موعود پایگاه اینترنتی موعود
براساس تعالیم اسلامى یکى از وظایف مهم هر مسلمان انتظار ظهور حضرت قائم(ع) است؛ انتظار تحقق وعده الهى بر حاکمیت صالحان و تشکیل دولت اهل بیت رسول خدا(ص). اما آیا هیچ مى دانید که پاداش این انتظار چیست و چه ثمرى براى منتظران دارد؟
امام صادق(ع) در روایت زیر به این پرسش پاسخ مى دهند:
أَلا افخبفرفکفم بفما لا یَقبَلف اللَّهف عَزَّوَجَلَّ مفنَ العفبادف عَمَلاً إفلاّ بفهف؟ فَقفلتف: بَلى. فَقالَ: شَهادَهف أَن لا إفلهَ إفلاَّ اللَّهف، وَ أَنَّ مفحمَّدَاً عَبدفهف [وَ رَسفولفهف] وَ الإفقرارف بفما أَمَرَاللَّهف، وَ الوفلایَهف لَنا، وَ البَراءَهف مفن أَعدائفنا – یَعنی الأَئفمَّهَ خاصَّهً – وَ التَّسلیمف لَهفم، وَ الوَرَعف وَ الاجتفهادف وَ الطّفمَأنینَهف، وَ الانتفظارف لفلقائفمف – عَلَیهف السَّلامف – ثفمَّ قالَ: إفنَّ لَنا دَولَهً یَجفیى ءف اللَّهف بفها إفذا شاءَ. ثفمَّ قالَ: مَن سَرَّهف أَن یَکفونَ مفن أَصحابف القائفمف فَلیَنتَظفر وَلیَعمَل بفالوَرَعف وَ مَحاسفنف الأخلاقف، وَ هفوَ مفنتَظفرٌ، فَإفن ماتَ وَ قامَ القائفمف بَعدَهف کانَ لَهف مفنَ الأَجرف مفثلف أَجرف مَن أَدرَکَهف، فَجفدّفوا وَانتَظفرفوا، هَنفیئاً لَکفم أَیَّتفهَا العفصابَهف المَرحفومَهف.۱
آیا شما را خبر ندهم به آنچه خداى، صاحب عزّت و جلال، هیچ عملى را جز به آن از بندگان نمى پذیرد؟ گفتم: چرا. فرمود: گواهى دادن به اینکه هیچ شایسته پرستشى جز خداوند نیست و اینکه محمد(ص) بنده و فرستاده او است، و اقرار کردن به آنچه خداوند به آن امر فرموده، و ولایت ما، و بیزارى از دشمنانمان – یعنى خصوص امامان – و تسلیم شدن به آنان، و پرهیزکارى و تلاش و مجاهدت و اطمینان و انتظار قائم(ع). سپس [امام] فرمود: براى ما دولتى است که هر زمان خداوند بخواهد، آن را محقق مى سازد. و آنگاه [امام] فرمود: هر کس دوست مى دارد از یاران حضرت قائم، باشد باید که منتظر باشد و در این حال به پرهیزکارى و اخلاق نیکو رفتار نماید، در حالى که منتظر است، پس چنانچه بمیرد و پس از مردنش قائم، به پا خیزد، پاداش او همچون پاداش کسى خواهد بود که آن حضرت را درک کرده است، پس کوشش کنید و در انتظار بمانید، گوارا باد بر شما [این پاداش] اى گروه مشمول رحمت خداوند!
آرى، براى منتظران و صابران در زمان غیبت همین پاداش بس که نام آنها در زمره یاران امام عصر(ع)، و از جمله کسانى ثبت شود که آن حضرت را به هنگام ظهور همراهى مى کنند.
پى نوشت :
۱. النعمانى، محمدبن ابراهیم بن جعفر، کتاب الغیبه، ص۲۰۰، ج۱۶؛ المجلسى، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۴۰، ح۵۰.
