موعود پایگاه اینترنتی موعود
به هر دلیل و حکمت عادت کرده‌ایم که سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه کنیم، در حالی که با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم، در حالی که در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است که الزاماً باید پرداخته شود.
امروز هم طبق معمول و سابقۀ قریب به دویست برنامۀ رادیویی که طیّ آنها همواره از دشمنان اسلام، شیعه و ایران و عملکرد آنها گفته‌ام و آخرین خبرها و حوادث جاری را با رویکرد مهدوی تحلیل کرده‌ام، در پی کشف خبری و روایتی بودم؛ امّا دیدم سوژه‌ای واضح‌تر و خبری داغ‌تر از برنامۀ «تا جمعۀ ظهور» و مشابه آن در سایر برنامه‌های صدا و سیما نیست. آن هم بعد از دو هفته تعطیلی برنامه‌های مهدوی.
گویا عادت کرده‌ایم هر کجا کم آوردیم، از سهم این برنامه‌های کوتاه که یک میلیونیوم ساعت از جمع کلّیۀ برنامه‌های فرهنگی رسانه‌های رسمی و غیررسمی هم نمی‌شود، کم کنیم.
این عمل از دو حال خارج نیست، یا شأن موضوع و مطلب (مهدویّت) را اسفل و کم اهمّیت‌تر از سایر موضوعات، همچون تاسوعا و عید نوروز و… فرض کرده‌ایم یا آنکه مجموع ایّام و آنات و حوادث و رخدادهای ماضی و مستقبل را منفک و مستقل از آنچه که در دایرۀ گفت‌وگوهای ولایی مهدوی قابل شناسایی است، فرض کرده‌ایم. وگرنه دلیل روشن و قابل دفاعی برای این کم گذاشتن‌ها نمی‌شناسم.
از همین جا بود که خواستم خودم و دوستانم را متذکّر این معنی شوم و از زبان حضرات معصومان(ع) عرض کنم که:
«دنیا و هر چه در آن است، متعلّق به خدا، رسولش و ما اهل بیت است.»
این کلام حضرت اباعبدالله، امام صادق(ع) است که خلق مسلمان را متذکّر می‌شوند:
«هر که چیزی از مال دنیا به دست آورد، باید تقوا پیشه کند و حقّ خدا، رسول خدا و اهل بیت(ع) را بدهد، مباد که مستوجب و مستحقّ بیزاری آنان شود.» (اصول کافی، کتاب حجّت، ج ۲)
به هر دلیل و حکمت عادت کرده‌ایم که سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه کنیم، در حالی که با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم، در حالی که در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است که الزاماً باید پرداخته شود.
مگر نخوانده و نشنیده‌ایم این فراز دعای «عدیله» را که می‌فرماید:
امام، آن کسی است که «بِبقائِهِ بَقیتُ الدُّنیا، بِیمنِه رزق الوری، و بوجودِهِ ثَبتّتِ الأرضِ و السَماء» به حضور اوست که دنیا باقی است و به وجود او و برکت اوست که رزق و روزیِ آفریده‌ها می‌رسد و به وجود اوست که زمین و آسمان ثابت مانده است.
به قول شاعری:
می‌تراود از تو بوی زندگی هست لبریزت سبوی زندگی
روح آبیِ تو سرشار خدا خندۀ زیبا به روی زندگی
امام صادق(ع) می‌فرمایند:
«ما اهل بیت(ع) آن نعمتی هستیم که خدا به سبب ما بندگان را نعمت داده است و این نعمتی است که منقطع نمی‌شود و خداوند از حقّ این نعمتی که به ایشان ارزانی داشته، سؤال خواهد کرد.» (نورالثّقلین، ج ۵، ص ۶۶۳)
هر آنچه که خیر و برکت و توفیق و روزی است از مسیر امام، به واسطۀ امام و به اذن امام عصر(عج) به ما رسیده است. صاحب نعمتی که می‌بایست در صدر و ذیل تمامی سخنان، برنامه‌ها، بزرگداشت‌ها، اعیاد و ایّام از ایشان یاد شود و به واسطه‌اش خداوند را شکر گوییم. مباد که ناسپاسی نعمت را بدل به نقمت کنیم در حالی که مهربان‌ترین مهربان عالم است.
امام علی(ع) خطاب به «رمیله» فرمودند:
«هیچ مؤمنی بیمار نمی‌شود، مگر اینکه ما هم به خاطر او بیمار می‌شویم و هیچ مؤمنی غمگین نمی‌شود، مگر اینکه ما هم در غم او غمگین می‌شویم و هیچ دعایی نمی‌کند، مگر آنکه ما به دعای او آمین می‌گوییم و سکوت نمی‌کند، مگر آنکه ما برایش دعا می‌کنیم.» (بحارالأنوار، ج ۲۶، باب ۹، ص ۱۴۰)
در تندباد حوادث و فتنه‌های آخرالزّمانی که هر دم رو به فزونی است و در میان حملات جنود ابلیسی که از فراز و فرودمان هر لحظه چون طوفان حمله می‌آورند، چه کسی است که پناه امن و حصن حصین باشد؟ گویا خود را ایمن شناخته‌ایم یا پناهگاهی امن‌تر یافته‌ایم وگرنه چرا چنین؟
این سخن جز آن است که امروزه روز، تنها با رویکرد مهدوی می‌توان به تفسیر و رمزگشایی از همۀ حوادث و رخدادهای سیاسی، طبیعی، اجتماعی و حتّی فرهنگی در سطح کلان و خرد پرداخت.
امام باقر(ع) فرمودند:
«مهدی از همۀ شما بیشتر مردمان را پناه می‌دهد و از همۀ شما علمش افزون‌تر است و از همه رحمت و لطفش فراگیرتر.»
اگر چنین نبود، در آن سحرگاه و در سرداب مقدّس این مناجات، چنان که «سیّد بن طاووس» نقل کرده است، از ایشان شنیده نمی‌شد:
«خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیادۀ گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّکای محبّت ما و ولایت ما مرتکب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر که ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت کرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح کن و از خمس که حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما.»
هیهات! به ندانستیم که به قول امام حسن عسکری(ع)، یتیم‌تر از این یتیم آن کسی است که از امامش دور افتاده و قادر نیست او را بیابد و نمی‌داند احکام دینش را چه سازد و از کجا حاصل کند.
خودم و شما را متذکّر این همه غفلت می‌شوم و دعوت می‌کنم به ادای حقّ امام و تجدید عهد با امام، چنان که در نامه‌ای به «شیخ مفید(ره)» فرمودند:
«اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعتشان دهد، به عهدی که با ما داشتند وفا می‌کردند، همانا فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد.» والسّلام
اسماعیل شفیعی سروستانی
