شور گیم‌نت در جوانان سرزمین ابوریحان و ابن‌سینا

وقتی که دست را در دست می‌گیرد و نقش قهرمان داستان را بازی می‌کند یکجوری تمرکز می‌کند و خودش را می‌گیرد که انگار روحش در جسم رستم رفته و می‌خواهد یک لشکر را از پا در بیاورد و وقتی که به مرحله آخر بازی می‌رسد می‌خواهد سهراب و اسفندیار را یکجا از هستی نیست کند، ولی حیف که دیگر اینقدر کدهای تقلب بازی‌ها زیاد شده که کشتن اسفندیار هم کاری ندارد و تو روئین‌تن‌تر از اسفندیار حتی چشمانت هم هدف تیر قرار نمی‌گیرد. دنیا را در ۱۴اینچ خلاصه می‌کند و همه دنیا را حریف می‌شود، ‌اگر هم اهل فوتبال باشد همزمان نقش کریستین رونالدو و مسی و وین رونی را چنان برایت بازی می‌کند که از جام جهانی هم زده بشوی و مبهوت جوانی می‌‌مانی که یک تنه همه جام‌ها را فتح می‌کند و شاید هم بچه آنلاینی باشد و از تهرون با یک نفر در بارسلون مسابقه می‌‌گذارد و عقده اش را از غیبت در جام جهانی بر سر قهرمان جهان می‌آورد و یک دست مَشت با هم بازی می‌کنند و اسپانیا را هم ۶ تایی می‌کند، ‌هر چند که تو هم جوانی و آرزو هم به جوان عیب نیست و به خیالت فرض کن که اسپانیا هم ۶ تایی شده، ‌هر چند که دیگر ۶ تایی کردن چشم بادامی‌های کره هم برای ما رؤیاست و به قول شاعر اگر شش گل بزنم آنم آرزوست.

شاید جذابیت بازی‌هایی که از دنیای ما واضح تر ساخته شده‌اند و گرافیک آنها در حدی است که از هوای آلوده تهران بهتر می‌توانی فضای دور و برت را نگاه کنی چنان تو را از خودت بیخود کرده و به بازی گرفته که یادت برود جوانی در این بازی‌ها خلاصه نمی‌شود و رسیدن به مرحله آخر بازی چنان برایت مهم و سرنوشت ساز است که حاضری به صندلی دانشگاه نرسی ولی به غول آخرین مرحله برسی و چنان اشکش را درآوری که به سرش هم دوئل با تو نیفتد و ساعت‌هایی که می‌گذرند اینقدر برایت بی‌اهمیت شود که دیگر شب و روز را نشناسی و تمام هدف زندگی‌ات بشود تمام کردن بازی‌هایی که هیچکس نمی‌تواند تعداد آنها را بشمارد.

در خیابان‌ها بعد از مکان‌های ضروری و اساسی لوازم آرایشی، ‌عینک دودی فروشی، ‌آب زرشک فروشی و کلوپ فیلم فروشی به مهم ترین مکان خیابان یعنی گیم نت‌هایی می‌رسیم که در نگاه اول همه یک چیز می‌‌بینیم و آن هم هفت، ‌هشت، ‌ده تا جوانی هستند که به حدی تمرکز کرده‌اند و چشم به مانیتور دوخته‌اند که می‌ترسی الان از شدت تمرکز آنها مانیتورها بیفتند و بشکنند، ‌در و دیوار گیم نت‌ها برخلاف کتابفروشی‌ها که‌اندازه دوران حکومت ملکه ویکتوریای انگلیس و اکبرشاه گورکانی هند و ناصرالدین شاه قاجار عمر کرده‌اند در و دیوار نو و شیکی است که از پوستر قهرمانان افسانه‌ای بازی‌های این دورپر شده است.

لطفاً مزاحم نشوید!

شاید اگر بخواهی از نماینده مجلس وقت بگیری و چند دقیقه‌ای از او چند سؤال بپرسی کار راحت تری داشته باشی تا موقعی که بخواهی از یکی از بچه‌های گیم نت وقت بگیری و چند سؤالی از علاقه اش به بازی‌ها بپرسی و تازه در گیم نت می‌فهمی وقتی می‌گویند وقت طلاست یعنی چه؟و چه طلایی با ارزش تر از طلای زرین کاپ جام جهانی و چه تقابلی مهم تر از تقابل بچه این کوچه با لباس آرژانتین و بچه کوچه پشتی با لباس برزیل در فینال بازی‌ها که هر یک به نیت استادیوم نلسون ماندلای افریقای جنوبی در سویی از گیم نت نشسته‌اند و تمرکز کرده‌اند روی بازی و آدامسی که از شدت هیجان آن را سریع‌تر از الکس فرگوسن می‌جوند. تازه اگر بازی هم به شرط یک فلافل باشد که دیگر از ال کلاسیکوی اسپانیا هم بیشتر اهمیت دارد.

احسان سال دوم دبیرستان است و به قول خودش در بیمارستان به دنیا آمده و در گیم نت بزرگ شده است و همه جوره در تمامی‌بازی‌ها از بچه‌های محله خود سر است، ‌او در مورد ساعتی که در گیم نت می‌گذارند، می‌گوید: ‌بستگی دارد که چقدر وقت داشته باشم، ولی اکثر وقت‌ها روزی ۴-۳ ساعت در گیم نت هستم. همچنین او در مورد اینکه چرا به جای خانه در گیم نت بازی می‌کند هم می‌گوید: ‌موقعی که در یک محیطی قرار بگیری که همه یک هدف دارند و آن هم بازی کردن است خود به خود هیجان بازی برایت مضاعف می‌شود. احسان در مورد درس‌هایش هم می‌گوید: ‌شاید اگر نصف وقتی که برای بازی کردن می‌گذارم را صرف درس خواندن کنم بتوانم یک تابستان راحت به گیم نت بیایم و دیگر تابستان دنبال امتحان دادن نباشم و به قول معروف جز تکاوران مدرسه نباشم.

پدرام پسر ۲۳ ساله‌ای است که دانشجوی مدیریت صنعتی است و می‌گوید: ‌اگر روزی یک تا دو ساعت توی گیم نت نباشم احساس کمبود می‌کنم و با اینکه سنم زیاد شده است، ولی روز به روز علاقه ام به بازی در گیم نت بیشتر می‌شود و دیگر احساس می‌کنم نمی‌توانم بدون گیم نت زندگی کنم. امیرارسلان هم صبح‌ها گیم نت را می‌چرخاند در مورد مشتری‌های گیم نت می‌گوید: ‌بازی‌ها آنقدر جذاب شده است که ما از کودک هشت ساله تا جوانان ۲۵-۳۰ساله مشتری ثابت داریم و تقریباً هیچ ایامی نیست که بازار کار ما دچار رکود بشود و احساس خطر کنیم. او در مورد اینکه نظرش در مورد این بازی‌ها چیست هم فقط با یک لبخند جواب ما را داد.

محدودیت یا مدیریت؟

محمد پیروی خامنه، روانشناس و مدرس دانشگاه درباره مشکلاتی که بازی‌های رایانه‌ای در سال‌های آینده خواهد داشت می‌گوید: ‌هر مشکلی که ما داریم اگر الان مراقب آن نباشیم قطعاً عواقب آن در سال‌های آینده چند برابر شده و درمان مسئله بازی‌های رایانه‌ای هم برای جوانان به وسیله یک نفر ممکن نیست و نیاز به یک کار با برنامه ریزی وسیع از طریق کارشناسان دارد و ما بر اساس یک کار کارشناسانه و برنامه ریزی شده باید اوقات فراغت جوانان را به گونه‌ای مدیریت کنیم که گرایش به بازی‌های رایانه‌ای در بین جوانان کمتر شود.

وی در مورد روش درمان معضل گرایش بیش از حد جوانان به بازی‌های رایانه‌ای هم معتقد است: ‌ما باید بازی‌های رایانه‌ای موجود در بازار کنترل کنیم، اما از آنجایی که این بازی‌ها به صورت گسترده در کشور ما توزیع شده است، ما باید روش استفاده صحیح از آنها را به نوجوانان و جوانان بیاموزیم چون جلوگیری از آن غیرممکن است.

خامنه در مورد بازی‌های رایانه‌ای تولید ایران هم به این نکته اشاره دارد که می‌توان از این طریق هویت ملی و دینی مورد نظر خود را برای جوانان تعریف کنیم. وی ادامه می‌دهد : ‌در مورد کنترل بازی‌های رایانه‌ای باید به این نکته توجه داشت که ما با محدود کردن جوانان در این زمینه باعث می‌شویم تا آنها نسبت به این بازی‌ها و محتوای آنان کنجکاو شوند و خطر ناشی از این کنجکاوی به مراتب از خطر رواج آزاد این بازی‌ها بیشتر است که نمونه آن مسئله ماهواره است که ما با محدود کردن مردم نسبت به آن باعث شدیم تا مردم نسبت به برنامه‌های ماهواره کنجکاو شوند که مشکلات ناشی از این کنجکاوی را هم اکنون مشاهده می‌کنیم.

وقت طلاست اگر…

از قدیم الایام می‌گفتند وقت طلاست و هرکس بتواند از این طلا استفاده کند به جایی می‌رسد و الا باید مثل ما بنشیند و برای شما گزارش تهیه کند، ‌وقتی که به گیم نت‌های شهر می‌روی و ساعاتی به تماشای جوانان ایرانی این گیم نت‌ها می‌نشینی یاد انسان‌های بیشماری می‌افتی که از ابتدای خلقت تا به حال روی زمین آمدند و نفس کشیدند و نفسشان قطع شده است و در این میان تنها کسانی همچنان در دل تاریخ می‌درخشند که از طلای ناب جوانی خود خوب استفاده کردند، ‌هر چند که جوانان ایرانی در این مورد نتوانسته‌اند مثل چینی‌ها رکورد بزنند و با بازی‌های چند ۱۰ ساعته متوالی پای دستگاه باعث مرگ خود بشوند، ولی مقایسه ساعت‌هایی که جوانان از جوانی خود پای این بازی‌ها می‌گذارند با ساعت‌هایی که چه عرض کنم دقایقی که پای مطالعه کتاب می‌گذارند نشان از فاجعه‌ای می‌دهد که برای جوانان سرزمین فردوسی و ابن‌سینا و ابوریحان بعید است.

محمدصادق فرامرزی

منبع: جوان