یک قنوت عشق

تعمقّی در ادعیه مربوط به امام عصر(ع)

اَللّهفمَّ کَما جَعَلْتََََ قَلْبی بفذفکْرفهف مَعْمفوراً فَاجْعَلْ سفلاحی بفنفصْرَتفهف مشهوراً:
(فرازی از دعای نماز سرداب امام عصر(ع)، مفاتیح‌الجنان)
بارالها، همان سان که دلم را به یاد مولایم آبادان ساختی، پس سلاحم را نیز برای یاریش از نیام برون آر.
٭ نکته‌ها:
۱. دل و قلب را عمارت و حیاتی است که بدون آن، ویرانه و مرده است.
۲. حیات دل و قلب، با (معرفت، محبت و) ذکر و یاد امام عصر(ع) است. (بفذفکرفهف)
۳. این نعمت و موهبت بزرگی، تحفه‌ای ارزنده و توفیقی ارجمند است که حضرت حق عطا می‌کند و بدون لطف او، کسی را یارای رسیدن بدین مقصد عظیم، نیست. (جَعَلْتَ)
۴. عشق و انتظار، حیات طیّبه انسانی و زندگی راستین آدمی است، و مکتب امامت و ولایت، مکتب زنده دلان و انسان‌های واقعی و بلند مرتبت است. راه زنده کردن دل، یاد و عشق و انتظار مولا صاحب‌الزمان است؛ دل را به او ده تا زنده شوی؛ محبت و یاد او «آب حیات» واقعی است. (معموراً)
۵. عرفان و محبت و معنویت، بدون صلابت، مبارزه و شمشیر و قیام نیست؛ ظلم‌ستیزی و ظالم کوبی، ثمره درخت ولایت است (حرف «فاء» در «فَاجْعَل»)
۶. انسان منتظر، دستی به دعا و قرآن و عرفان دارد، و دستی به تیغ و سلاح مبارزه؛ هم آه دارد، هم آهن؛ هم بصیرت دارد، هم وسیلت؛ و بصیرتش را بر سلاحش حمل می‌کند.(کما)
۷. اسلحه و شمشیر آن‌گاه ارزشمند است که در راه حق، برای دفاع از دین او و در جهت یاری ولّی خدا باشد. (بنصرته)

ماهنامه موعود شماره ۵۳