موعود پایگاه اینترنتی موعود
زمین خانه ی ماست؛ جایی که می‌شناسیمش و هر چند گاه و بیگاه، از آفتاب تند و سردی استخوان شکنش، اعتراض می‌کنیم، امّا حقیقت این است که ما در زمینی که خداوند به ما بخشیده است، همه چیز داریم: لطافت گل سرخ، زیبایی دریا، عظمت کوهستان، سخاوت جنگل، آرامش صحرا.
امام رضا (علیه السلام)، در روایتی زیبا و خواندنی درباره ی امام، چنین فرمودند: «…امام ابرى باران زا و بارانى پیوسته و یک ریز و آسمان سایه گستر و زمینى فراخ و چشمه اى جوشان و برکه و گلستان است.»(۱)
زمین، در بیان امام صادق (ع)، سرچشمه ی ثروت و قدرت برای انسانهاست.(۲) یعنی نه تنها زمین، روزی بخش ماست، بلکه طلا و سنگها و جواهرات گرانقیمت در دل آن قرار دارد و انسانها باید با تلاش و همت بسیار، به آن دست یابند.(۳)
در روایت دیگری از امام حسن عسکری (ع)، زمین، بستری متعادل برای رشد انسانها معرفی شده است که در آن آرامش می‌یابند. ایشان می فرمایند: «…[خداوند] زمین را مناسب طبع شما و سازگار جسم شما قرار داد، نه داغ و سوزان که شما را بسوزاند، و نه سرد و یخ تا شما را منجمد کند…» (۴)
آری؛ زمین، مطمئن ترین خانه ی ماست و مولای ما، همان زمین عادل امنیت بخشی است که در دل خود، گنج های نهان بسیار دارد.
نکته ی آخر: درست همان وقتی که چشمه های زلال زمین، سیرابمان نکرد، سراغ آب را از سیارات دیگر گرفتیم؛ این است انسان گرفتار آخرالزمان…
پی نوشت:
۱. ابن شعبه حرانى، حسن بن على، تحف العقول، ترجمه حسن زاده؛ ص۷۹۹؛
۲. الحیاه / ترجمه احمد آرام؛ ج۵؛ ص۴۱۳؛
۳. همان.
۴. الإحتجاج / ترجمه جعفرى؛ ج۲؛ ص۵۴۷؛
