زكرياى نبى (ع) و مصيبت امام حسين (ع)

عبود من، مرا چه شده که چون نام چهارتن را مى ‏برم، تسلى مى ‏یابم. چون نام حسین را مى ‏برم اشکم مى ‏ریزد وناله‏ ام سر مى ‏کشد. خداى تبارک و تعالى سرگذشت او را برایش در کلمه «کهیعص» بازگو نمود. چون زکریا این را شنید، سه روز از مسجد خود بیرون نرفت و کسى را هم نپذیرفت و به گریه و ناله رو آورد و براى او نوحه مى ‏خواند …

شیخ طبرسى (ره) در «احتجاج»- ضمن یک حدیث طولانى – در داستان شرفیابى سعد بن عبدا … اشعرى (ره) به حضور امام مهدى (عج) و پرسش‏ هایى از وى گوید:
عرض کردم: به من از تأویل «کهیعص» بگویید.
فرمود: این حروف از رموز غیبت است که خداوند بنده خود زکریا را بدان مطلع کرد و براى محمد (ص) قصه گفت. زکریا از پروردگارش خواست که نام پنج تن را به او بیاموزد، لذا جبرئیل آمد و آن‏ها را به او آموخت. زکریا هر وقت نام محمد و على و فاطمه و حسن را مى ‏برد، دلش باز مى ‏شد و اندوهش برطرف مى ‏گشت. ولى چون نام حسین را مى ‏برد، گریه گلویش را مى ‏گرفت و گیج مى ‏شد.
یک روز عرض کرد: معبود من، مرا چه شده که چون نام چهارتن را مى ‏برم، تسلى مى ‏یابم. چون نام حسین را مى ‏برم اشکم مى ‏ریزد وناله‏ ام سر مى ‏کشد. خداى تبارک و تعالى سرگذشت او را برایش در کلمه «کهیعص» بازگو نمود. چون زکریا این را شنید، سه روز از مسجد خود بیرون نرفت و کسى را هم نپذیرفت و به گریه و ناله رو آورد و براى او نوحه مى ‏خواند …
پس از آن (زکریا) همیشه مى ‏گفت: معبودا، به من پسرى بده که در پیرى نور چشمم باشد و چون به من عطایش کردى محبوب من نسازش و پس از آن مرا داغدار او کن، چنان‏چه دوستت محمد را داغدار فرزندش مى ‏کنى . و خدا یحیى را به او داد و داغش را به دلش نهاد. مدت حمل یحیى شش ماه بود و سر از بدنش جدا کردند. حسین هم چنین است.
برگرفته از ترجمه نفیس المهموم، حاج شیخ عباس قمى – صفحه ۶۴ و ۶۵