موعود پایگاه اینترنتی موعود
علامه مجلسى(ع) مى فرماید:
مرد شریف و صالحى را مى شناسم به نام امیر اسحاق استرآبادى او چهل بار با پاى پیاده به حج مشرف شده است و در میان مردم مشهور است که طى الارض دارد. او یک سال به اصفهان آمد، من حضوراً با او ملاقات کردم تا حقیقت موضوع را از او جویا شوم. او گفت: یک سال با کاروانى به طرف مکه به راه افتادم. حدود هفت یا نه منزل بیش تر به مکه نمانده بود که براى انجام کارى تعلل کرده، از قافله عقب افتادم. وقتى به خود آمدم، دیدم کاروان حرکت کرده و هیچ اثرى از آن دیده نمى شد، راه را گم کردم، حیران و سرگردان مانده بودم، از طرفى تشنگى آن چنان بر من غالب شد که از زندگى ناامید شده آماده مرگ بودم. [ناگهان به یاد منجى بشریت امام زمان (ع) افتادم و] فریاد زدم: یا صالح! یا اباصالح! راه را به من نشان بدهید! خدا شما را رحمت کند! در همین حال، از دور شبحى به نظرم رسید، به او خیره شدم و با کمال ناباورى دیدم که آن مسیر طولانى را در یک چشم به هم زدن پیمود و در کنارم ایستاد، جوانى بود گندمگون و زیبا با لباسى پاکیزه بر شترى سوار بود و مشک آبى با خود داشت. سلام کردم. او نیز پاسخ مرا به نیکى ادا نمود.
فرمود: تشنه اى؟
گفتم: آرى. اگر امکان دارد، کمى آب از آن مشک مرحمت بفرمایید! او مشک آب را به من داد و من آب نوشیدم.
آنگاه فرمود: مى خواهى به قافله برسى؟
گفتم: آرى.
او نیز مرا بر ترک شتر خویش سوار نمود و به طرف مکه به راه افتاد. من عادت داشتم که هر روز دعاى »حرز یمانى« را قرائت کنم. مشغول قرائت دعا شدم. در حین دعا گاهى به طرف من برمى گشت و مى فرمود: این طور بخوان!
چیزى نگذشت که به من فرمود: این جا را مى شناسى؟
نگاه کردم، دیدم در حومه شهر مکه هستم، گفتم: آرى مى شناسم.
فرمود: پس پیاده شو!
من پیاده شدم برگشتم او را ببینم ناگاه از نظرم ناپدید شد، متوجه شدم که او قائم آل محمد(ص) است. از گذشته خود پشیمان شدم، و از این که او را نشناخته و از او جدا شده بودم بسیار متأسف و ناراحت بودم.
پس از هفت روز، کاروان ما به مکه رسید، وقتى مرا دیدند، تعجب نمودند؛ زیرا یقین کرده بودند که من جان سالم به در نخواهم برد. به همین خاطر بین مردم مشهور شد که من طى الارض دارم۱.
پى نوشت :
1. بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۷۶-۱۷۵. به نقل از: حسن ارشاد، داستانهایى از امام زمان(ع)، ص۳۰۲-۳۰۱.
موعود شماره ۴۴
