موعود پایگاه اینترنتی موعود
در طول تاریخ اسلام، باورهای غلط و تحریف شده درباره ی منجی موعود، بارها و بارها، فرقه های مختلفی در مذهب تشیع ایجاد کرده است. شیعیان به امید نجات و رهایی از دست ستمگران زمان خودشان، به اشتباه دست روی کسی می‌گذاشتند که منجی وعده داده شده نبود. بدین ترتیب گمراه می‌شدند
در ادامه برخی از این فرقه ها را نام می‌بریم:
۱️ کیسانیه: آنها به قائم بودن «محمّد بن حنفیه» فرزند امیرالمؤمنین علی(ع) اعتقاد دارند. این فرقه در زمان امام سجّاد(ع) ایجاد شد.
۲️ مغیریّه: این فرقه که در زمان امام باقر(ع) ایجاد شد. توسط مغیره بن سعید (از کسانی که مقام الهی برای اهل بیت(ع) قائل بودند) ایجاد شد. آنها محمّد بن عبدالله از نوادگان امام حسن(ع) را منجی خود می‌خواندند. آنها معتقدند که محمد نمرده؛ بلکه در کوه رضوی زنده و مقیم است؛ در حالی که در کتب تاریخی، کشته شدن محمّد بن عبدالله ثابت شده است.
۳️ زیدیه: این فرقه به این قائل است که امام باید قیام مسلحانه انجام دهد. از این رو، امامت علی بن حسین(ع) را نپذیرفته است. بلکه زید بن حسن را امام می داند. این فرقه معتقد است که حسین بن قاسم (از نوادگان زید) در غیبت است و در زمانی که معلوم نیست ظهور و جهان را پر از عدل و داد می‌گرداند.
حسین بن قاسم همواره در طول دوران رهبری خود درگیر جنگ‌های متعدد و مستمر بود و در یکی از این درگیری‌ها به دست بنوحماد به قتل رسید.(۱)
۴️ئناووسیه: این فرقه منکر رحلت امام صادق(ع) شدند و آن امام را منجی خود می‌خوانند.
۵ اسماعیلیه: این فرقه پس از شهادت امام صادق(ع) ایجاد شد و معتقدان به این فرقه به امامت فرزند امام صادق(ع)، اسماعیل معتقدند؛ او را زنده می‌پندارند و منتظر ظهور اویند.
۶️ئواقفیه: این فرقه معتقدند که شاهک بن سندی (زندانبان یهودی امام کاظم(ع)) به دروغ خبر شهادت ایشان را اعلام کرد؛ بنابراین آنها معتقدند امام موسی کاظم(ع) زنده و در غیبت است و و منجی موعود آنهاست.
۷ محمّدیه: محمّد بن علی (فرزند امام هادی(ع))، امامزاده‌ی گرامی‌که در نزدیکی شهر سامرا مدفون است، منجی موعود این فرقه است.
۸️ عسکریه: این فرقه معتقد به منجی بودن امام حسن عسکری(ع) هستند و گروهی از آنها معقتدند امام حسن عسکری(ع) پس از شهادت دوباره زنده شده است.(۲)
پی‌‌نوشت:
۱. موسوی نژاد، سید علی، «مهدویت و فرقه ی حسینیه ی زیدیه»، مجلّه هفت آسمان، شماره ۲۷.
۲. با استفاده از: «العبقری الحسان» نوشته ی علی اکبر نهاوندی، قم، انتشارات مسجد مقدس جمکران، ج ۳، صص ۳۲- ۳۶.
