موعود پایگاه اینترنتی موعود
به حجر، به کعبه، به صفا، به مروه، به مقام و زمزم به منیٰ، به قربان…
تویی آن معلم که علوم نازد به مُفَضَّل تو، به زَرارۀ تو
همه آسمان را، مه و کهکشان را، نگه توسل به ستارۀ تو
نه عجب که شعله، به تنور آتش، گُل و لاله گردد به نظارۀ تو
نه عجب که کافر چو شود مسلمان، برسد به سلمان، به اشارۀ تو
همه لحظه هایم شده یادواره، همه روزهایم چو هزارۀ تو
به تو راز گویم، ز تو چاره جویم که تو رهنمایی به هزار عالم
***
تو تمام علمی، تو تمام حلمی، تو تمام فضلی، تو تمام نوری
تو به حق روانی، تو مسیح جانی، تو کلیم وحیی، تو کلام نوری
تو ولی سبحان، تو چراغ ایمان، تو زبان فرقان، تو پیام نوری
تو تجلی رب، تو رئیس مذهب، تو زعیم مکتب، تو امام نوری
تو ولی مطلق، تو حقیقت حق، تو نگاه بینش، تو نظام نوری
تو کتاب ناطق، تو امام صادق، تو ولی آدم، تو وصی خاتم
تو اگر نبودی به سپهر دانش، به فضای بینش قمری نبودی
تو اگر نبودی به ریاض قرآن، ز بهار ایمان اثری نبودی
تو اگر نبودی یم (دریا) معرفت را صدفی نبودی، گهری نبودی
تو اگر نبودی، شب اهرمن را، شب تیرگی را، سحری نبودی
تو اگر نبودی ز کتاب و عترت، ز قیام و نهضت، خبری نبودی
تو ز جهل بودی همه دم مُبرّا، تو ز علم بودی همه جا مقدم…
بخشی از شعر بلند استاد غلامرضا سازگار
