موعود پایگاه اینترنتی موعود
یکی از جنایاتی که ابوبکر مرتکب شد و در آخرین لحظات زندگی اش از انجام آن سخت اظهار پشیمانی می‌کرد، کشتن «ایاس بن عبد الله»، معروف به فجائه بود که به طرز بسیار فجیعی او را زنده زنده در آتش سوزاندند در حالی که ذکر شهادتین بر لب داشت.
نوشته‌اند فجائه به جای جنگ با مرتدین(شیعیانی که حاضر به پذیرفتن خلافت ابوبکر نبودند و حاضر نشدند زکات مالشان را به نماینده ی ابوبکر بدهند) به راهزنی مشغول شده بود (بنا به ادعای آنان) که این خود جای بحث و بررسی دارد؛ اما کافر و مرتد نشده بود و این که ابوبکر در آخرین لحظات عمرش از زنده سوزی و کشتن فجیع او احساس پشیمان می‌کند، نشان دهنده این است که وی در این حادثه عمل خلافی را انجام داده است که وجدانش را اذیت می‌کرده است . خلیفه وظیفه داشت به جرم های او رسیدگی و بر طبق دستور شرع حد را بر او جاری کند . اگر جرم او سرقت بود، دستش را قطع و اگر مرتکب قتل شده بود، قصاصش می‌کرد . نه این که بدون محاکمه، او را زنده زنده در آتش بسوزاند .
سؤال ما از علمای اهل سنت این است که آیا امکان دارد که خداوند به آمدن چنین فردی که وحشیانه فرد مسلمانی را به آتش می‌کشد، در قرآنش بشارت داده باشد ؟
آیا چنین کسی می تواند مصداق « أَذِلَّهٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ » باشد ؟
وَاسْمُهُ إِیَاسُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ یَالِیلَ بْنِ عُمَیْرَهَ بْنِ خِفَافٍ من بنی سُلیم، قاله ابن إسحاق، وَقَدْ کَانَ الصِّدیق حرَّق الْفُجَاءَهَ بِالْبَقِیعِ فِی الْمَدِینَهِ، وَکَانَ سَبَبُهُ أنَّه قَدِمَ عَلَیْهِ فَزَعَمَ أنَّه أسلم، وَسَأَلَ مِنْهُ أَنْ یجهِّز مَعَهُ جَیْشًا یُقَاتِلُ بِهِ أَهْلَ الرِّدَّه، فجهَّز مَعَهُ جَیْشًا، فلمَّا سَارَ جَعَلَ لَا یمرُّ بِمُسْلِمٍ وَلَا مُرْتَدٍّ إِلَّا قَتَلَهُ وَأَخَذَ مَالَهُ، فلمَّا سَمِعَ الصِّدیق بَعَثَ وَرَاءَهُ جَیْشًا فردَّه، فلمَّا أَمْکَنَهُ بَعَثَ بِهِ إِلَى الْبَقِیعِ، فَجُمِعَتْ یَدَاهُ إِلَى قَفَاهُ وألقی فی النَّار فحرقه وهو مقموط.الکتاب: البدایه والنهایه/المؤلف: أبو الفداء إسماعیل بن عمر بن کثیر القرشی البصری ثم الدمشقی/(المتوفى: ۷۷۴هـ)/المحقق: علی شیری/الناشر: دار إحیاء التراث العربی/الطبعه: الأولى ۱۴۰۸، هـ – ۱۹۸۸ م/[ترقیم الکتاب موافق للمطبوع]/قام بفهرسته الفقیر إلى الله: عبد الرحمن/الشامی، ویسألکم الدعاء.البدایه و النهایه ج۶ص۳۵۲ ط احیاءالتراث
