موعود پایگاه اینترنتی موعود
آیه نور
اى آیه نور! سوى یاران بازآ
دل مرد ز جور روزگاران، بازآ
بر قلب کویر خشک و تفتیده جان
چون بارش رحمت بهاران بازآ
تهران – سیروس احمدى
گل نرگس
بهار آرام مى آید به دیدار گل نرگس
نسیم فتح و پیروزى ز گلزار گل نرگس
صبا بر صحن باغستان سرود مهر مى خواند
گلاب از عرش مى ریزد به دربار گل نرگس
گل ناهید مى سوزد زهجران دل عاشق
ستاره کام مى گیرد ز دیدار گل نرگس
رواق ابروى احمد، فروغ دیده آدم
توان نور خورشیدى ز رخسار گل نرگس
قرار زورق نوح، و حجاب نیل موسایى
عروج قامت عیسى ز انوار گل نرگس
بهاران، مژده میلاد مهدى را بیان دارد
تمام قدسیان دیگر پرستار گل نرگس
گل نرگس ز چشم عاشقان پنهان نمى ماند
خوشا چشمى که مى ماند وفادار گل نرگس
خوشا چشمى که مى گرید به شوق دیدن رویش
خوشا قلبى که مى باشد گرفتار گل نرگس
بگو اى جلوه سینا بگو اى عروه الوثقى
جهان آرام مى گیرد ز گفتار گل نرگس
بگو اى زاده زهرا، بگو اى صاحب دلها
بگو اى آخرین معصوم و مهیار گل نرگس
منم فرزند مکه، جان احمد، وارث حیدر
یدالله فوق ایدیهم بود یار گل نرگس
منم مصلح، منم منجى، منم هادى، منم مهدى
منم غمخوار محرومان و دلدار گل نرگس
گل سوسن، گل مریم، گل اختر، گل لاله
گل امید مى روید ز گلزار گل نرگس
گل دیگر نمى خواهم بجز باغ گل زهرا
دل مشتاق آشفته خریدار گل نرگس
محمداسماعیل توسل (آشفته تهرانى)
اى خوبترین نگاه عرفان!
ابر آمد و خنده هاى باران
بى زلف بنفشه و بهاران!؟
تو دامن سبز خنده دارى
اى چشم گهر فشان باران
افسرده دلى که بى غم توست
پژمرده، سرى که جست سامان
هم آینه دل بهارى
هم رونق فصل گرم تابان
دلشوره مردگان بى غسل
آهنگ عزاى روز هجران
پیچیده به خود گلیم غیبت
مزمل بخت جن و انسان
بى فلسفه تو زندگى پوچ
اى خوبترین نگاه عرفان
آهوى رمیده سعادت
هرگز نشود چنین خرامان
بى برگى من مبین که در باغ
بس شاخه زرد و خشک وبى جان
هان! آتش غم فرو نشاندند
مردان عزاگرفته نان!
موعود! بیا که وعده جارى است
مستور چرا؟ سوار میدان
اى قصه شاد مثنویها
موعود زمان! مقام قرآن
کورى نگاه دیو ملحد
بى پرده بخوان نواى یزدان
شکرى که شکایتش بیندود
اندوه دل است و شادى جان
آن زخمه که تار جان نوازد
غیبتکده را کند چراغان،
زخم غم آتشین هجر است
شمع رخ توست، شاه خوبان!
این جامه سیه همیشه ماند
تا روى تو از زمانه پنهان
در زلف تو آشیانه کرده است
آن موج گره گشاى ایمان
نوشنده جرعه خوار جامت
مانند ابد، بسى فراوان
پایان تو، خفتن وجود است
آغاز تو را کجا و پایان
رضا بابایى
بیا
ترحمى کن و بیا
که همچو غنچه هاى یاس
به انتظار رجعتت شکفته ام
که غصه جدایى تو را
براى شاخه هاى نازک درخت بید
گفته ام …
تو اى بهار زندگى،
بهار قلبها
ترحمى کن و بیا
زهرا مالکى – (با تغییر و تلخیص)
ماهنامه موعود شماره ۱۳
