«رشت»، لقب اميرالمومنين (ع) و حسنين (ع)

کورت فیشلر در کتاب «امام حسین (ع) و ایران» به نقل از مارسلین در صفحه ۳ مى‏گوید:

از سال چهلم هجرت که علىّ بن ابى ‏طالب (ع)، زندگى را بدرود گفت، طورى معاویه و آنگاه پسرش یزید ایرانیان را در فشار گذاشتند که آنها نتوانستند سر بلند کنند و حکّام آن دو خلیفه نسبت به هر ایرانى که ظنین مى‏ شدند، بى‏ درنگ به قتلش مى‏ رسانیدند.
امّا ایرانیان چند دژ تسخیر ناپذیر داشتند که حکّام معاویه و یزید نمى ‏توانستند در آن دژها ایجاد رخنه کنند و یکى از آن دژها، «مازندران» بود و دیگرى «گیلان» و در گیلان، سکنه محلى علىّ بن ابى‏طالب (ع) را به لقب «رشت» مى ‏خواندند؛ یعنى دانشمند فرزانه!
و بعد از او، این لقب به حسن (ع) و آنگاه به حسین (ع) داده شد و هنوز این کلمه در گیلان بر زبان ‏ها مى‏باشد و حاکم‏ نشین گیلان، رشت است.