موعود پایگاه اینترنتی موعود
متن سؤال از این عالم برجسته شیعه و پاسخ وی به شرح ذیل است:
پاسخ: آنچه در سؤال آمده است، حاکی از نوعی افترا و دروغ بر پیروان اهل بیت(علیهم السلام) است. فردی که این نسبت را به شیعه داده ـ و ذهن پرسشگر را آلوده ساخته است ـ از ریشه آن آگاه نیست.
توضیح این که یهودیان معتقد بودند رشته نبوت باید در خاندان یعقوب پیوسته بماند و از این خاندان بیرون نرود، ولی آنگاه که پیامبر گرامی (ص) با دلایل قطعی ظاهر شد، یهودیان به این فکر افتادند که جبرئیل را به خیانت متهم کنند و این شعار را سر دادند: «خان الأمین! خان الأمین! خان الأمین! » یعنی او در وحی الهی خیانت ورزید و به جای آن که نبوت را در فرزندان اسحاق ابقا کند، به فرزندان اسماعیل منتقل کرد و از همین جهت، یهود از دشمنان سر سخت جبرئیل امین است.
فخر رازی در تفسیر خود می‌نویسد: جامعه یهود، جبرئیل را فرشته عذاب می‌نامند، و درباره او می‌گفتند: خدا به او دستور داده بود که نبوت را در سلسله فرزندان اسرائیل قرار دهد ولی وی آن را به فرزندان اسماعیل داد! اتهام جبرئیل به خیانت مربوط به این گروه است که او را به خیانت در عوض کردن محل نبوت متهم کرده و به عللی او را دشمن می‌شمردند[۱] و به دوستی میکائیل تظاهر می‌کردند. قرآن در مقام انتقاد از عقیده آنان می‌فرماید:
«قُلْ مَنْ کانَ عَدُوّاً لِجِبْریل فانّهُ نَزّلَهُ عَلى قَلْبِکَ بإذْنِ اللّهِ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ وَهُدى وَبُشْرى لِلْمُؤْمِنین».[2]
«بگو هر کس با جبرئیل دشمن باشد [دشمن خداست]، و او مأموری بیش نیست که به اذن خدا قرآن را بر قلب تو نازل کرده، کتاب‌های پیشین را تصدیق می‌کند، و مؤمنان را هدایت نموده و مایه بشارت است».
اکنون ببینید مطلبی را که یهود با آن بر ضدّ مسلمانان شعار می‌دادند، چگونه برخی از افراد بی‌تقوا و دشمنان وحدت اسلامی، آن را به شیعه نسبت می‌دهند و می‌گویند: شیعه معتقد است که جبرئیل خیانت کرده و به جای این که علی را به مقام نبوت منصوب کند، آن را به پیامبر اسلام(ص) عطا کرده است!
میلیون‌ها نفر از شیعیان در جهان نماز می‌گزارند، و از میان آنان حتی یک نفر چنین عبارتی را بر زبان نمی‌آورد، بلکه همه آنها با بلند کردن دست‌ها، سه بار«اللّه اکبر» می‌گویند و بسیاری از آنان، حتی از این که چنین اتهامی‌بر آنان وارد می‌شود، بی‌خبرند.
[۱] . تفسیر کبیر فخر رازی، ج۳، ص ۱۹۵، دار احیاء التراث العربی، بیروت. [۲] . بقره/۹۷.
