موعود پایگاه اینترنتی موعود
عبارت صالح المؤمنین دلالت بر این دارد که او (على، علیه السلام) از همه مؤمنان شایسته تر است. و این را هم عرف و هم استعمال تأیید مى کند؛ زیرا وقتى یکى از ما مى گوید: فلانى داناى قوم خود و یا زاهد اهل شهر خود است، از کلام او جز این فهمیده نمى شود که آن شخص داناترین و زاهدترین آنها است. بنابراین هنگامى که فضل او با این دو وجه ثابت شد عدم جواز تقدیم دیگران بر او نیز ثابت مى شود، زیرا برتر داشتن کسى که برترى ندارد زشت و ناپسند است.
از دیگر آیاتى که در شأن امیرمؤمنان على، علیه السلام، نازل شده، آیه شریفه زیر است:
فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِیلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمَلائِکَهُ بَعْدَ ذلِکَ ظَهِیرٌ
اگر براى آزارش همدست شوید، خدا یاور اوست و نیز جبرئیل و مؤمنان شایسته و فرشتگان از آن پس یاور او خواهند بود.
به طریق شیعه و اهل سنت روایت شده که در این آیه مراد از صالح المؤمنین على بن ابى طالب، علیه السلام، است.
از جمله در روایتى که از امام باقر، علیه السلام، نقل شده، آمده است:
هنگامى که این آیه نازل شد پیامبر، صلّى اللَّه علیه وآله، فرمود: اى على تو صالح مؤمنانى. ۱
همچنین از امام صادق، علیه السلام، روایت شده است که:
رسول خدا، صلّى اللَّه علیه وآله، دو مرتبه امیر مؤمنان، علیه السلام، را به یارانش معرفى کرد. یکبار به آنها فرمود: آیا مى دانید پس از من ولى و سرپرست شما کیست؟ آنها گفتند: خدا و رسول او داناتر است. ایشان فرمود: خداوند تبارک و تعالى فرموده است: خدا یاور اوست و نیز جبرئیل و مؤمنان شایسته؛ یعنى امیرمؤمنان و او پس از من سرپرست شماست. و بار دوم نیز در غدیر خم فرمود: هر کس من مولا و سرپرست اویم پس على مولاى اوست. ۲
مرحوم مجلسى پس از بیان روایات یاد شده مى فرماید:
عبارت صالح المؤمنین دلالت بر این دارد که او (على، علیه السلام) از همه مؤمنان شایسته تر است. و این را هم عرف و هم استعمال تأیید مى کند؛ زیرا وقتى یکى از ما مى گوید: فلانى داناى قوم خود و یا زاهد اهل شهر خود است، از کلام او جز این فهمیده نمى شود که آن شخص داناترین و زاهدترین آنها است. بنابراین هنگامى که فضل او با این دو وجه ثابت شد عدم جواز تقدیم دیگران بر او نیز ثابت مى شود، زیرا برتر داشتن کسى که برترى ندارد زشت و ناپسند است. ۳
پىنوشتها:
__________________________________________________
(۱). سوره تحریم (۶۶)، آیه ۴.
(۲). المجلسى، محمدباقر، بحارالانوار، ج ۳۶، ص ۳۰، ح ۸، به نقل از تفسیر فرات الکوفى.
(۳). همان، ص ۲۹- ۳۰، ح ۷.
