موعود پایگاه اینترنتی موعود
گریه از کارهایی است که همه کودکان انجام می دهند. هر کودک بسته به سن و خصوصیات شخصی خود در شبانه روز چند ساعت گریه می‌کند.
گریه از مهم ترین راه های ارتباط کودک با محیط و ابراز نیازهایش است، بنابراین باید گریه او را بشناسیم و به آن اهمیت دهیم. پاسخ به این پرسش که آیا بعضی از کودکان بیشتر گریه می‌کنند؟ مثبت است. بعضی بچه ها حساس ترند و نسبت به صدا و عوض کردن لباس واکنش نشان می دهند که این وضعیت، راه حلی ندارد.
در ماه های اول زندگی، گریه کودکان در شب بیشتر است، این وضعیت طبیعی است و کودک بتدریج یاد می‌گیرد که مدت بیشتری از شب را در خواب بگذراند. در سن قبل از سه ماهگی گریه کودک قطعا نشانه نیاز اوست.
او برای این که غمگین است گریه نمی‌کند، بلکه می خواهد نشان دهد که به مراقبش نیازمند است یعنی یا گرسنه است یا پوشکش را خیس کرده یا به هر علتی ناراحت است. در سن قبل از یک سال لازم است که بلافاصله با گریه کودک به نیازش پاسخ داده شود.
کودکان در این سن لوس نمی‌شوند، بلکه راضی کردن آنان باعث می‌شود احساس امنیت کنند. بعد از در آغوش گرفتن کودک بهتر است که با او صحبت کنید، آواز آرام بخوانید و با دست هایش بازی کنید. بعد از سه ماهگی کودکان کمتر گریه می‌کنند و با حرکات دست و بدن سعی می‌کنند خواسته های خود را بفهمانند، معمولادر این هنگام مادر یا مراقب از روی نوع جیغ کودک به علت آن پی می‌برد.
در این زمان لازم نیست کودک را بلافاصله بغل کرد، می توان در صورتی که فقط غرغر می‌کند او را بغل نکرده و مراقب بود تا خودش آرام شود. زمانی که کودک واقعا گریه کند یا مادر متوجه شود که او نیازی دارد، خواسته اش باید مرتفع شود.
در صورتی که نتوانید کودک را آرام کنید لازم است او را به پدرش بسپارید، معمولادر این صورت کودک آرام می‌شود. به خاطر داشته باشید که با هر گریه کودک او را بلافاصله با پستان مادر شیر ندهید، زیرا کودک به جای پستانک از پستان مادر استفاده خواهد کرد که باعث آزار مادر شده و کنترل کودک سخت می‌شود.
در سنین بالای یک سال با توجه به این نکته که کودک از زبان گریه برای ابراز خواسته هایش استفاده می‌کند، بهتر است به او نشان دهید که متوجه گریه اش هستید و با او آرام و مهربان صحبت کنید.
زمزمه آرام مادر، کودک مضطرب را مطمئن می‌کند و در صورتی که نیازی نداشته باشد آرام می‌شود. این که هرگاه کودک گریه می‌کند او را تنها بگذاریم، کار درستی نیست. اگر کودک احساس کند به او اهمیت نمی دهید، احساس ناامنی روانی کرده و در بزرگسالی روی روانش تاثیر منفی خواهد گذاشت.
هر گاه شدت گریه کودکی در آغوش مادرش بیشتر شد باید مواردی مثل کودک آزاری والدین، شکستگی و عفونت اندام ها و بیماری های سیستم عصبی مرکزی را درنظر داشته باشید. مادران با شناخت گریه کودک می توانند بهتر با او ارتباط برقرار کنند و این موضوع با عشق فطری و هنر مادری آمیخته خواهد شد.
___________________________
دکتر فریبا شیروانی/ روزنامه جام جم
