موعود پایگاه اینترنتی موعود
ملا محمدتقی پسر مقصود علی اصفهانی معروف به «مجلسی اول» یا «علامه مجلسی اول» پدر علامه ملامحمد باقر مجلسی مؤلف کتاب بحارالانوار از اعاظم علمای نامی‌شیعه و مفاخر دانشمندان عصر صفوی است. بزرگ مردی است که با همت بلند و پشتکار پر ارزش او مذهب تشیع رونقی به سزا گرفت و شیعیان این آب و خاک از برکت وجود کثیرالنفعش بهره‌ها بردند.
در طی قرون، عنایات ویژه ائمه معصومین(ع) هماره شامل حال عالمان عامل بوده است. همانان که شهسوار فرزانگی و میدان دار بندگی بودند. مردان مردی که وجودشان سنگینی زمین بود و حضورشان استوانه امن و امان.
ملامحمد تقی مجلسی از علمای بزرگ شیعیان اهل بیت در زمره آنان بود و در قرن یازدهم هجری چنان زیست که عنایات حضرت ولیّ عصر(عج) او را در بر گرفت. آنچه در ذیل می آید، شرحی است از زبان و قلم ایشان.
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
شاید که باز بینیم دیدار آشنا را
***
من در اوائل بلوغ سخت در طلب رضاى خداوند بودم به طورى که آرامش نداشتم و همواره مشغول ذکر او بودم تا اینکه وقتى در میان خواب و بیدارى دیدم حضرت صاحب الزمان«صلوات اللّه علیه»در جامع قدیم اصفهان نزدیک درب طنبى که الآن مدرسى است ایستاده‌اند من سلام کردم و خواستم پاى او را ببوسم حضرت مرا گرفته و مانع شدند پس دستشان را بوسیدم و مسائلى را که بر من مشکل شده بود از وى پرسیدم از جمله اینکه چون من در نمازهایم دچار این وسوسه شده بودم که این نمازها آنچنان که از من خواسته شده نیست لذا نمازهایم را قضا مى‌کردم و ازاین‌رو به نماز شب نمى‌رسیدم و راجع به این موضوع از استادم شیخ بهائى رحمه اللّه پرسیده بودم و ایشان گفته بودند:نماز ظهر و عصر و مغرب را که قضا مى‌کنى به قصد نماز قضا و نماز شب بجا بیاور و من همین کار را مى‌کردم، خلاصه از حضرت حجّت علیه السّلام پرسیدم:نماز شب بخوانم؟فرمود:بخوان ولى نه آنچنان که تاکنون مى‌کردى.مسائل دیگرى نیز پرسش کردم که در ذهنم نمانده سپس عرض کردم:اى مولاى من، در هرزمان براى من میسّر نیست که به حضور شما برسم پس کتابى به من مرحمت فرمائید که دائما برطبق آن عمل کنم فرمود:کتابى براى تو، به مولانا محمّد التاج داده‌ام برو و از او بگیر، من که در خواب، آن شخص را مى‌شناختم از در مسجد که مقابل صورت مبارک آن حضرت بود به سوى دار البطیخ-که محلّه‌اى از اصفهان است-خارج شدم تا به آن شخص رسیدم او تا مرا دید گفت:حضرت صاحب علیه السّلام تو را به سوى من فرستاده؟گفتم:آرى، پس از جیب خود کتابى قدیمى بیرون آورد که چون آن را گشودم دانستم کتاب دعاست پس آن را بوسیدم و بر چشمان خود گذاشتم و از آنجا به سوى حضرت صاحب الامر علیه السّلام رفتم، در این هنگام از خواب بیدار شدم ولى آن کتاب با من نبود و تا صبح گریه و زارى مى‌کردم که آن کتاب را از دست داده‌ام نماز صبح را با تعقیبات خواندم و در ذهنم بود که مقصود حضرت از(مولانا محمّد)شیخ بهائى است که به خاطر اشتهارش او را تاج نامیدند.
خلاصه به مدرسه که در مجاورت مسجد جامع بود رفتم دیدم شیخ، مشغول مقابله کردن صحیفۀ سجادیّه است و سیّد صالح قرائت مى‌کرد، من ساعتى نشستم تا کار مقابله پایان یافت…من با گریه به نزد شیخ رفتم و جریان خواب خود را با حال گریه براى ایشان نقل کردم و گفتم که گریۀ من براى از دست دادن آن کتاب است.فرمود:بشارت باد تو را به علوم الهى و معارف یقین و آنچه که دائما در طلب آن بودى از مقامات معنوى…، ولى قلب من آرام نشد و گریان و اندیشناک بیرون رفتم ناگهان
به قلبم افتاد که بدان سو بروم که در خواب بدانجا رفته بودم و خلاصه رفتم تا به دار البطیخ رسیدم در آنجا مرد صالحى را که اسمش آقا حسن و لقب«تاج»بود دیدم و بر او سلام کردم.
او گفت:فلانى کتاب‌هایى از وقف پیش من است که هرکدام از طلاّب مى‌گیرند به شرائط وقف عمل نمى‌کنند و تو عمل مى‌کنى بیا این کتاب‌ها را ببین و هرکدام را که نیاز دارى بردار من با او به مخزن کتاب‌ها رفتم پس اول کتابى که به من داد همان کتابى بود که در خواب دیده بودم لذا شروع به گریه و زارى کردم و گفتم:همین مرا بس است و یادم نیست که آیا آن خواب را هم براى او نقل کردم یا نه و به نزد شیخ آمدم و شروع کردم به مقابله با نسخه‌اى که جدّ پدر او از نسخۀ شهید نوشته بود و شهید هم از نسخۀ عمید الرؤساء و ابن السکون نوشته بوده و با نسخۀ ابن ادریس مقابله کرده بود…و نسخه‌اى که حضرت صاحب الامر به من عطا فرموده بود نیز به خط شهید بود و خیلى موافقت باهم داشت و چون من از مقابله فراغت یافتم مردم در نزد من شروع به مقابله کردند و به برکت عطاى حضرت حجّت«صلوات اللّه علیه»صحیفۀ کامله در همۀ بلاد مانند خورشید، طالع شد و در هر خانه‌اى راه یافت مخصوصا در اصفهان که اکثر مردم، چند نسخه از صحیفه تهیه کردند و اکثر آنان از صلحاء و اهل دعا گردیدند.و بسیارى از آنان مستجاب الدعوه شدند.
و این آثار، همه معجزۀ حضرت صاحب علیه السّلام است و من نمى‌توانم علومى را که خداوند به سبب صحیفه، به من عطا فرموده شماره کنم و این از فضل الهى بر ما مى‌باشد.
برگرفته از کتاب «عنایات حضرت مهدی موعود(ع) به علما و مراجع تقلید»، اثر علی کریمی جهرمی، صص ۶۱- ۶۳.