موعود پایگاه اینترنتی موعود
به گزارش موعود بحث در وجود توسل یکی از مباحثی است که آیت الله مظاهری در یکی از دروس خود به آن پاسخ داده است
جواب : واسطه آوردن و وسیله قرار دادن کسى را براى برآمدن حاجت، در میان مردم، مشهور و امرى عقلى است. اگر مردم مشکلى داشته باشند که حلّ آن را به دست کسى بدانند، معمولاً به یکى از نزدیکان او متوسّل مىشوند و او را واسطه حلّ مشکل خود قرار می دهند. قرآن شریف این امر عقلى و بدیهى را امضا فرموده بلکه به آن امر کرده است:
وَ لَو اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً [۱]
و اگر مخالفان هنگامى که به خود ستم می‌کردند به نزد تو می آمدند و از خدا طلب آمرزش می‌کردند و پیامبر (نیز) براى آنان طلب آمرزش می‌کرد قطعاً خدا را توبه پذیر مهربان می‌یافتند
یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا اِلَیْهِ الْوَسیلَهَ [۲]
اى کسانى که ایمان آورده اید از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید و وسیله اى براى تقرّب به او بجویید
وَ لِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها [۳]
و براى خدا نامهاى نیک است پس خدا را با آن نامها بخوانید
در روایات معصومین نقل شده است که: وسیله بندگان به سوى خداوند متعال و نیز نامهاى نیکِ خداوند، همان اهل بیت عصمت و طهارت می‌باشند، چنانکه نبى اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند:
نَحْنُ الوَسیلَهُ إِلىَ اللَّهِ [۴]
ما وسیله به سوى خداوند متعال هستیم
و نیز امام صادق (علیه اسلام) فرمودند:
نَحْنُ وَ اللَّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى [۵]
به خدا سوگند، اسماء حُسنى و نامهاى نیک در قرآن، ما هستیم
امّا در قرآن کریم آیاتى نیز هست که بت پرستان را به این دلیل که بت را وسیله تقرّب به خدا می دانسته و آن را شفیع قرار می دادند مذمّت کرده است:
وَ یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُمْ وَ لا یَنْفَعُهُمْ وَ یَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعائُنا عِنْدَ اللَّهِ [۶]
آنها غیر از خدا چیزهایى را می پرستند که نه به آنان زیان می رساند و نه سودى می‌بخشد، و می‌گویند اینها شفیعان ما نزد خدا هستند
وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ اَولِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ اِلّا لِیُقَرِّبُونا اِلَى اللَّهِ زُلْفى [۷]
و آنها که غیر خدا را اولیاى خود قرار دادند (دلیلشان این بود که) اینها را نمی پرستیم مگر به خاطر اینکه ما را به خدا نزدیک کنند
زیرا اوّلاً کار آنها نه واسطه قرار دادن بُتها، بلکه عبادت آنها بود که بالاترین ظلم است، همانگونه که قرآن شریف از قول لقمان به فرزندش، می فرماید
لا تُشْرِکْ بِاللَّهِ اِنِّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظیمٌ [۸]
شرک به خدا نیاور زیرا شرک، ظلمى بزرگ است
و ثانیاً کار آنها خرافى و مخالف با عقل بود، زیرا بتى که نه شعور و نه نفع ونه ضرر دارد و نه می تواند خود را حفظ کند و نه دیگرى را، چگونه می تواند شفیع یا موجب تقرّب به خداى متعال شود؟
————————————————-
پی نوشت ها
۱. نساء / ۶۴
۲. مائده / ۳۵
۳. اعراف / ۱۸۰
۴. بحار الانوار، ج ۲۵، ص ۲۲، باب ۱، ح ۳۸
۵. بحار الانوار، ج ۹۱، باب ۲۸، ح ۷
۶. یونس / ۱۸
۷. زمر / ۳
۸. لقمان / ۱۳
