری من کلّ کور العرب، و لأسوقنّ العرب بعصای هذه. قال: قلت له: یا أمیرالمؤمنین! کانّک تخبر انک تحیی بعد ما تموت! فقال: هیهات یا عبایه! ذهبت فی غیر مذهب، یفعله رجل منّی».
«عبایه اسدی می‌گوید:امیرالمومنین (علیه السّلام) تکیه داده بود و من بالای سر آن حضرت ایستاده بودم، در این هنگام شنیدم که فرمود: در آینده در مصر منبری روشنی بخش بنیان خواهم نمود، و دمشق را ویران خواهم نمود، و یهود و نصاری را از سرزمین های عرب بیرون خواهم راند، و عرب را با این عصای خود-به طرف حق-سوق خواهم داد. عبایه می‌گوید: من عرض کردم: یا امیرالمؤمنین! گویی شما خبر می دهید که بعد از مردن بار دیگر زنده می‌شوید و این کارها را انجام می دهید! فرمود: هیهات ای عبایه! مقصود من از این سخنان آن گونه که تو خیال کردی نیست؛ مردی از دودمان من اینها را انجام خواهد داد». از جمله آخر این حدیث که حضرت فرموده است: «این کارها را از مردی از دودمان من انجام خواهد داد»، استفاده می‌شود که مقصود از او شخص امام قائم و حجّت منتظر (علیه السّلام) است. (بحارالانوار، ج۵۳، ص ۵۹، ح۴۷-معانی الأخبار، ص ۴۰۷)
۵- سوره یوسف، آیه ۴۲.
۶- عیاشی از حضرت صادق علیه السّلام نقل کرده که یوسف علیه السّلام حال و وضع خود را به خدا نگفت از این جهت خداوند فرموده فانساه الشیطان ذکر ربه فلبث فی السجن بضع سنین فرمود خداوند در آن حال به یوسف وحی فرمود-ای یوسف آن خواب اول را چه کسی به تو نشان داد؟ گفت خداوندا تو. فرمود چه کسی ترا در نظر پدر این قدر محبوب ساخت؟ عرضه داشت تو. فرمود چه کسی کاروان را به تو متوجه ساخت؟ عرض کرد خداوندا تو. فرمود چه کسی آن دعا را که موجب بیرون آمدن از چاه شد به تو آموخت؟ عرض کرد خداوندا تو. فرمود چه کسی تو را از مکر و نیرنگ زنان نجات داد؟ عرض کرد خداوندا تو. فرمود چه کسی زبان آن کودک را به نفع تو به سخن درآورد؟ عرض کرد خداوندا تو. فرمود چه کسی مکر و حیله همسر عزیز مصر و سایر زنان را از تو برطرف نمود؟ عرض کرد خداوندا تو. فرمود چه کسی علم تأویل و تعبیر خواب را به تو آموخت؟ عرض کرد خداوندا تو. فرمود پس چرا از غیر من نصرت و یاری خواستی و از من نخواستی؟ و از من تقاضای خلاصی از زندان را نکردی و متوّسل شدی و امیدوار شدی به بنده ای از بندگان من که تو را در نزد مخلوقی که در قبضه قدرت من است یادآور شود و به من پناهنده نشدی. به جرم همین فرستادن بنده ای را نزد بنده دیگر باید در این زندان بمانی چندین سال. (تفسیر العیاشی، ج۲ ص ۱۷۶؛ بحارالأنوار الجامعه لدرر أخبار الائمه الأطهار، ج۶۸، ص ۱۱۳)
۷- [تفسیر القمی] مُحَمَّدُ بْنُ اَبِی عَبْدِ اللهِ عَنْ جَعْفَرٍ بْنِ مَحَمَّدٍ عَنِ الْقاسِمِ بْنِ الرَّبیعِ عَنْ صَبَّاحٍ المُزَنِیِّ عَنِ المُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ اَنَّهُ سَمِعَ ابا عَبْدِ اللهِ ع یَقُولُ فِی قَوْلِ اللهِ وَ اشْرَقَتِ الارضُ بِنُورِ رَبِّها قالَ رَبُّ الارضِ إمامُ الارضِ قُلْتُ فَاذا خَرَجَ یَکُونُ ماذا قال اذا یَستَغْنِی النّاسُ عَن ضَوْءِ الَّشَّمْسِ وَ نُورِ الْقَمَرِ وَ یَجْتَزءوُنَ بِنُورِ الإمَامِ (تفسیر القمی ج۲، ص ۲۵۳؛ بحارالأنوار، ج:۷ ص: ۳۲۶؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص ۷۳۳)
۸- یوسف علیه السّلام بسیار زیبارو بود و از نظر چهره زیباترین مردم عصر خود بود و یعقوب علیه السّلام او را بسیار دوست می داشت و وی را بر سایر فرزندان خود ترجیح می داد، در نتیجه برادرانش به او حسد ورزیدند و مطابق حکایت قرآن میان خود گفتند: (یوسف و برادرش نزد پدرمان از ما محبوبترند.(النور المبین فی قصص الأنبیاء و المرسلین، ص ۱۵۹)
در روز بیست و یکم خداوند قبر شما را هزار فرسخ فراخ می سازد، و تاریکی و وحشت را از شما برمی دارد، و قبرهایتان را ماند قبور شهیدان قرار می دهد، وچهره هایتان را همچون چهره یوسف فرزند یعقوب علیه السّلام زیبا می‌کند. (ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۷۰)
عبدالاعلی مولی آل سام می‌گوید: از امام صادق علیه السّلام شنیدم که می فرمود: روز قیامت زنی زیباروی را که به زیباییش فریفته شده می آورند. پس می‌گوید: پروردگارا! مرا زیباروی آفریدی که برایم چنین پیش آمده، پس مریم آورده می‌شود و گفته می‌شود: تو زیباتری یا این؟ همانا او را زیبا آفریدیم اما فریفته نشد و مردی زیباروی را می آورند که به زیباییش فریفته شده، پس می‌گوید: مرا زیباروی آفریدی تا دیدم آنچه از زنان بر من آمد، پس یوسف آورده می‌شود و گفته می‌شود: تو زیباتری یا این؟ همانا او را زیبا آفریدیم اما فریفته نشد. و شخصی را که به سختی ها و گرفتاری ها دچار شده می آورند که می‌گوید: پروردگارا بر من سختی ها و بلاها را افزون گرداندی تا فریفته شدم. ایّوب آورده می‌شود و گفته می‌شود: آیا گرفتاری تو شدیدتر بود یا گرفتاری این؟ همانا او گرفتار شد اما فریفته نگشت. (درر الأخبار با ترجمه، ص ۹۸)
۹- سوره یوسف، آیه ۳۱.
۱۰- مَلَک بفتح میم و لام: فرشته. جمع آن ملائکه است. اکثر علماء معتقدند که آن از الوک مشتق است و الوک به معنی رسالت است (قاموس، ج۶، ص ۲۷۶) الملک من الملائکه واحد و جمع. و أصله مالک فقد اللام و أخر الهمزه و وزنه مفعل من الألوکه و هی الرساله ثم ترکت الهمزه لکثره الاستعمال فقیل ملک، فلما جمعوه ردوه إلی أصله فقالوا ملائک فزیدت التاء للمبالغه أو لتانیث الجمع. و عن ابن کیسان هو فعال من الملک و عن ابی عبیده مفعل من لاک إذا أرسل. (مجمع البحرین، ج۵، ص ۲۹۲)
۱۱- سَدِیرِ الصَّیْرَفِیَّ قالَ سَمِعْتُ ابَا عَبْدِ اللهِ ع یَقُولُ انَّ فِی القاِئِمِ سُنَّهً مِنْ یُوسُفَ قُلْتُ کانَّکَ تَذْکُرُ حَیْرَتَهُ اوْ غَیْتَتَهُ فَقالَ لِی وَ ما تُنْکِرُ مِنْ ذلکِ هَذِهِ اشْباهُ الخَنَازیرِ انَّ اخْوَهَ یُوسُفَ کانُوا اسْبَاطاً اوْلادَ الانبِیاءِ تَاجَرواُ یُوسُفَ وَ بایَعُوهُ وَ هُمْ اِخْوَتُهُ وَ هُوا اخُوهُم فَلَمْ یَعْرِفُوهُ حَتَّی قالَ لَهُمْ اَنا یُوسُفُ وَ هذا اخِی فَما تِنْکِرُ هَذِهِ الاُمَّهُ انْ یَکُونَ اللهُ تَعَالَی فِی وَقْتٍ مِنَ الاوْقاتِ یُریدُ انِ یَسْتُرَ حُجَّتَهُ لَقَدْ کانَ یُوسُفُ لَهُ مُلْکُ مِصْرَ وَ کانَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ والِدِهِ مَسیرَهُ ثَمانیَهَ عَشَرَ یَوْماً فَلَوْ ارادَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ أنِ یُعَرَّفَهُ مَکانَهُ لَقَدَرَ عَلی ذلِکَ وَ اللهِ لَقَد سارَ یَعْقُوبُ وَ وُلْدُهُ عِندَ الْبِشارَه تِسْعَهَ ایَّامٍ مِنْ بَلَدِهِمْ اِلَی مِصْرَ فَما تُنْکِرُ هَذِهِ الامَّهُ انْ یکونَ اللهُ یَفْعَلُ بِحُجَّتِهِ ما فَعَلَ بِیُوسُفَ انْ یَکونَ یَسیرُ فِی اسواقِهِمْ وَ یَطَا بِسَاطَهُمْ وَ هْمْ لا یَعْرِفُونَهُ حَتَّی یَاذَنَ اللهُ تَعَالی لَهُ انْ یُعَرَّفَهُم نَفْسَهُ کَما اذِنَ لِیُوسُفَ حَتَّی قالَ لهُمْ هَل عَلِمْتُمْ ما فَعَلْتُمْ بِیُوسفَ وَ أخیهِ اذا انتُمْ جاهِلونَ قالُوا أ إنَّکَ لانتَ یُوسُفُ قالَ انا یُوسُفَ و هذا أخِی (إعلام الوری بأعلام الهدی، ص ۴۳۱)
عبدالرحمن بن ابی نجران از سدیر صیرفی روایت می‌کند که از حضرت صادق علیه السّلام شنیدم می فرمود: در قائم خصلتی از یوسف هست، عرض کردم: مقصود شما غیبت و سرگردانی اوست؟ فرمود: چرا این ملت اشباه خنازیر منکر این مطلب می‌شوند در صورتی که برادران یوسف از فرزندان انبیاء و اسباط بودند، آنان برادر خود را فروختند و پس از این او را نشناختند تا این که یوسف خودش گفت: من یوسف هستم و این برادر من است.
اکنون چرا این ملت منکر غیبت حجت خدا می‌شوند؟ یوسف در مصر سلطنت کرد و بین او با پدرش فقط هجده روز فاصله بود، و اگر خداوند اراده می‌کرد جای او را به پدرش نشان می داد، به خداوند سوگند هنگامی‌که به یعقوب مژده دادند که یوسف در مصر است او در نه روز خودش را به مصر رسانید.
پس اینک چرا این ملت نمی خواهد قبول کند که خداوند با حجت خود مانند یوسف معامله کند، آری حجت خداوند هم مانند یوسف در کوچه ها و بازارها راه می رود و لیکن مردم را نمی‌شناسند تا آنگاه که وقتش برسد او هم مانند یوسف خود را معرفی کند، امام علیه السّلام این آیه را قرائت فرمود: قَالَ هَلْ عَلِمْتُمْ مَا فَعَلْتُمْ بِیُوسُفَ وَ أَخِیهِ إِذْ أَنْتُمْ جَاهِلُونَ * قَالُوا أَ إِنَّکَ لَأَنْتَ یُوسُفُ قَالَ أَنَا یُوسُفُ وَ هذَا أَخِی.
عَنْ اَبی عَبْدِ الله ع قالَ قَدِمَ أعْرابیَّ عَلَی یُوسُفَ لِیَشْتَریَ مِنْهُ طَعَاماً فَبَاعَهُ فَلَمَّا فَرَغَ قالَ لَهُ یُوسُفُ اَیْنَ مَنْزِلُکَ قالَ لَهُ بِمَوْضِعِ کَذا و کَذا قال فَقالَ لهُ فاذاَ مَرَرْتَ بِوادِی کَذا و کَذَا فَقِفْ فَنادِ یَا یَعْقُوبُ یا یَعْقُوبُ فَاِنَّهُ سَیَخْرُجُ اِلَیْکَ رَجُلٌ عَظِیمٌ جمیلٌ جَسیمٌ وَسیِمٌ فَقُلْ لَهُ لَقیِتُ رَجُلاً بِمِصْرَ و هُوَ یُقْرِئُکَ السَّلامُ وَ یَقُولُ لَکَ اِنَّ وَدیعَتَکَ عِنْدَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَن تَضِیعَ قالَ فَمَضَی الاعرابیُّ حَتَّی انْتَهَی اِلَی المَوضِعِ فَقالَ لِغِلْمَانِهِ احْفَظُوا عَلَیَّ الاِبِلَ ثُمَّ نَادَی یاَ یَعْقُوبُ یَا یَعْقُوبُ فَخَرَجَ اِلَیْهِ رَجُلٌ اعْمَی طَویلٌ جَسیمٌ جمِیلٌ یَتَّقِی الْحائِطَ بِیَدِهِ حَتَّی أقبَلَ فَقالَ لَهُ الرَّجُلُ انتَ یَعْقُوبُ قالَ نَعَمْ فابَلغَهُ مَا قالَ لَهُ یُوسُفُ قالَ فَسَقَطَ مَغْشَیَّاً عَلَیهِ ثُمّش افَاقَ فَقالَ یا اعْرابِیُّ أ لَکَ حاجَهٌ اِلَی اللهِ عِزَّ وَ جَلَّ فَقالَ لَهُ نَعَمْ اِنِّ رَجُلٌ کَثیرٌ الْمالِ وَ لِی ابْنُهُ عَمَّ لَیْسَ یُولَدُ لِی مِنْهَا وَ احِبُّ انْ تَدعُوَ اللهَ انْ یَرْزُقَنی وَلَداً قالَ فَتَوضَّاً یَعْقُوبُ وَ صَلَّی رَکْعَتیْنِ ثُمَّ دَعَا اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَرُزِقَ ارْبَعَهَ ابْطُنِ اوْ قال سِتَّهَ ابْطنِ فِی کُلِّ بَطْنٍ اثْنانِ فَکانَ یَعْقُوبُ ع یَعْلَمُ انَّ یُوسُفَ ع حَیُّ لَمْ یَمُتْ وَ انَّ اللهَ تَعَالی ذِکْرُهُ سَیُظْهِرُهُ لَهُ بَعْدَ غَیْبَتِهِ وَ کانِ یَقُولُ لِبَنیِهِ اِنِّی اعْلَمُ مِنَ اللهِ ما لا تَعلَمُونَ وَ کانَ اهْلُهُ وَ اقْرِبَاؤُهُ یَفَنِّدُونَهُ عَلی ذِکْرِهِ لِیُوسُفَ حَتَّی انَّهُ لَمَّا وَجَدَ رِیحَ یُوسُفَ قالَ اِنّی لَاجِدُ ریحَ یُوسُفَ لَوْ لا أن تُفَنِّدُونَ قالُوا تَاللهِ انَّکَ لَفِی ضَلالِکَ الْقَدیمِ فَلَمَّا انْ جاءَ الْبَشیرُ وَ هُوَ یَهُودا ابْنُهُ وَ الْقَی قَمِیصَ یُوسُفَ عَلی وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِیراً قالَ اَلَمْ اَقُلْ لَکُمْ اِنِّی اعْلَمُ مِنَ اللهِ ما لا تَعلَمونَ (کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص ۱۴۲)
هشام بن سالم از امام صادق علیه السّلام روایت کند که فرمود: یک اعرابی به نزد یوسف آمد تا از او طعامی‌بخرد و به او فروخت چون از آن کار فارغ شد یوسف بدو گفت: منزلت کجاست؟ و گفت: در فلان مکان، فرمود: یوسف به او گفت: چون به فلان وادی رسیدی بایست و فریاد کن: ای یعقوب! ای یعقوب! مرد بزرگوار نیکو منظر و تنومند و خوش چهره ای خواهد آمد و به او بگو: من در مصر مردی را ملاقات کردم که به شما سلام رسانید و گفت: امانت تو نزد خدای تعالی ضایع نشده است. فرمود: اعرابی رفت و بدان موضع رسید و به غلامانش گفت: شترها را نگه دارید، سپس فریاد زد: ای یعقوب! ای یعقوب! مرد نابینای بلندقامت و نیکو منظری در حالی که دستش به دیوار بود پیش آمد، مرد به او گفت: آیا تو یعقوبی؟ گفت: آری، آنگاه پیام یوسف را بدو رسانید.
فرمود: یقعوب بیهوش بر زمین افتاد و چون به هوش آمد گفت: ای اعرابی! آیا از خدای تعالی حاجتی داری؟ گفت: آری، من مردی ثروتمندم و زنم دختر عموی من است و تاکنون فرزندی برایم نزاییده است، دوست دارم دعا کنی تا خداوند فرزندی به من عطا کند. فرمود: یعقوب وضو ساخت و دو رکعت نماز گزارد. سپس به درگاه خدای تعالی دعا کرد و زنش چهار شکم یا فرمود شش شکم حامله شد و هر بار نیز دوقلو زایید.
پس یعقوب می دانست که یوسف نمرده و زنده است و خدای تعالی پس از یک دوره غیبت او را به زودی ظاهر می سازد و به فرزنداش می‌گفت: من از جانب خداوند چیزی را می دانم که شما نمی دانی و خاندان و خویشان به واسطه آن که از یوسف یاد می‌کرد او را خرفت می‌شمردند تا آنگاه که بوی یوسف را استشمام کرد و گفت: من بوی یوسف را می‌یابم اگر مرا کم عقل و نادان ندانید، گفتند: به خدا سوگند که تو در بیراهه قدیم خود هستی و چون بشیر آمد که همان پسرش، یهودا بود و پیراهن یوسف را به رویش انداخت و دو مرتبه بینا گردید، گفت: آیا به شما نگفتم که من از جانب خدا چیزی را می دانم که شما نمی دانید؟
۱۲- انَّ الْقَائِمَ ع اِذَا خَرَجَ یَکُونُ عَلَیْهِ قَمِیصُ یُوسُفَ وَ مَعَهُ عَصَا مُوسَی وَ خَاتَمُ سُلَیْمَانَ (کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص ۱۴۳)
امام صادق علیه السّلام فرمود: چون قائم علیه السّلام ظهور کند ییراهن یوسف در برابر اوست و عصای موسی و خاتم سلیمان علیه السّلام همراه اوست.
۱۳- سوره بقره، آیه ۱۳۳.
۱۴- آدلر، فیلیپ جی، تمدن های عالم، مترجم: محمدحسین آریا، ص ۴۹.
۱۵- سوره یوسف، آیه ۳۱.
۱۶- سوره یوسف، آیه ۳۹.
۱۷- سلیمانی اردستانی، عبدالرحیم، یهودیت، ص ۳۸-۳۷.
۱۸- روی أن ابلیس أتی باب فرعون و قرع الباب فقال فرعون: من هذا؟ قال: ابلیس و لو کنت إلها ما جهلت. فلما دخل قال فرعون: أتعرف فی الارض شرا منی و منک؟ قال: نعم، الحاسد، و بالحسد وقعت فیما وقعت (تفسیر غرائب القرآن و رغائب الفرقان، ج۱، ۱۱۵).
۱۹- روی عن ابن عباس أن بنی اسرائیل لما کثروا بمصر استطالوا علی الناس و عملوا بالمعاصی و وافق خیارهم شرارهم و لم یأمروا بالمعروف و لم ینهوا عن المنکر فسلط الله علیهم القبط فاستضعفوهم و ساموهم سوء العذاب و ذبحوا أبناء هم و قال وهب بلغنی أنه ذبح فی طلب موسی سبعین ألف ولید. (بحارالانوار، ج۱۳، ص ۵۳)
۲۰- فراماسونری عمده ی تعلیمات خود را از حکومت طاغوتی و شیطانی مصر باستان کسب کرده است، هر چند تعالیم اندکی نیز از بقیه ی حکومت های الحادی فرا گرفته است. در هر صورت رد پای حکومت طاغوتی فرعون های مصر باستان را می توان در سراسر تعالیم ماسونی یافت.
شواهدی که بر این مدعا صحه می‌گذارند، به قرار زیرند:
۱- نقوش اهرام، مجسمه های ابوالهول و همچنین نوشته های هیروگلیف در سراسر لژها و نشریات ماسونی به چشم می خورد.
۲- دعاهایی که فراماسون ها می خوانند، مملو از عبارات مصری است که در زمان فراعنه استفاده می‌شد. برای نمونه: (مَعَت نِب من آ، مَعَت بَ آ= بزرگ است استاد فراماسونری، بزرگ است روح فراماسونری)
۳- یکی از نمادهایی که در فراماسونری کاربرد فراوان دارد، علامت و نماد «چشم جهان بین: All seeing eye» است که به صورت یک هرم و چشم در انتهای آن می‌باشد. این نماد مربوط به یکی از خدایان مصر باستان بوده است.
۴- «ستاره ی شش گوش» علامت و نماد بحث برانگیز فراماسونها. این علامت در افکار عمومی‌به عنوان نماد «یهودی ها» شناخته شده است و به آن «ستاره ی داوود» یا «مهر سلیمان» هم می‌گویند؛ ولی در حقیقت این نماد هم جزء نمادهای الحادی بوده که بر اساس تفکرات الحادی مصر باستان ساخته شده است و نماد تعادل طبیعت بین زن و مرد، طبع سرد و گرم، الهه های ماه و خورشید و… است. البته علامت مذکور در مکتب های الحادی دیگر، مانند هندوییسم و دیگر مکتب های شرقی نیز با مفاهیم مشابهی به کار می رود. نکته ی مهم این است که در این تفکر تعادل عالم خلقت، متفاوت با دیدگاه اسلام است. در اسلام نیز مفهوم تعادل وجود دارد، اما در دیدگاه اسلامی، این تعادل مخلوق خداوند یکتاست. امِا در مکاتب شرک آمیز نامبرده، این تعادل را خدایان مختلفی با کمک هم ایجاد کرده‌اند. برای مثال در تفکر مصر باستان، از امتزاج قدرت خدایان Isis و Osiris تعادل در عالم خلقت ایجاد شده است.
نکته ی عجیبی که وجود دارد، این است که شیطان پرستان نیز علامت مذکور را قویترین علامت خود می دانند و از آن در مراسم شیطانی خود استفاده می نمایند. در کتاب «web of Darkness: شبکه ی تاریکی» اثر Sean Sellars (شیطان پرست معروف) در زیر این علامت نوشته شده است: «این علامت، قوی ترین علامت در شیطان پرستی است. ستاره ی شش گوشه از شش ضلع، شش گوشه (زاویه) و شش مثلت کوچک درست شده است که معرّف عدد ۶۶۶ می‌باشد.» این عدد در بین مسیحیان و نیز شیطان پرستان عددی ویژه و خاص است و نشان دهنده ی دجال یا Antichrist می‌باشد. هدف اصلی شیطان پرستان و فراماسونها به حکومت رساندن Antichrist است؛ به همین دلیل است که ستاره ی شش گوش، بهترین و قوی ترین نمادشان محسوب می‌شود. در ادامه در کتاب نوشته شده است که تی کلمه «hex» که در زبان انگلیسی به معنی نفرین و تلاش برای آسیب رساندن می‌باشد، از کلمه ی «HEXAGRAM: ستاره ی شش گوش» گرفته شده است.
۵- افسانه ی ایزس (Isis) یا زن بیوه، نیز از دوران مصر باستان اقتباس شده است. فراماسونها اعتقاد دارند که تمام ماسونها فرزندان زن بیوه می‌باشند. همان طور که ذکر شد در باور مصریان قدیم، Isis و Osiris الهه های مصر باستان بودند که در اثر ازدواج آنان تعادل طبیعت به وجود آمد. بعد از مدتی Osiris مرد و خدای شهرهای مردگان گشت. بدین ترتیب Isis بیوه شد.
۶- علامت آنخ (Ankh) که نماد Isis است و در لژهای ماسونی به کار می رود. این علامت امروزه به عنوان سمبل جنس زن و نشانه ی فمینیست ها (Feminists) نیز به کار می رود. رواج تفکر فمینیستی در جهان نیز مشکوک بوده و احتمالاً توطئه ای از جانب ماسون ها می‌باشد. (فمینیسم دیدگاه تساوی حقوقی زن و مرد اسلام و سایر ادیان الهی را قبول ندارد و به بهانه ی احقاق حقوق زنان، در جهت اهداف استعماری قدم بر می دارد).
۷- ستون سنگی با نوک هرمی (Obelisk). این نماد که نماد زایندگی و باروری در مصر باستان بوده است، در بناهای ماسونی متعددی به کار رفته است.
برای مطالعه بیشتر علاوه بر آثار سه گانه دن براون (فرشتگان و شیاطین، راز داوینچی و نماد گمشده) این مقالات را در سایت موعود مطالعه نمایید (mouood.org): داستان حقیقی کابالا، از شوالیه های معبد تا مصر باستان، ماسون ها و مصر باستان.
منبع: محمدهادی همایون؛ تاریخ تمدن و ملک مهدوی، تهران: نشر دانشگاه امام صادق (ع) و پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، چاپ اول ۱۳۹۰.
