آیینه صداقت

سیدعلی اصغر موسوی

هفدهمین روز از بهارانه ربیع است! بهاری در بهار مدینه شکوفا شد و آسمان، تمام توجهش به زمین است.
کوچه های محله «بنی هاشم» عطر گل های «محمدی» می دهد و این مناسبت زیبا با نام و یاد پیامبر عشق و آیینه جمال دلارای الهی، محمد مصطفی(ص) متبرک است.
گویی آسمان، در برابر زمین به تواضع ایستاده است و پرده از روی اسرار خود برداشته، ناشناخته‌هایش آشکار و انوارش فراگیر شده است.
چیست این شادمانه آسمان و زمین؟
چیست این شور پنهان در هیجان کاینات؟
کیست این که می آید از کانون مهر؟
کیست این که می ریزد به دامان بهاران، شور عشق؟
… «آب زنید راه را» می آید از کانون عشق، نوری که آفاق را به «تصدیق نامش» فرا خواهند خواند.
می آید از سمت آسمان، آیینه ای که پرتو انوار الهی را در سراسر زمین خواهد گسترد.
می آید «پیام آوری» که پیک علوم آسمان زمین، به «صداقت» کلامش سوگند خواهند خورد و نامش در ذهن کاینات فراگیر خواهد شد.
شکوهمندی که گیرایی کلامش، نغمه های آسمانیرا به سکوت وا خواهد داشت.
قرآن به تفسیر علوی اش خواهد بالید و تشنگان حقیقت، آستان نشین درگاه کبریایی اش خواهند شد.
«کیمیای» کلامش را «جابر بن حیان» صداقت »فقه«اش را ابوبصیر و روایت حدیثش را «زراره بن اعین» و… تکثیر کرد.
می آید از سمت بهاری ترین فصل هستی، تا در دامان عصمت «خاتونی» به بزرگی و عزت برسد در علم و عصمت، در عفت و تقوا، در ایمان و شرافت، در ذات و نسب.
بانویی که «صادق»ترین «آیینه صداقت» را برابر نگاه آسمان خواهد گرفت تا افلاکیان پی به عظمت آل الله ببرند.
آیینه ای که بازتاب نور الهی درزمین است و از پرتو شعشعه ذاتش چرخ «ششمین شاخه طوبا» روشن شده است.
می آید «امامی» که به قله سترگ دانش خواهد ایستاد و جاهلان عصر را صلا خواهد داد.
می آید «امامی» که درعصر استبداد و جهل، کشتیبان تنها سفینه حقیقت «تشیع علوی(ع)» خواهد شد تا در گرداب «دین شویی» امویان و عباسیان، سرگردان نماند.
می آید «امامی» که عظمت «فقه جعفری اش» راه گشای، تمام بن بست های فری خواهد شد و به پرچم سبز تبارش، اعتباری پایان ناپذیر، خواهد بخشید.
می آیدتا با «ید بیضای» دانش، پیروان نور را، به سرمنزل مقصود راهنما باشد.
حضور حضرتش، فرصتی زیبا و قسمتی زیباتر از تقدیرات الهی در سرنوشت ماست؛ مقدمش گلباران و نام عزیزش، قرین صلواتمان باد: «اللهم صل علی جعفر بن محمد الصادق(ع)