برداشتى از دعاى فرج‏

م. نجفى‏
خدایا!
طوفان بلا از هر سو برخاسته است، و امواج فتنه از هر طرف زبانه مى‏ کشد.
سایبان‏هاى نجابت فرو افتاده‏اند،
و ساقه ‏هاى توسل شکسته ‏اند.
و گل‏هاى امید پرپر گشته‏ اند.

زمین، با همه وسعتش‏
چونان قفس تنگى فرصت پریدن را گرفته است،
و آسمان، با همه سخاوتش‏
باغ بخیلى است که در فصل ایثار، درهاى رحمتش ناگشوده مانده است.
خدایا!
دست‏هاى التماس من، تنها و تنها، نسیم عنایات تو را به یارى فرا مى‏ خواند، و مى‏ شکستم در محراب محبت تو، زبان به شکایت مى ‏گشاید، و میعادگاه آشفته‏ ترین روزها و آسوده ‏ترین شب‏هایم، حرم امن توست.
خدایا!
قسم به آن ستارگان فروزانى که آسمان‏ ها و زمین به برکت نامشان روشن گشته ‏اند،
صبحى صادق را تا بیکران کهکشان‏هایت بگستران،
صبحى که آفتاب زیبایش با چنان عشقى ببارد که از چشمان منتظر زمین، فرصت پلک زدن را بگیرد.
اى بهار عاشقان!
مولاى منتظران!
یا صاحب الزمان!
دل‏هاى شکسته، بى‏قرار فصل فریادرسى تواند،
و پلک‏هاى خسته، استقبال از باران صدایت را لحظه شمارى مى ‏کنند.
پس اى آفتابى‏ ترین صبح! چشم‏ هاى تشنه را به نور نگاهت سیراب گردان،
و در هر طلوع ناگهانى ات هر چه بیشتر شتاب کن.
پى نوشت‏
__________________________________________________
(۱). بحار الانوار ج ۵۳ ص ۱۷۵ توقیع حضرت بقیه الله عجبه شیخ مفید به نقل از فرمایشات حضرت بقیه الله آیت الله حاج شیخ محمد هالصى شیرازى‏