موعود پایگاه اینترنتی موعود
پیام آیه الله محمد على گرامى به مناسبت نیمه شعبان
قرآن کریم در بیان آنچه که اهل ایمان بدان پایبند و معتقدند مى فرماید:
«امن الرسول بما انزل الیه من ربه والمؤمنون کل امن بالله و ملائکته و کتبه و رسله لا نفرق بین احد من رسله…» (1)
در این آیه مؤمنان به عنوان کسانى معرفى شده اند که به خدا، فرشتگان، کتابهاى آسمانى و پیامبران خدا ایمان و اعتقاد دارند. اما این پرسش مطرح است که ایمان به فرشتگان چه دخالتى در سعادت انسان دارد، که خداوند آن را هم از ارکان ایمان مؤمنان قرار داده است؟ زیرا ارایه برنامه سعادت با پیامبران است و جامعه نیز با امامان اصلاح و اداره مى شود، خداوند هم که خالق کل هستى است پس دیگر جایى براى اعتقاد به فرشتگان باقى نمى ماند. در پاسخ این پرسش باید گفت: چنانکه در علم کلام به عنوان یک قاعده کلى بحث و اثبات شده است، شکر منعم واجب است. و ظاهرا این قاعده اختصاص به منعم اصلى و مستقیم ندارد و شامل کسانى هم که مجرا و مسیر رسیدن نعمتها هستند، نیز مى شود.
عقلاى عالم هرکس را که به انسان احسانى کند مستحق سپاسگزارى مى دانند و نداشتن حالت سپاس و تشکر نسبت به منعم را زشت مى شمارند، هرچند منعم تنها وسیله و مجرایى براى رسیدن به نعمت باشد.
تردیدى نیست که ملائکه الهى مجرا و طریق رسیدن نعمتهاى خداوند به بندگانند. جبرئیل مجراى نعمتهاى الهى در موضوعات معنوى و علم و ایمان است; عزرائیل مجراى نعمت الهى در موضوع بیرون راندن انسان از این دنیا و زمینه سازى عروج و کمال بیشتر انسان است; اسرافیل مجراى نعمت الهى است در موضوع تحویل گرفتن انسانها در دنیاى دیگر و میکائیل هم مجراى نعمت الهى است در زمینه رساندن ارزاق مادى به انسانها.
این چهار ملک، که رئیس ملائکه هستند، و همه ملائکه اى که در زیر نفوذ آنها هستند عهده دار رساندن نعمتهاى الهى به بندگان خدایند. در آخرت نیز به خاطر گستردگى کار هشت ملک عهده دار امورند:
«و یحمل عرش ربک فوقهم یؤمئذ ثمانیه » (2)
اگر بپذیریم که شکر منعم شامل وسایل و مجراهاى رسیدن نعمت هم مى شود و به همین خاطر ملائکه نیز مستحق احترام و سپاسگزاریند، به طریق اولى تشکر از پیامبر و اهل بیت عصمت و طهارت، علیهم السلام، نیز لازم است. زیرا بر اساس اعتقادى که ما داریم، و بنده در گفتگویى که پیش از این با همین مجله داشتم بتفصیل در مورد آن صحبت کردم، ملائکه تحت نفوذ پیغمبر، صلى الله علیه وآله، و اهل بیت، علیهم السلام، انجام وظیفه مى کنند.
ملائکه و روح که در شب قدر نازل مى شوند چنانکه نزد امام عصر مى آیند، در زیارت مطلقه حضرت اباعبدالله الحسین، علیه السلام، آمده است که:
« اراده الرب فى مقادیر اموره تهبط الیکم و تصدر من بیوتکم…» (3)
کلیه مقدرات الهى بر شما نازل مى شود و از بیوت شما صدور فرمان مى شود.
مطابق آنچه که در زیارات جامعه کبیره آمده است، حتى نزول باران هم تحت اشراف پیامبر و اهل بیت صورت مى گیرد:
«بکم ینزل الغیث …»
بنابراین در زمان ما مجرا و مسیر همه نعمتهاى الهى امام عصر، علیه السلام، است; و به همین خاطر عقل اقتضا مى کند که ما نسبت به آن حضرت حالت سپاسگزارى و قدردانى داشته باشیم.
در اینجا این سؤال مطرح مى شود که چگونه مى توان از امام عصر، علیه السلام، سپاسگزارى کرد؟
به نظر مى رسد به دو گونه مى توان از آن حضرت سپاسگزارى کرد، یکى تشکر عملى و دیگرى تشکر فکرى، تشکر عملى این است که انسان در مسیرى که مورد رضایت آقا امام زمان، علیه السلام، است حرکت کند.
یکى جان خود را تقدیم آن حضرت مى کند و براى دفاع از حریم کشور شیعه و نبرد با دشمنان شیعه به شهادت مى رسد. یکى عمرش را در مسیر امام زمان صرف مى کند; مثل بسیارى از طلاب علوم دینى که عمر خود را صرف فراگیرى احکام و عقاید اسلام و تبلیغ و ترویج آنها مى کنند.
دیگرى هم که مشغول کسب و تجارت است با پرداخت خمس مال خود به تبلیغ دین و گسترش معارف اسلامى کمک مى کنند.
اما تشکر فکرى این است که شخص دائما نام و یاد حضرت را به خودش تلقین کند تا دچار فراموشى و غفلت نشود، چون دنیا، دار غفلت است و انسان زود دچار فراموشى مى شود. باید دائما متذکر این موضوع بود که همه نعمتهاى خداوند از طریق اهل بیت عصمت و طهارت، علیهم السلام، و بویژه امام عصر، علیه السلام، به ما مى رسد، همچنانکه در دعاى عدیله مى خوانیم:
«بیمنه رزق الورى و بوجوده ثبتت الارض و السماء.»
به برکت وجود حضرت ولى عصر، علیه السلام، است که به همه موجودات عالم رزق و روزى مى رسد.
توجه به این موضوع و اعتقاد به اینکه ما هرچه داریم از آن حضرت و به یمن وجود اوست، خود نوعى تشکر فکرى است.
براى اینکه انسان هم در مسیر تشکر فکرى و هم در مسیر تشکر عملى موفق شود و بتواند وظیفه خود را چنانکه باید عمل نماید، مى بایست علاوه بر انجام واجبات و عبادات روزمره، ارتباط خاصى با حضرت ولى عصر، علیه السلام، داشته باشد و از طریق خواندن دعاهایى چون دعاى ندبه، دعاى عهد، زیارت جامعه کبیره، زیارت ال یاسین و دیگر دعاهایى که منسوب به آن حضرت است و همچنین با توسل به ایشان و احیانا رفتن به مسجد جمکران یاد و نام حضرت را پیوسته در خود زنده نگهدارد و غفلت و فراموشى را از خود دور کند.
همه کسانى که به حضور آقا امام زمان رسیده اند; یا از همین راهها تربیت شده و به مقامات بالا رسیده اند و یا اینکه بر اساس ضرورتهاى خاصى که پیش مى آمده امام تشخیص داده اند که اگر دست آن فرد را نگیرند ممکن است دچار سقوط و تباهى شود.
به هر حال باید گفت که:
تو بندگى چو گدایان به شرط مزد مکن که خواجه خود روش بنده پرورى داند
انسان اگر از سر اخلاص به هر صورتى که در توان دارد تشکر و سپاس خود را نسبت به آن حضرت که مجراى اصلى عمت خداوندى است، نشان دهد مى تواند به خدا نزدیک شود. زیرا چنانکه قرآن کریم مى فرماید:
ایا ایهاالذین امنوا اتقواالله و ابتغوا الیه الوسیله.» (4)
باید براى رفتن به سوى خدا به دنبال وسیله بود، و این وسیله برخلاف تصور برخى از اهل سنت، «دعا» نیست، زیرا دعا خود «ابتغا» و طلب است و قرآن مى فرماید اگر به طرف خدا مى خواهید بروید، وسیله بیاورید. بنابراین اینکه «وهابیه » هرگونه توسل به پیامبر و اهل بیت، علیهم السلام، را شرک به حساب مى آورند بر اساس موازین قرآن صحیح نیست. زیرا شرک آن است که کسى را هم رتبه و هم شان خدا بدانند. در هر حال باید گفت که مراد از وسیله در آیه مزبور همان پیغمبر و اهل بیت هستند و از طریق آنها انسان مى تواند به خدا نزدیک شود. و اگر تکامل انسان با پیوستن به حضرت حق محقق مى شود، راه این پیوستن، توسل به پیغمبر و اهل بیت اوست.
امیدوارم که در روز فرخنده نیمه شعبان که روز تولد این وسیله قرب و توسل به خداست، همه پیروان راستین آقا امام زمان، علیه السلام، اولا در بزرگداشت هرچه بیشتر این روز تلاش کنند و با برگزارى جشنهاى باشکوه شادى و نشاط خود را از تولد آن حضرت نشان دهند. زیرا شیعیان همانطور که باید در هنگام غم و اندوه اهل بیت، علیهم السلام، عزادار باشند، باید در هنگام خوشحالى اهل بیت نیز نشاط و شادى داشته باشند. چنانکه مى فرماید:
«لنا شیعه ینصروننا و یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا.» (5)
براى ما پیروانى است که ما را یارى مى کنند، در شادى ما شاد مى شوند و در اندوه ما اندوهگین مى گردند.
و ثانیا در این روز به آن حضرت متوسل شوند و فرج و ظهور ایشان را از خداوند درخواست کنند.
امیدواریم آقا امام زمان از همه ما راضى باشند، تا از این طریق رضایت حق جل و علا را به دست آوریم. ان شاءالله
پى نوشتها:
۱. سوره بقره (۲)، آیه ۲۸۵.
۲. سوره حاقه (۶۹)، آیه ۷.
۳. قمى، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، زیارت اول از زیارات مطلقه امام حسین، علیه السلام.
۴. سوره مائده (۵)، آیه ۳۵.
۵. المجلسى، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۱۰، ص ۱۱۴، ح ۷.
ماهنامه موعود شماره ۱۰-۱۱
