موعود پایگاه اینترنتی موعود
کورت فیشلر در کتاب «امام حسین (ع) و ایران» به نقل از مارسلین در صفحه ۳ مىگوید:
از سال چهلم هجرت که علىّ بن ابى طالب (ع)، زندگى را بدرود گفت، طورى معاویه و آنگاه پسرش یزید ایرانیان را در فشار گذاشتند که آنها نتوانستند سر بلند کنند و حکّام آن دو خلیفه نسبت به هر ایرانى که ظنین مى شدند، بى درنگ به قتلش مى رسانیدند.
امّا ایرانیان چند دژ تسخیر ناپذیر داشتند که حکّام معاویه و یزید نمى توانستند در آن دژها ایجاد رخنه کنند و یکى از آن دژها، «مازندران» بود و دیگرى «گیلان» و در گیلان، سکنه محلى علىّ بن ابىطالب (ع) را به لقب «رشت» مى خواندند؛ یعنى دانشمند فرزانه!
و بعد از او، این لقب به حسن (ع) و آنگاه به حسین (ع) داده شد و هنوز این کلمه در گیلان بر زبان ها مىباشد و حاکم نشین گیلان، رشت است.
