موعود پایگاه اینترنتی موعود
در این روزها، نویسندگان زیادی اقدام به مشخّص کردن زمان ظهور امام زمان(ع) کرده‌اند. این خود، نشان‌دهنده اشتیاق و لحظه‌شماری مردم برای زودتر تحقّق یافتن بشارت‌های نبوی(ص) است که طبق آن، صفحات تاریخ دگرگون می‌شود و جهت حرکت بشریّت را از ستم و بی‌عدالتی به سمت عدالت و دادپروری تغییر می‌دهد. این کار، یا از عشق زیادشان به حضرت بقیّـهالله(ع) سرچشمه می‌گیرد یا از ناآگاهی آنها از حقایق واقعی.
ـ ۱۸ ژوئن تا ۲۴ ژوئن ۲۰۰۷، بارش بسیار زیاد باران؛
ـ ۲۱ جولای ۲۰۰۷، روز جمعه، روز خروج سفیانی؛
ـ ۴ اکتبر ۲۰۰۷، شب جمعه در شب قدر، صیحه و ندای آسمانی با صدای جبرئیل؛
ـ ۱۹ دسامبر ۲۰۰۷، کشتار کوفه به دست سفیانی؛
ـ ۳ ژانویه ۲۰۰۸، کشته شدن نفس زکیّه در مکّه؛
ـ ۲۴ ژانویه ۲۰۰۸، خسف بیداء؛
ـ اوّل اکتبر ۲۰۰۸، نزول حضرت عیسی(ع)؛
ـ ۱۷ اکتبر ۲۰۰۸، فتح قدس.
ـ ۲۰۱۴ م، یک سیاره بزرگ به زمین برخورد می‌کند و باعث به وجود آمدن طوفان‌ها، زمین‌لرزه‌ها و سیل‌های زیادی در تاریخ ۲۱/۳/۲۰۱۴ می‌شود؛
ـ ۱۴۳۶ ق. خروج سفیانی، خراسانی و یمانی؛
ـ ۲۰۱۸ م، نزول حضرت مسیح(ع)؛
ـ ۲۰۱۹ خداوند ایالات متّحده آمریکا را با دو طوفان و با یک سیاره کوچک (شهاب سنگ) نابود و ویران می‌کند.
دلایل تعیین کنندگان زمان ظهور:
تعیین‌کنندگان وقت ظهور هیچ‌گونه ایرادی برای تعیین زمان ظهور نمی‌بینند، نه حرمتی و نه هیچ‌گونه نهی‌ای. آنها می‌گویند:
۱. احادیث و روایات شریفه‌ای که تعیین زمان ظهور را نهی می‌کنند، عام و مطلق نیستند، بلکه منظور آنها تکذیب کسانی است که توقیت را به اهل‌بیت(ع) نسبت می‌دهند و درحقیقت، توقیت منسوب به ایشان(ع) به دروغ را نهی کرده است. یعنی کسانی که زمانی برای ظهور تعیین می‌کنند، صرفاً اگر آن زمان و گفته خود را به اهل‌بیت(ع) نسبت دهند، دروغ‌گو هستند، زیرا امامان(ع) در گذشته، زمانی برای آن مشخّص نکرده‌اند و در آینده نیز زمانی را تعیین نمی‌کنند.
حال، ما چگونه می‌توانیم این احادیث را با احادیث و روایات زیادی از اهل‌بیت(ع) که نام امام مهدی(ع) را ذکر کرده‌اند، در کنار هم بگذاریم؟ و حتّی یک حدیث اهل‌بیت از پیامبر(ص) نقل کرده‌اند که نام دوازده امام بعد از خودشان را ذکر کرده است. با خواندن این حدیث متوجّه می‌شویم که نام امام مهدی(ع) «محمد» بن امام حسن عسکری است و با توجّه به این، توقیت را نیز می‌توان از این باب دانست و آن را جایز شمرد.
نهی توقیت؛ روایات و عقل
برخی ادّعا می‌کنند که تعیین زمان ظهور امام(ع) امکان‌پذیر است. با پژوهش و بررسی ادلّه شرعی و عقلی، در می‌یابیم که نهی توقیت از جمله اموری است که در بسیاری از اخبار و روایات بر آن تأکید و توصیه شده است که اعلام زمان ظهور، امری الهی است. از برخی اخبار این‌گونه دریافت می‌شود که هر کس زمانی برای ظهور آن حضرت معین کند، در حقیقت در علم خداوند شریک شده است امّا باید دانست، حکمت الهی چنین اقتضا کرده که زمان ظهور ناشناخته و نامعلوم و از مردم پوشیده باشد؛ همانند امور دیگر مانند شب قدر یا زمان مرگ. علّت نهی توقیت یا تعیین و مشخّص کردن روز ظهور، به وجود حکمتی الهی و اسرار زیادی باز می‌گردد که سیره و زندگی‌نامه ایشان را در بر گرفته است، مانند مسئله غیبت. با توجّه به این، از نظر نگارنده راز اصلی توقیت، این است که از امور غیبی است. به همین دلیل، ما در ادامه این پژوهش در شماره‌های بعدی سعی می‌کنیم برخی از حکمت‌ها و دلایل نهی توقیت و راز پوشیده نگاه داشتن زمان ظهور را برای خوانندگان گرامی، روشن سازیم.
مجتبی الساده
مترجم: سیّد شاهپور حسینی
ماهنامه موعود شماره۱۰۹
پی‌نوشت‌ها:
۱. پژوهش ارائه شده در اوّلین کنفرانس علمی در مورد امام مهدی(ع) که مرکز الدراسّات التخصیصیـ［ فی الامام المهدی(ع) در تاریخ ۲۲ تموز ۲۰۰۷ در نجف اشرف آن را برگزار کرد.
۲. این پژوهش در تاریخ ۱۰/۱۲/۲۰۰۶ در سایت شبکه هجر الثقافیه منتشر شد.
۳. مائتان و خمسون علامـ［، ص ۱۸۴.
۴. استعدوا فان الظهور قریب، ص ۸.
۵. منبع و اندیشمند مصری، دارنده مدرک لیسانس مطالعات اسلامی و زبان عربی، دانشکده دارالعلوم، دانشگاه قاهره.
۶. کتاب المهدی المنتظر علی قید الحیا＼، مراجعه کنید دلیل دهم.
۷. مراجعه کنید کتاب: اقترب الظّهور؛ عبد محمّد حسن، ص ۱۴ و پژوهش: هل التوقیت للظهور المبارک محرم أو منهی عنه؟؟ الروایات و العقل ینفی هذا؛ ماجد المهدی، پایگاه اینترنتی شبکه هجر الثقافیه تاریخ ۱۰/۱۲/۲۰۰۶
۸. غیبـ［ نعمانی، ص ۱۹۷، غیبـ［ طوسی، ص ۲۸۷، المعجم الموضوعی لأحادیث المهدی، ص ۷۶۷.
۹. سیّد محمّد حسینی شیرازی در کتاب خود تحت عنوان الامام المهدی(ع) گفته است: گفته شده ذکر نام ایشان در زمان غیبت جایز نیست، امّا سخن غیر متیقنی است زیرا شرایط سیاسی زمان امام عسکری(ع) و پس از آن، اجازه ذکر نام شریف ایشان را نمی‌داد زیرا عبّاسیان و امثال اینها، تلاش می‌کردند ایشان را از یادها ببرند و ایشان را به قتل برسانند و تصوّر می‌کردند می‌توانند نور خداوند را خاموش کنند. امّا ظاهراً ذکر نام ایشان در این زمان جایز است. هرچند تمام حکمت‌های عدم ذکر نام ایشان در آن زمان برای ما روشن نشده است جدا از این، در مورد حرمت نام‌گذاری و حرمت ذکر نام شریف ایشان نیز اختلاف نظر وجود دارد. در دوران متأخر، مشهور این است که ذکر نام ایشان جایز است و حرمت نام‌گذاری مربوط به زمان غیبت صغرا است و آن هم علل داشته که ما آن را ذکر کردیم. به نظر ایشان، آن‌گونه که در موسوعه الفقه، ج ۹۳، کتاب المحرمات، ص ۱۹۸ آمده: تسمیّه امام غایب(ع)، به نام محمد، ظاهراً نام بردن از ایشان با این نام حرام نیست، قول به حرام بودن آن مشکل است هر چند احتیاط در ترک آن است.
۱۰. کمال‌الدّین، ص ۴۴۰.
