بهار چمن‏

کاش مى ‏آمدى و با تو جهان گل مى‏ کرد
از گلستان رخت گلشن جان گل مى‏ کرد

مى‏شکفت از قدمت خنده به لب‏هاى زمین
با تماشاى حضور تو زمان گل مى‏ کرد

از شمیم نفست، باغ، معطّر مى‏ شد
چهره‏ ات در دل و چشم نگران گل مى‏ کرد

هیچ دل نیست که سودایى دیدار تو نیست
کاش با آمدنت دامن جان گل مى‏ کرد

تو بهار چمنى، وقت شکوفایى گل
کاش با آمدنت خواب خزان گل مى‏ کرد

سبزه با عشق تو در دشت و چمن مى‏ رویید
لاله با مهر تو پنهان و عیان گل مى‏ کرد

مى‏ گذشتى اگر از دشت، به همراه نسیم
خاک، با دیدن تو رقص‏کنان گل مى ‏کرد

جاى جنگ و جدل و دشمنى و خونریزى
عشق، در باغ تمنّاى جهان گل مى‏ کرد

مهر افسرد، وفا سوخت، محبّت پژمرد
کاش این دشت، کران تا به کران گل مى‏ کرد

باز گرد اى گل پنهان شده در متن بهار
کاش مى‏آمدى و با تو جهان گل مى‏ کرد

محمّد روحانى (نجوا)