تنظیم عقربه ‏ها، روی ساعت ۲۵

اسماعیل شفیعی سروستانی
شاید خواننده این سطور تصور کند که نگارنده نیمه خالی لیوان را می‏ بیند، می‏ خواهد جماعت مسلمین را بدبین و نا امید سازد، خانواده‏ ها را بترساند و یا هنوز در حال و هوای سال ۵۷ زندگی می‏ کند . شاید هم دوم خرداد را درک نکرده، مهم نیست . شاید هم آنچه که نگارنده برایش مثل مرغ نیم بسمل بال بال می‏ زند مهم نباشد . و صد البته، برای همه آنهایی که شباهنگ ام در خانه‏ های امن و راحت‏ سر بر بالش می‏ گذارند نیز مهم نیست; مثل همه وقت‏ ها و ایام و سال‏هایی که در نظر آنها مهم نبود و در چشم‏ به‏ هم‏ زدنی گذشت تا آنکه … سیل آمد!

این سیل، خیلی پیش از این به راه افتاده بود . صدای توفنده غرشش را می‏ شد شنید . خودمان را مثل جالیزبان در وقت‏ برداشت محصول به کری زده بودیم . اینک تنها کافی است کمی از لاک خود ساخته بدر آئیم و پشت در اتاق و خانه خودمان را نظاره کنیم . آن وقت گوش و چشم مان شاهد عرض و طول این سیل بنیان کن که همه چیز و همه کس را با خود می‏ برد خواهد بود .

مجالی برای هیچکس نمانده است . همان وقتی که با خوش خیالی همه خبرها را شایعه می‏ پنداشتیم و به شعار دل‏خوش کرده بودیم سیل از کوهسار کنده شده بود و پیش می‏ آمد . همان وقتی که به صورت‏ سازی دل‏خوش می‏ داشتیم و در بیش و کم لبخند و خوشامد هواداران حقوق بشر چرتکه می‏ انداختیم .

این سیل بعکس همیشه از میانه شهر به راه افتاد . کوچه و پس کوچه‏ ها را پشت‏ سر گذارد و محله‏ ها را نابود کرد; همان وقتی که پشت‏ سر هم بیانیه می‏ دادیم و سمینارهای رنگ و وارنگ برگزار می‏ کردیم . آرشیو مطبوعات لبریز از میلیون‏ها بیانیه است و خانه‏ های چتربازان سمینارها مملو از انواع کیف و قلم و هدایای مدیران ادارات روابط عمومی .

همان وقتی که چشمانمان را بر روی خطاهای دوستان و هم نشینان می‏ بستیم و با چشم پوشی از خطاها از ماده‏ ها و تبصره‏ های قانونی برای خلاصی بخشیدن دوستان از مخمصه‏ های سوء استفاده‏ ها، اختلاس‏ ها، سوء مدیریت‏ ها و … مدد می‏ جستیم; سیل از خانه خود کنده شده بود و پیش می‏ آمد .

آن روز که گفت‏وگو در باره جوانان و زنان را وجه المصالحه زد و بندهای سیاسی ساختیم در هوای جمع آوری آرا به علم کردن ساختمان‏ ها و سازمان‏ های بی‏ خاصیت مشغول شدیم و همه فرصت‏ های برنامه ریزی جدی و کارساز را از دست دادیم; صدای غرش سیل شنیده می‏شد . درست همان ایام که چشم براه سرمایه‏ های خارجی بودیم و چشمانمان را بر اعداد و ارقام نجومی سوء استفاده‏ ها و اختلاس‏ ها می‏ بستیم .

آن روزها بیش از هر چیز و پیش از هر اقدام به پر کردن اوقات فراغت و راه‏ انداختن کارناوال‏ های شادی می‏ اندیشیدیم، همان ایام که بر سر میراث انقلاب چانه می‏ زدیم و با انواع حیل سعی در حذف رقیب داشتیم و توسعه سیاسی و اقتصادی را حلال مشکلات معیشتی، فرهنگی می‏ پنداشتیم و مثل همین امروز که در میان آیات و روایات به دنبال راه تایید «گفتگوی تمدن‏ها» می‌گردیم، سعی در مستند ساختن تز توسعه سیاسی و اقتصادی داشتیم . بله، همان روزها سیل از میان شهرهای بزرگی چون تهران هم گذشت و به حاشیه شهرستان‏ها رسید . همه سنت‏های فرهنگی را در نوردید . نگاه و نگرش جمعیتی کلان از میان نوجوانان و جوانان را در باره عالم و آدم دیگرگون ساخت . اخلاق سوداگرانه را به میان تاروپود و بود و نبود مردم دواند . همه تعریف و نگاه در باره دین، دینداری و دینداران را قلب کرد و آن همه را ناکارآمد جلوه داد . همه اعتماد و اطمینان را مخدوش ساخت . بی‏ قراری و دغدغه را روزی روزان و شبان مردم کرد . آینده را تیره و تار جلوه داد . یاس را قرین بیکاری و آن دو را یار و همراه اعتیاد و انحراف ساخت . لاقیدی و ولنگاری را سنتی حسنه، ادب و آداب دانی را بدعت و سوءاستفاده از موقعیت‏ ها را نوعی زیرکی و زرنگی قلمداد کرد . آیا این همه جز امواج سیل خروشان بود که پیش می‏ آمد؟!

آیا حوصله ورق زدن روزنامه‏ ها و مجلاتی را که دردمندانه از این همه گفت‏وگو می‏ کردند دارید؟ آثار همه مردان و زنانی که فرزندان همین دیار، همین انقلاب و همین دین بودند و کسی تابشان نمی‏ آورد .

سیل، محصول غفلت ماست . غفلت از سنت‏ های خداوندگار هستی در پهنه زمین و پیامد تعطیل همه آنچه به اجرای آن مامور بودیم و خود را معذور گمان کردیم .

غفلت از اجرای عدالت، عدالتی که استراتژی اعلام شده پیشوایان دین برای زیستن در عصر غیبت است، آیا به حقیقت ما ماموران معذور بودیم؟

سیل محصول غفلت از غرب، یهودیت صهیونیستی، بیماری شایع روشنفکری و تاریخ دویست‏ ساله بود و همه آنچه که استکبار طی سال‏ های دراز برای بلعیدن سرزمین‏ های اسلامی و جهان سومی تدارک دیده بود . سیل، محصول غفلت از نسلی بود که در کنار ما چون جوان ه‏ای سر برآورده بود و دنیای کودکی و نوجوانی را به دور از همه غوغا پشت‏ سر می‏ نهاد . سیل، محصول غفلت از قیامت کبرای حضرت خداوندی بود . و ناتوانی این انسان غافل از پاسخگویی در پیشگاه خدا، ائمه هدی (ع) و هزاران شهید .

اینک آنچه سیل بر جای گذارده، جمعیتی کلان از خیل میلیون‏ها نوجوان و جوان است . جمعیتی مبتلا، چشم به راه، آلوده اعتیاد، گرفتار در دام باندهای جرم و جنایت، بی‏ تفاوت، جویای نان و کار و هزاران سؤال بی‏جواب در باره ما، خودش، آینده و دغدغه‏ هایش . آیا با اینهمه وزیران و وکیلان و مدیران را مجالی برای صدور بیانیه هست؟ آنان که بر صندلی امضا، ثروت و قدرت تکیه می‏ زنند و از پشت‏ شیشه‏ های رنگین اتومبیل‏ ها عالم و آدم را رنگین می‏ بینند و در خانه گرم سر بر بالش نرم می‏ گذارند .

واقع امر این است که همه ما نیازمند کمی خدا ترسی هستیم . جرعه‏ ای انصاف . لحظه‏ ای نگاه صادقانه به پیرامون خود . همه ما نیازمند خیزشی بزرگیم، برای جبران رفته‏ ها، نجات آنها که در سیلاب غرقه‏ اند و نیازمند بی مناک شدن از سنت‏ های لا یتغیر خداوندگار .

در چنین غوغایی، برخی گمان می‏ کنند کار از کار گذشته و چاره‏ای جز زانوی غم بغل گرفتن و در انتظار قضا و قدر نشستن نیست . بهمان سان که جماعتی فرض می‏ کنند جهان به کامشان است و هیچ مانع و رادعی نمی‏ توانند آنان را از آنچه می‏ کنند و می‏ پندارند باز دارد . به حقیقت چنین نیست . بی‏ گمان خداوندگار هستی همه کسانی را که در انتظاری منفعل نشسته‏ اند نمی‏ بخشد . و این انفعال را عذری نمی‏ شناسد . همه ما مکلفیم، همه آنان که از قدرتی برخوردارند و همه آنان که باب گفت‏وگو، امر به معروف و نهی از منکر و تلاش مجاهدانه را بر خود بسته‏ اند .

همه ما ناگزیر به درک صمیمانه این نکته‏ ایم که نمی‏ توان دست‏بر کلاه خود گرفت و خود را رهانید . و این اولین قدم است . بیرون آمدن از خود و پس از آن، خود راه بگویدت که چون باید رفت!

پیشتر، متذکر این نکته بوده‏ ایم که خداوند بزرگترین تکلیف عالم را بر دوش بزرگترین مرد عالم نهاده است . بزرگترین تکلیف اقامه عدل و بزرگترین مرد، امام عدل و تکلیف ما، تنظیم عقربه‏ ها، همه جهت‏ ها و همه تلاش‏ها همسو با آن تکلیف بزرگ است .

همه بچه‏ ها، همه نوجوانان و همه جوانان منتظرند و امام عصر (ع) منتظرند و مضطر .

امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء .