موعود پایگاه اینترنتی موعود
آیا بر انسان روزگاری نگذشت که برکت وجود «علی» را در نیافته بود و هیچ شمرده می‌شد؟
تا آن که پروردگار منّت نهاد بر آدمیان و گوششان را نیوشنده کلام علی گرداند و دیدگانشان را بصیرت دیدن علی داد؟
علی سبیلی است که خداوند او را به انسانها نمایاند تا شاکر و کفور آنان شناخته شوند.
آنان که در قلبهاشان محبت علی یافت نشود سهمشان «سلاسل و اغلال» است.
و نیکوکاران محب علی، «یشربون من کأس کان مزاجها کافورا».
صاحبان دلهای آسمانی، به هر کجا که بخواهند چشمه‌ساران بهشت را جاری می‌گردانند.
آخر آنان به نذرشان ـ به علی ـ وفادارند و می‌ترسند از روزی که شرش همه اهل محشر را می‌گیرد.
نشان یاران علی، اطعام «مسکیناً و یتیماً و أسیرا» ست آن‌چنان که علی خود «یطعمون الطعام» می‌کرد.
نشان یاران علی، باور «لا نرید منکم جزاءً ولا شکورا» است آن‌چنان که باور علی «نطعمکم لوجه‌الله» بود.
شعار یاران علی «إنّا نخاف من ربّنا» ست، آن هم در روزی که «عبوساً قمطریرا» تجلی می‌کند.
و بی‌شک خداوند آنان را از شر این روز محفوظ می‌دارد و بهره‌شان را «نضره و سروراً» قرار می‌دهد.
پاداش بودن با علی، «جنه و حریرا» ست.
آنان که بر تختهای عرش تکیه می‌زنند شیفتگان علی‌اند، «لایرون فیها شمساً و لا زمهریراً».
درختان بهشتی بر خود می‌بالند که سایه‌شان بر سر دوستان علی‌ست و خاضعانه میوه‌شان را پیشکش آنها می‌کنند.
چه شکوهی است در گردش جامهای سیمین و ساغرهای بلورین.
جامها و ساغرهایی که همه چیزشان به اندازه است و «قدرّوها تقدیراً».
نوششان باد «کأساً مزاجها زنجبیلا».
و گواراشان باد چشمه‌ای که «تسمّی سلسبیلا».
سعادتی است چرخش نوجوانان چون مروارید به دورشان.
و نعیمی که پس از نعیم بر ایشان گشوده می‌گردد.
جامه‌هاشان لطیف و سبز است و بر دستان پربرکتشان زیورهای نقره‌ای است.
و این پاداش ماندن با علی است.
علی همان قرآنی است که خداوند بر محمد و بر همه عالم متجلی کرد و فرمود «نحن نزّلنا علیک القرآن تنزیلا».
و شکیبایی با علی، و پذیرای عدالت علی بودن و بر سر ولایت علی ماندن، مصداق دیگری از «فاصبر لحکم ربّک» است.
پس به شکرانه «علی» خدا را هر صبح و شام یاد کن.
و پیشانی بندگی‌ات را بر خاک بگذار و «سبّحه لیلا طویلا».
نشان منکران علی، حب و دوستی دنیاست و آنان که «یحبّون العاجله» هستند البته از قیامت غافلند.
چه باک، اگر کوردلانی ولایت علی را نپذیرند، رادمردانی جایگزین آنان خواهند شد که مقاومند و استوار.
این چنین است که «علی» تذکری می‌شود برای هر که به سوی خدا راه جوید، «هذه تذکره فمن شاء اتّخذ إلی ربّه سبیلا».
و آن کس که سبیل را بشناسد جز آنچه خدا بخواهد طب نمی‌کند.
آری، در سایه ولایت علی است که «یدخل من یشاء فی رحمته» معنا می‌شود و البته «والظالمین أعدّ لهم عذابا ألیما».
موعود شماره ۵۰
