موعود پایگاه اینترنتی موعود
رحمت و باران، آنقدر نسبت نزدیکی به همدیگر دارند که وقتی ترکیب باران رحمت را می‌شنویم می توانیم همزمان دو معنی را برداشت کنیم: باران، رحمتی است از جانب خداوند و رحمت و مهربانی همچون باران است.
یکی از واژه های دیگر که با باران قرین می‌شود، «برکت» است. تا جایی که در مثال امام باقر (ع) درباره ی خیربخشی و ثمر دهی انسانها، از شباهت آنها به باران یاد شده است:
«همانا خداى عز و جل را بندگانى است میمون و با برکت و گشاده خوى اینان روزگار خود را بسر برند و مردم نیز در سایه آنها (بخوشى و نعمت) زندگى خود را بسر برند، اینها در میان بندگان خدا همانند باران هستند…»(۱)
همه ی این قضایای رحمت و برکت و نرمی و طراوت باران را که کنار هم بگذاریم، تازه می فهمیم که چرا امام را، همچون باران می دانند.
امام رضا (ع)، در حدیث خود در توصیف امام می فرمایند: «… امام ابرى باران زا و بارانى پیوسته و یک ریز [است]…»(۲)
نکته ی آخر: راستش را می‌گوییم: تشنه نیستیم… امّا مگر باران، به انتظار تشنگی می نشیند…؟!
