شخصى به نام حرث مىگوید:
من نزد على علیه السلام بودم که دو زن آمدند و ادّعاى فقر و تنگدستى کردند. حضرت به هر یک از آنان غذا و لباس و نیز ۱۰۰ درهم پول داد. یکى از آن زن ها اعتراض کرد و گفت: من عرب هستم و آن یکى از موالى (عجم) است؛ شما چرا به ما برابر کمک کردى؟ امام فرمودند:
«من قرآن خوانده و در آن خوب نگریسته ام؛ ولى ندیدهام که در آن، براى فرزندان اسماعیل (اعراب) و فرزندان اسحاق (غیر اعراب) به قدر بال پشه اى نیز برترى باشد.»
«الغارات»، ج ۱، ص ۷۰.