موعود پایگاه اینترنتی موعود
سیزدهم جمادى الاول به روایتى و سوم جمادى الثانى به نقل مشهور، سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) است. بانویى که سرور زنان، از اولین تا آخرین و ملقّب به امّ ابیهاست و مردمان از دسترسى به شناخت کمال حضرتش محروم اند. امام مهدى (ع) نیز در سخنى، شخصیت آن بانوى معظم را الگوى خویش معرفى فرموده‌اند. مناسب دیدیم به این مناسبت، گوشه هایى از آثار و فضایل آن بانوى بزرگ اسلام را به خوانندگان گرامى موعود تقدیم کنیم؛ امید آنکه مقبول طبع شریف امام عصر (ع) قرار گیرد.
زیارت حضرت فاطمه (س)
زیارت حضرت فاطمه زهرا (س)، در روز سوم جمادى الثانى، سال روز شهادت آن حضرت مطلوب و مناسب است. مرحوم سیدبن طاووس، این زیارت را براى ایشان آورده است:
«سلام بر تو اى برترین بانوى جهان، سلام بر تو اى مادر حجت هاى الهى بر مردم، سلام بر تو اى ستم دیده اى که از حق او جلوگیرى کردند. خدایا! بر بنده ات و دختر پیامبرت و همسر وصى پیامبرت درود فرست؛ درودى که منزلت و مقامى به او دهد، برتر از منزلت بندگان گرامى ات از اهل آسمان ها و زمین». ۱
صلوات بر فاطمه (س)
یکى از یاران امام حسن عسکرى (ع) مى گوید: از آن حضرت خواستم چگونگى صلوات بر پیامبر و اوصیاى آن بزرگوار را به من بیاموزد. حضرت در بخش صلوات بر فاطمه (س) فرمود: «خدایا! بر صدیقه طاهره، فاطمه، آن بانوى پاکیزه، محبوب پیامبرت و مادر دوستان و برگزیدگانت درود فرست؛ بانویى که او را برگزیدى و بر زنان جهان برترى دادى. خدایا! انتقام او را از کسانى که به او ستم کردند و احترامش را سبک شمردند بگیر و خون خواه فرزندانش باش. خدایا! چنان که او را بدین مقام رساندى که مادر امامان راهنما و همسر پرچم دار محشر، گرامى در عالم بالا قرار دادى، بر او و بر مادرش (خدیجه) درود فرست؛ درودى که بدان، آبروى محمد (ع) را گرامى بدارى، و دیده فرزندانش را روشن گردانى. خدایا! در این ساعت، بهترین سلام مرا به آنان برسان» ۲
آزادى از اسارت
آیت الله میرزا محمدرضا فقیه کرمانى، از بزرگان شیعه، زمانى از مرحوم سید یحیى واعظ یزدى براى تبلیغ و مبارزه با منحرفان کرمان دعوت کرد و سید یحیى، مردم را به انحراف آنان متوجه ساخت. منحرفان تصمیم به قتل سید یحیى گرفتند و ایشان را به باغى در خارج از شهر بردند. سید در باغ احساس خطر کرد و دید کسى هم از وضع او باخبر نیست. توسلى به حضرت زهرا (س) کرد و نماز استغاثه آن حضرت را خواند. ناگهان صداى تکبیر و فریاد مسلمان ها بلند شد. باغ را محاصره و سید را آزاد کردند و با احترام به همراه میرزا محمد کرمانى به شهر آوردند. بعد از جریان معلوم شد که حضرت فاطمه (س) در خواب مرحوم کرمانى آمده و براى فرزندش تقاضاى کمک کرده است. ۳
بستر بیمارى
هنگامى که حضرت فاطمه (س) به بستر بیمارى افتاده بود، زنان مهاجر و انصار براى عیادت ایشان جمع شدند و به حضرت گفتند: اى دختر رسول خدا! حالتان چگونه است؟ حضرت زهرا (س) پس از ستایش خدا و درود بر رسولش، فرمود: «به خدا سوگند صبح کردم، در حالى که از دنیاى شما بیزارم و بغض مردان شما در دلم جاى گرفته است». سپس فضایل حضرت على (ع) را بازگو کرد. زنان مهاجر و انصار، گفته هاى حضرت زهرا (س) را به مردان خود منتقل کردند. گروهى از آنان براى عذر خواهى نزد حضرت آمدند، ولى فاطمه (س) به آنان فرمود: «از من دور شوید که بعد از عذر خواهى غیر صادقانه شما، دیگر عذرى باقى نمانده است و پس از این تقصیر و گناه شما، امرى کارساز نیست.». ۴
گشودن قفل
یکى از بزرگان مى گوید: در اوقات تحصیل در نجف اشرف، روزى در ماه مبارک رمضان افطارى تهیه دیدم و در حجره را قفل کردم و رفتم که پس از نماز مغرب و عشا باز گردم. نماز را خواندم و به مدرسه بازگشتم. خواستم در حجره را باز کنم، دیدم کلید در جبیم نیست. هر چه جست و جو کردم، کلید را نیافتم. به واسطه شدت گرسنگى و نیافتن کلید، سخت ناراحت بودم. از مدرسه بیرون آمدم و متحیرانه در مسیر خود تا حرم قدم مى زدم. ناگاه مرحوم سید مرتضى کشمیرى را دیدم. علت ناراحتى ام را پرسید، مطلب را گفتم. با من به مدرسه آمد و فرمود: مى گویند نام مادر موسى را اگر کسى بداند و به قفل بسته بخواند، آن قفل باز مى شود، آیا جده ما، فاطمه (س) کمتر از اوست؟ پس دست در قفل نهاد و فرمود: یا فاطمه الزهرا (س)، ناگهان دیدم قفل باز شد. ۵
سوگوارى بر حضرت زهرا (س)
عارفان و عالمان اخلاق، به سوگوارى حضرت زهرا (س) بسیار اهمیت مى دهند. میرزا جواد ملکى تبریزى، استاد اخلاق امام خمینى (ره)، دراین باره مى نویسد: «صحیح این است که سوم جمادى الثانى، روز شهادت سرور بانوان جهان است. پس لازم است شیعیان وفادار، این روز را از روزهاى اندوه و مصیبت قرار دهند. این روز براى بستگان آن حضرت، دومین مصیبت بعد از رحلت رسول اکرم (ص) بود. امیرالمؤمنین بعد از وفات رسول خدا (ص)، هیچ روزى را مصیبت بارتر و ناگوارتر از این روز ندید. از دست دادن حضرت زهرا (س) براى امیرالمؤمنین به‌اندازه اى سخت بود که بر او گریه مى کرد و از جدایى آن حضرت شکایت مى نمود و مى فرمود: «جان من در میان آه زندانى است. کاش جانم با آه و اندوه ها خارج مى گردید. بعد از تو خیرى در زندگى نیست و گریه ام از ترس این است که زندگى ام طولانى شود». ۶
سوز امین ولایت
یکى از ویژگى هاى علامه امینى (ره)، نویسنده کتاب ارزشمند الغدیر، محبت و ارادت کامل او به محمد و آل محمد (ص) بود. گریه ها و ناله هاى علامه در رثاى اهل بیت (ع)، همگان را دگرگون مى کرد. این حالت هنگامى بیشتر اوج مى گرفت که از مصیبت فاطمه زهرا (ع) یاد مى شد.
اقامه عزاى حضرت زهرا (س)
مرحوم میرزا جواد ملکى تبریزى از اساتید بزرگ اخلاق مى نویسد: حضرت زهرا (س)، محبوب و یگانه پدرش رسول اکرم (س) بود و پیامبر طورى با او رفتار مى کرد که با هیچ کس چنین رفتارى را نداشت و مى فرمود: «فاطمه پاره تن من است».
شیعیان در اظهار حزن و اندوه و اقامه مجالس سوگوارى در روز وفات آن حضرت و ذکر مصیبت هاى او، باید امیرالمومنین را سرمشق خود قرار دهند. امیرالمؤمنین (ع) مى فرمود: «از دست دادن فاطمه بعد از پیامبر خدا (ص)، دلیل بر این است که هیچ دوستى جاویدان نمى ماند و بعد از فقدان آنان، زندگى چگونه گوارا خواهد بود. قسم یاد مى کنم که این چیزى است که اصلًا امکان ندارد. انسان مى خواهد دوستش نمیرد، ولى این محال است». این مطلب ساده اى نیست که کسى مانند امام على (ع) چنین سخنانى بگوید. عقل از درک این کلمات ناتوان است و این عبارات، عظمت مقام زهرا (س) و فضل او را نزد خدا مى رساند. اگر فضیلت فاطمه در بالاترین درجه اى نبود که جزع نمودن براى او کار نیکویى بود، به هیچ وجه این جزع فراوان از امیرالمؤمنین (ع) دیده نمى شد ۷
پى نوشت ها:
______________________________
(۱). سید بن طاووس الاقبال بالاعمال تحقیق جواد قیومى اصفهانى، قم، دفتر تبلیغات اسلامى حوزه علمیه قم، ۱۳۷۷، ج ۲، ج ۳، ص ۱۶۱ بحارالانوار، ج ۱۰۰، ص ۱۹۹.
(۲). ناصر مکارم شیرازى، مفاتیح نوین، ترجمه رسولى محلاتى، قم، مدرسه الامام على بن ابى طالب (ع). ۱۳۸۴، ج ۱، ص ۵۴۱.
(۳). شهید دستغیب، داستان هاى شگفت، قم، انتشارات اسلامى، ۱۳۶۲، ص ۱۸۶.
(۴). همان، صص ۲۸۶- ۲۹۲.
(۵). سید نعمت الله حسینى، مردان علم در میدان علم، قم، دفتر انتشارات اسلامى، ۱۳۷۵، ج ۶، ج ۱، ص ۳۹۶.
(۶). میرزا جواد ملکى تبریزى، المراقبات، ترجمه ابراهیم محدث بندر ریگى، قم، انتشارات اخلاق، ۱۳۷۹، ج ۴، ص ۸۷.
(۷). نکته همان، صص ۸۸- ۸۹.[۱] [۱] —، موعود، ۲۰۵جلد، مؤسسه فرهنگى هنرى موعود عصر(عج) – تهران، چاپ: ۱.
