سرزمین موعود

این‌جا همان سرزمین موعود توست. قطعه‌ای از بهشت که به زمین پیوند خورده است. از مرکبت پایین بیا! رحل اقامت بیفکن! این خاک می‌خواهد اعجاز عطش را تماشا کند؛ قرن‌هاست در انتظار حضور توست. می‌خواهد در عطر نفس‌هایت متبرک شود. این خاک مهر سجود عالمی خواهد شد.
از مرکبت پایین بیا! رحل اقامت بیفکن! خیمه‌های بی‌کسی‌ات را برپا کن! به کودکانت مشق عطش بیاموز! این خاک از خون تو آبرو خواهد گرفت. خون سرخت در شریان عزّت و آزادگی انسان تا ابد جاری خواهد ماند.
سینه‌ات را به پهنای تمام دردهای عالم وسعت داده‌اند. تو امروز حماسی‌ترین مثنوی تاریخ را با تکه‌های پیکرت خواهی سرود. در بیت بیت شعر تو حقیقتی جاری است که راز ماندگاری مثنوی‌ات خواهد شد. قافیه‌های شعرت چشم‌های عبّاس است، قامت رعنای اکبر، حنجر نازک اصغر. قافیه‌های شعرت، تمام وزن سپاه دشمن را به هم می‌ریزد. «هل من ناصر» غریبانه‌ات تمام دشت را به آتش می‌کشد. ذوالجناح از درد به خود می‌پیچد. حجم هوا سنگین است هر چه قدر چشم می‌دود سیاهی است، نیزه‌های آخته، شمشیرهای برهنه، روبهان پلید، گرگ‌های درنده، و مردی که سینه‌اش به‌اندازه تمام زخم‌های نامردی بی‌انتهاست. سینه صدچاک او تمام تیرهایتان را برخواهد تافت، با تمام سپاه نیرنگ خود به پیش بیایید!
 به نام دین و به نام آیین محمد(ص) کلام رسول خدا(ص) هنوز در حافظه تاریخ مانده است: «احبّ الله من احب حسیناً» «هر کس حسین(ع) را دوست بدارد خداوند دوستش دارد».