موعود پایگاه اینترنتی موعود
آب و اصولاً منابع زیرزمینی اینک به همان اندازه برای حیات رژیم صهیونیستی اهمیت دارد که مسئله امنیت و برقراری آن توجه کامل این رژیم را به خود معطوف کرده است.
این رژیم از ابتدای اعلام موجودیت خود (۱۹۴۸) با درک اهمیت منابع آبی با حمایت قدرت‌های بزرگ جهان نظیر آمریکا به اشغال عمدی سرزمین‌هایی از اعراب دست زد که شریان حیاتی نه تنها اعراب که خود رژیم اسراییل نیز محسوب می‌شد. اشغال بلندی‌های جولان، صحرای سینا، مناطقی از افردن و مزارع شبعا در جنوب لبنان که مسیر رودهایی چون لیحانی، حاصبانی و وزانی می‌باشد.
به گزارش خبرگزاری قدس، حسن صابر، نویسنده و پژوهشگر فلسطینی، در باب اهمیت این منبع خدادادی در سیاست کلی رژیم صهیونیستی و عملکرد ۵۷ ساله این رژیم برای تصاحب منابع آبی فلسطینیان و اعراب در مقاله ای تحت عنوان «اسراییل بزرگ‌ترین آب دزد جهان» نوشت: اسرائیل به سرقت و تجاوز به خاک اعراب و احداث شهرک‌هایی برای اسکان صهیونیست‌هایی که از سراسر جهان بدان‌جا فرامی‌خواند، اکتفا نمی‌کند بلکه در حال سرقت آب از سرزمین‌های عربی است. گزارش‌های بین‌المللی دراین باره، اسرائیل را به بزرگ‌ترین دزد آب در جهان توصیف می‌کند. رژیم صهیونیستی دارای سوابق طولانی در سرقت آب می‌باشد که به پیش از تشکیل دولت صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ می‌رسد. در آن هنگام فلسطین تحت‌الحمایه انگلیسی‌ها بود و صهیونیست‌ها با استفاده از این فرصت به دزدی آب از اعراب اقدام می‌کردند.
به عقیده «صابر»، اهداف صهیونیست‌ها از سرقت آب از اعراب محرمانه و غیر علنی است. در پنجم ماه می ۱۹۶۵ اسرائیل اعلام کرد که آب‌رسانی از دریاچه طبریه به صحرای نقب (نقو) را آغاز کرده است و این رویداد در مدتی کمتر از ۴ ماه پس از برگزاری اجلاس سران عرب در ژانویه ۱۹۶۴ در قاهره صورت گرفت، بدون آن‌که اعراب هیچ‌گونه واکنشی از خود نشان دهند. در آن هنگام عبد الناصر، رهبران عرب را برای موضع‌گیری در برابر هدف‌های اسرائیل در مورد تغییر مسیر رود اردن به گردهمایی دعوت کرده بود.
این اجلاس سران عرب در آن هنگام هیاتی عربی در چارچوب اتحادیه عرب برای بهره‌برداری از آب‌های رود اردن و منابع شمالی آن تشکیل داد و قرار بود این هیات طرح‌ها و نقشه‌هایی در زمینه بهره‌برداری از آب‌های رود اردن تهیه کند. اما اسرائیل در پاسخ به این اقدام بسیار منتظر نماند و خیلی سریع اقدام به تخریب طرح تغییر مسیر رودخانه حاصبانی و وزانی کرد و این همان طرحی بود که اجلاس سران عرب درباره آن تصمیم گیری کرده بود.
این مؤسسه فلسطینی معتقد است: از هنگام تشکیل دولت صهیونیستی و صهیونیست‌ها از هرگونه اقدامی‌برای تسلط بر منابع آبی اعراب و به ویژه رود اردن و سرچشمه‌های شمالی آن، خودداری نکرده‌اند. رژیم صهیونیستی این رودخانه و سرچشمه‌های آن را گنجی بسیار ارزشمند می‌شمارد که هدف از آن انتقال آب از «رودخانه شریعت» در منطقه پل «بنات یعقوب» در جنوب دریاچه حوله بود که اسرائیل آن‌را در سال ۱۹۵۱ خشکانده بود که این خود اقدامی‌بر خلاف مقررات آتش بس سال ۱۹۴۸ به شمار می‌آید.
برای مقابله با این اقدام جنایت‌کارانه، جامعه بین‌المللی دخالت کرد و شورای امنیت با صدور قطعنامه‌ای از اسرائیل درخواست کرد طرح تغییر مسیر آب به صحرای نقب را متوقف کند. در سال ۱۹۵۳ پرزیدنت «دوایت آیزنهاور»، رییس جمهور وقت آمریکا، فرستاده خود، «اریک جانسون»، را به کشورهای ذی‌نفع در مسئله آب (اردن، سوریه، لبنان، اسرائیل) اعزام کرد.
این فرستاده طرحی را ارائه داد که به نام وی شناخته شد (طرح جانسون) که هدف از آن توسعه کشاورزی در منطقه و اسکان آوارگان فلسطینی در کشورهای همجوار فلسطین بود. بر اساس این طرح سالانه باید طبق برآوردهای اسرائیل ۱۲۱۳ میلیون متر مکعب آب تقسیم شود در حالی‌که برآوردهای اعراب مقدار آبی که باید تقسیم می‌گردید به ۱۴۲۹ میلیون مترمکعب اعلام کرده بود.
پس از جنگ ژوئن ۱۹۶۷ اسرائیل علیه اعراب، تل‌آویو این طرح را زیر پا گذارد و تمامی این آب‌ها در اختیار اسرائیل قرار گرفت، در حالی‌که طرح جانسون به طور کلی به سود اسرائیل بود و لبنان با وجود آن‌که رودخانه حاصبانی در خاکش قرار داشت از آن بهره‌ای نبرد. اسرائیل را باید همواره دزد آب‌های بین‌المللی نامید، چون همواره تأکید دارد آب‌هایی که در سرزمین‌های اشغالی اعراب قرار دارد ـ از جمله در بلندی‌های جولان ـ بخش جداناپذیری از اسرائیل می‌باشد.
گزارش مرکز اطلاع رسانی ملی وابسته به تشکیلات خودگردان فلسطین حاکیست که اسرائیل از هنگام اشغال سرزمین‌های فلسطینی در سال ۱۹۶۷ سعی کرد از طریق احداث چندین شهرک در مناطق آب خیز، فلسطینی‌ها را از حقوق خود در این آب‌ها محروم کند. اسرائیل برای این‌که بر آب‌های فلسطین تسلط یابد اقدام به صدور چندین فرمان نظامی‌کرد که بر اساس آن آب‌های فلسطین در اختیار کامل اسرائیل قرار می‌گیرد که برجسته‌ترین این فرمان‌ها از این قرار می‌باشند:
ــ تمامی آب‌هایی که در سرزمین‌های اشغالی قرار دارد در مالکیت اسرائیل می‌باشد.
ــ اعطای اختیارات کامل به افسران مأمور آب که از سوی دادگاه‌های اسرائیل تعیین می‌گردند تا برای تسلط بر تمامی تأسیسات آب‌رسانی اقدام کنند.
ــ ممنوعیت احداث هرگونه تأسیسات آب‌رسانی جدید بدون دریافت مجوز از افسر مأمور آب‌رسانی که وی حق دارد هرگونه درخواستی را بدون ذکر دلیل و علت در این زمینه مورد قبول و یا رد قرار دهد.
ــ قرار دادن تمامی چاه‌های آبی و سرچشمه‌های آب و طرح‌های آب‌رسانی در اختیار مستقیم فرماندار نظامی اسرائیل.
ــ وادار کردن تمامی‌شهروندان ساکن غزه به دریافت مجوز از فرماندار نظامی اسرائیل برای اجرای هرگونه طرحی در زمینه آبیاری و آب‌رسانی. در اجرای این دستور، اسرائیل دست به اقداماتی زده است که از جمله آن:
ــ تعیین سقف مقدار آبی که مالکین چاه‌های آب در کرانه باختری و نوار غزه می‌توانند برداشت کنند، که این مقدار نبایستی از ۱۰۰ متر مکعب بیشتر باشد.
ــ جلوگیری از احداث چاه‌های جدید توسط فلسطینی‌ها و موافقت با همان درخواست از سوی شهرک نشینان.
ــ مشخص کردن عمق چاه‌ها، که فلسطینی‌ها حق ندارند چاه‌هایی بیش از ۱۲۰ـ۱۴۰ متر عمق حفر کنند.
به نوشته «حسن صابر»، در عین حال اقدامات دیگری نیز در این زمینه اتخاذ گردید از جمله:
ــ سرقت مقادیر فراوانی از آب‌های فلسطینی‌ها از طریق حفر چاه‌های بسیار در شهرک‌های اسرائیلی که در کرانه باختری به ۵۰ فقره و در نوار غزه به ۴۳ فقره رسید.
ــ احداث چندین سد کوچک برای نگهداری آب‌های سطحی و جلوگیری از دستیابی فلسطینی‌ها به آن.
ــ انتقال آب از شهرک‌های اسرائیلی در مناطق فلسطینی به شهرهای داخلی اسرائیل.
ــ اقدام اسرائیل به فروش ۵ میلیون متر مکعب آب در سال به ساکنان نوار غزه با قیمت‌های گران که سالانه بالغ بر ۱۵ــ۲۰ میلیون شیکل می‌رسد.
پژوهش‌های به عمل آمده نشان می‌دهد که ۸۵% آب‌های زیر زمینی موجود در کرانه باختری به وسیله اسرائیل مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد که به ۶۰۰ میلیون متر مکعب می‌رسد که این اضافه بر آب‌هایی است که از نوار غزه پمپاژ می‌شود و بالغ بر ۱۰ میلیون متر مکعب می‌باشد. به جز این مقادیر از آب‌های زیرزمینی که اسرائیل در سرزمین‌های فلسطین مورد بهره‌برداری قرار می‌دهد، رژیم صهیونیستی میلیاردها متر مکعب از آب‌های حوزه رود اردن را نیز مورد بهره‌برداری قرار می‌دهد.
اسرائیل نه تنها آب‌های کرانه باختری و غزه را به سرقت می‌برد، بلکه آب‌های بلندی‌های جولان را نیز در اختیار گرفته است. گزارش مرکز اطلاع رسانی فلسطین حاکیست که مرزهای اشغال‌گری اسرائیل در خط تقسیم آب میان جولان و حوران متوقف شده است، که این مسئله تسلط کامل اسرائیل بر تمامی منابع آبی جولان و به اضافه شاخه جنوب غربی کوه الشیخ که سرچشمه اصلی رود اردن است فراهم می‌کند.
مقدار آب‌هایی که در بلندی‌های جولان موجود است به ۲۰ میلیون متر مکعب برآورد می‌شود . کاهش شدید آب در جولان، اسرائیل را وادار کرده است در برابر جهانیان ادعا کند که نیازمند افزایش سهمیه خود از آب‌های رودخانه یرموک از ۱۷میلیون متر مکعب به ۴۰ میلیون متر مکعب می‌باشد و همچنین باید ۱۴۰ میلیون متر مکعب نیز برای آبیاری زمین‌های دره اردن اختصاص داده شود.
این نویسنده فلسطینی در پایان پژوهش خود می‌نویسد: بدین ترتیب روشن می‌شود که تحقق اطماع اسرائیل در آب‌های رودخانه یرموک می‌تواند به کشور اردن آسیب برساند که در نتیجه این کشور ناچار شده است در اندیشه احداث سدی در منطقه شود.
مصری‌ها که فقط حاضر شدند فقط یک کیلومتر مربع از سینا را به اسرائیل واگذار کنند که همان طابا است، حاضر نشده‌اند حتی یک مشت آب در اختیار اسرائیل قرار دهند.
