دریا در غدیر

جلوه‏گر شد بار دیگر طور سینا در غدیر
ریخت از خم ولایت می‌به مینا در غدیر
رودها با یکدگر پیوست کم‏کم سیل شد
موج می‏زد سیل مردم مثل دریا در غدیر
هدیه جبریل بود « الیوم اکملت لکم»
وحی آمد در مبارک باد مولی در غدیر
با وجود فیض «اتممت علیکم نعمتی»
از نزول وحی غوغا بود، غوغا در غدیر
بر سر دست نبی هر کس علی را دید گفت‏ :
«آفتاب و ماه زیبا بود، زیبا در غدیر»
بر لبش گل واژه «من کنت مولا» تا نشست‏
گلبُن پاک ولایت شد شکوفا در غدیر
«برکه خورشید» در تاریخ نامی آشناست‏
شیعه جوشیده‏ست از آن تاریخ آنجا در غدیر
گرچه در آن لحظه شیرین کسی باور نداشت‏
می‏توان انکار دریا کرد حتی در غدیر
باغبان وحی می‏دانست از روز نخست‏
عمر کوتاهی‏ست در لبخند گل‌ها در غدیر
دیده‏ها در حسرت یک قطره از آن چشمه ماند
این زلال معرفت خشکید آیا در غدیر؟
دل درون سینه‏ها در تاب و تب بود، ای دریغ!
کس نمی‏داند چه حالی داشت زهرا در غدیر
محمّدجواد غفورزاده (شفق)