مقصود از توسل چیست؟

به گزارش موعو.د به نقل از شبستان، استمداد از پیامبران و اولیای الهی همچون نماز، روزه، احسان به یتیم، دستگیری از مستمندان و خدمت به خلق خدا اسباب و وسایل تقرب به خداوند است.
مقصود از توسل چیست؟ آیا دلیل معتبری از شیعه و سنی بر درستی آن وجود دارد؟
توسل در لغت به معنای مدد جستن از وسیله برای نیل به مقصود است. انسان برای رسیدن به مراد خویش، باید اسباب و واسطه های فیض، متوسل شود.
ایجاد مزرعه ای آباد، جز از طریق شخم زدن زمین و کاشتن نهال و دادن آب و کود به مقدار مشخص و زمان معین امکان پذیر نیست.
بر این اساس، توسل – به معنای استفاده از اسباب – لازمه زندگی انسان در جهانی است که بر آن قانون اسباب و مسباب حاکم است.
مقصود از توسل در اصلاح مسلمانان، تمسک جستن به اولیای الهی در درگاه خداوند، به نمظور برآمدن نیازها است.

ریشه قرآنی توسل
خداوند اموری را به عنوان اسباب و وسایل در جهت تقرب و نزدیکی به درگاه خویش قرار داده و ما را به توسل به آن امور، فرمان داده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَهَ»؛ ای مومنان! پروای الهی داشته باشید و به سوی او وسیله تحصیل کنید.
با توجه به عدم تقید کلمه «وسیله»، اطلاق آن، شامل هر چیزی می‌شود که صلاحیت نزدیک کردن انسان به پیشگاه خداوند را دارد.
همان طور که نماز، روزه، احسان به یتیم، دستگیری از مستمندان، خدمت به خلق خدا و … اسباب و وسایل تقرب به خداوند هستند، استمداد از پیامبران و اولیای الهی نیز وسیله تقرب به خداوند است.
از این رو هنگام دعا، خداوند را به حق بندگان صالح و آبرومند درگاه او قسم می دهیم و یا از اولیای الهی می خواهیم که برای ما در درگاه الهی دعا کنند.
با توجه به ریشه قرآنی توسل، آیات و روایات فراوانی بر درستی و لزوم توسل به اولیای الهی وجود دارد.(*)

* برگرفته از پرسش و پاسخ های دانشجویان (شفاعت و توسل)