اگر واقعاً فکر میکنیم که با امام زمان(ع) ارتباطی داریم، پس نباید قلبش را بشکنیم و در حضورش گناه کنیم. وقتی از خودمان شروع کنیم، کم کم جماعتی میشویم
از انسانهایی که «خوب شدند» چون «از خودشان شروع کردند.»
امام باقر(ع) فرمودند: «بر انجام واجبات صبر کنید و با دشمنانتان پایداری کنید و پیوند خود را با امام منتظرتان مستحکم نمایید.»(۱)
برای ایجاد ارتباط و حفظ آن بهترین کار این است که عهدی با امام غایب بسته شود. عهدی که هر روز نو شود. عهدی که قرار شود برای امام خوب بمانیم و حتّی اگر در خاک رفتیم، به خاطر او برمان گردانند:
«بار خدایا! من در این روز و تمام دوران زندگیم، #عهد و عقد و بیعتی را که از آن حضرت بر گردن دارم با او تجدید میکنم، که هرگز از آن عهد و بیعت برنگردم و بر آن پایدار بمانم.»(۲)
امام خود فرمودند: «چنانچه شیعیان ما – که خدا به طاعت خود موفّقشان بدارد- قلباً در وفاى به عهدشان گرد مى آمدند سعادت دیدار ما از ایشان به تأخیر نمىافتاد، بلکه سعادت مشاهده ی ما با شتاب به آنان مىرسید »(۳)