موعود پایگاه اینترنتی موعود
شمشیرها نیز گاهی می توانند باعث شادی دل شوند.
برای ما محبین و شیعیان اهل بیت (علیهم السلام)، مثالهای ساده ای برای شادی آفرینی شمشیر وجود دارد: مثلاً زمانی که مختار ثقفی، قاتلان امام حسین (علیه السلام) را با شمشیر چند پاره کرد، دل بسیاری از دوستداران امام را شاد کرد.
همین امروز نیز انسانهایی نظیر ابن مرجانه و یزید و معاویه بسیارند. کسانی که به اصطلاح «یک گلوله باید حرامشان کرد» تا زمین، به دنیای بهتری تبدیل شود.
«شمشیر» سلاحی است که نماد جنگ می دانیم به شرطی که از نیام کشیده شده باشد.
شمشیر آخته، نشانگر آمادگی برای جنگ و تهدید مخالفان است.
هنگام سلام دادن به مولایمان می‌گوییم:
«السلام علی السیف الشاهر؛ (۱)
سلام بر شمشیر آخته.
حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) که پیرو واقعی اجداد طاهرین خویش اند، خون کسی را به ناحق نمی ریزند. امّا نکته اینجاست که پیش از ظهور ایشان، حق و باطل از همدیگر جدا می‌شوند و پس از ظهور توبه ی هیچ کس پذیرفته نیست. با این حال، همیشه باید بدانیم مولای ما، مولای برحقی است که شمشیرش را جز برای اهل باطل بلند نمی‌کند.
امام باقر (ع) فرمودند: «…پس به مدت هشت ماه شمشیر بر دوش خواهد بود و بی وقفه دشمنان خدا را خواهد کشت تا آنگاه که خداوند خشنود گردد.»(۲)
مولای ما، آن کسی است که با شمشیرش، دلهای مومنین را شاد می‌کند؛ آری او شمشیر برکشیده است. شمشیری که پاسخ زمزمه ی «این الطالب بدم المقتول بکربلا» است. مولای ما کسی است که راضیان به کشته شدن حسین بن علی (ع) را از دم تیغ می‌گذراند تا در روی زمین کسی نماند که مدافع ظالمان باشد.
نکته ی آخر: انگار، شمشیر برکشیده، رمز ماست آقا جان… چرا که ما منتظران نیز عهد بسته ایم: «خدایا! اگر مرگ میان من و او فاصله‌انداخت… مرا از قبر بیرون بیاور، کفن پوش، با شمشیر آخته، لبیک گویان…»(۳)
پی‌نوشت‌ها:
۱. فرازی از زیارت حضرت صاحب الامر (عج) در سامرا، بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج۹۹، ص: ۱۰۱
۲. صدوق، کمال الدین و اتمام النعمه، نسخه خطی؛ به نقل از صدر، محمد، تاریخ پس از ظهور، نشر موعود، ص ۳۵۲
۳. قمی، عباس، مفاتیح الجنان، فرازی از دعای عهد.
