دشواری حفظ دین

در دوران امام حسین (ع) براساس بدعتهای خلفا و تبلیغات بنی امیه، دین بی ارزش و بازار دنیا پررونق بود:
« الناس عبید الدنیا و الدین علی السنتهم ما درت معایشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الدیانون؛ مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه زبانشان می‌باشد، مادامی‌که زندگی دنیای آنها تأمین شود. اما همین که در بوته امتحان قرار گرفتند، دین داران کم خواهند بود.

اگر نبود حسین (ع) – این خط روشن ولایت و وارث پیامبران – چراغ دین، آخرین کورسوهای خود را می زد.
در عصر انتظار نیز حفظ دین، از سخت ترین کارها است.
امام صادق (ع) می فرماید:
«ان لصاحب هذا الامر غیبه، المتمسک فیها بدینه کالخارط لشوک القتاد بیده ثم اوما ابوعبدالله (ع) بیده هکذا . قال : فایکم تمسک شوک القتاد – ثم اطوق ملیا ثم قال : ان لصاحب هذا الامر غیبه فلیتق الله عبد عند غیبه و التمسک بدینه .
برای صاحب این امر (حضرت مهدی (ع)) غیبتی خواهد بود. هر کس در روزگار غیبت او دین خود را حفظ کند، مانند کسی است که تیغهای تیز گیاه قتاد را با دستش صاف و هموار سازد؛ سپس حضرت با دست [مبارک] خویش اشاره فرمود که چگونه با دست، تیغهای قتاد را باید هموار ساخت. آنگاه افزود: کدام یک از شما تا به حال توانسته است، خارهای خنجر گونه قتاد را به دست بگیرد؟

سپس حضرت سر به زیر افکند و مدتی سکوت کرد؛ آن گاه افزود:
برای صاحب این امر، غیبتی است که در روزگار دشوار غیبت، هر بنده خدایی باید تقوا پیشه کند و دینش را حفظ نماید».