موعود پایگاه اینترنتی موعود
باید به ظهور امام مهدی(ع) هر چند یک اعتقاد اسلامی است، ولی در مذهب تشیع از جایگاه خاصی برخوردار است و می توان گفت دلیل اصلی آن هم این است که ولادت و حیات آن حضرت را قبول دارند. برخی از نویسندگان اهل سنت، بدون توجه به مبانی و دلایلی که شیعه برای خود دارد، سخت این باور را مورد هجوم قرار داده‌اند؛ از جمله این افراد احمد ابن تیمیه می‌باشد. وی در کتاب” منهاج السنه النبویه” ایراداتی بر اعتقاد شیعه گرفته است، از جمله اینکه امام عسکری(ع)هیچ فرزندی نداشته است و دیگر اینکه بر فرض که پسری داشته وی هنگام درگذشت پدر، به سن رشد نرسیده تا بتواند امامت جامعه را برعهده گیرد و سوم اینکه اگر حتی در آن سن به امامت هم رسیده باشد، چگونه ممکن است از عمری این اندازه طولانی برخوردار باشد؟
باید به ظهور امام مهدی(ع) هر چند یک اعتقاد اسلامی است، ولی در مذهب تشیع از جایگاه خاصی برخوردار است و می توان گفت دلیل اصلی آن هم این است که ولادت و حیات آن حضرت را قبول دارند. برخی از نویسندگان اهل سنت، بدون توجه به مبانی و دلایلی که شیعه برای خود دارد، سخت این باور را مورد هجوم قرار داده‌اند؛ از جمله این افراد احمد ابن تیمیه می‌باشد. وی در کتاب” منهاج السنه النبویه” ایراداتی بر اعتقاد شیعه گرفته است، از جمله اینکه امام عسکری(ع)هیچ فرزندی نداشته است و دیگر اینکه بر فرض که پسری داشته وی هنگام درگذشت پدر، به سن رشد نرسیده تا بتواند امامت جامعه را برعهده گیرد و سوم اینکه اگر حتی در آن سن به امامت هم رسیده باشد، چگونه ممکن است از عمری این اندازه طولانی برخوردار باشد؟ این مقاله ضمن طرح دقیق اشکالات ابن تیمیه درصدد پاسخگویی به این اشکالات برآمده است؛ با این توضیح که در این پاسخ ها، از منابع اهل سنت استفاده شده است.
کلیدواژه ها: شیعه، مهدویت، ابن تیمیه، اشکالات، نقد ابن تیمیه.
طرح مسأله
باور به ظهور منجی عالم و مهدی موعود، از جمله اعتقادات ضروری و مورد اتفاق تمام مسلمانان بوده و هست و این اعتقاد برگرفته از متن صریح روایاتی است که از وجود مقدس پیامبرگرامی اسلام(ص) به ما مسلمانان رسیده است(۲)(صنعانی، ۱۱/ ۴۷، و ابن ابی شیبه، ۷/ ۵۱۲) و حتی کسانی که به گونه ای تردید و تشکیک در اصل این موضوع داشته‌اند، بر اجماع مسلمانان در این باره اذعان دارند(۳)(نک: ابن خلدون، مقدمه، ۲۴۵) و البته در ویژگی های این منجی نیز تا حدود زیادی اتفاق نظر دیده می‌شود(۴) هرچند که در مواردی اختلافاتی نیز بین فرقه های اسلامی وجود دارد. در این میان شاید اساسی ترین تفاوت بین شیعه و بیشتر اهل سنت، درباره ولادت آن حضرت باشد؛ از این رو که اجماع شیعه بر این است که آن حضرت متولد شده و اکنون زنده است؛ ولی اکثریت اهل سنت به تولد ایشان اعتقادی ندارند و بر آنند که امام مهدی(عج)بعداً به دنیا خواهد آمد؛ هر چند تعدادی از دانشمندان اهل سنت، به مانند شیعه، ولادت آن حضرت را پذیرفته‌اند، ولی شمار آنان خیلی زیاد نیست.(۵)
در این میان برخی از عالمان اهل سنت، سخت بر اعتقاد و باور شیعه تاخته و این باور را به شکلی غیرعلمی مردود دانسته‌اند و گاهی خارج از نزاکت علمی سخنانی را گفته‌اند که مایه بسی تعجب و تأسف است. یکی از این معدود افراد، احمد بن تیمیه است که در کتاب« منهاج السنه النبویه فی نقض کلام الشیعه و القدریه»(ابن تیمیه، ۲/ ۸۶)به شدت بر باور شیعیان تاخت و تاز کرده و از بیان هرگونه اتهام و سخن ناروایی دریغ نداشته است. یکی از نویسندگان معاصر اهل سنت(۶)، در نقد دیدگاه شیعه درباره مهدویت، متن سخنان ابن تیمیه را ذکر کرده که انگیزه اصلی برای نوشتن نقد حاضر، تکرار گفته های ابن تیمیه در نوشته این شخص است.
در این نوشته تلاش شده است که دیدگاه ها و نکاتی که ابن تیمیه مورد توجه قرار داده، با استناد به مطالب مورد قبول خود اهل سنت بیان شود و با تکیه بر منابع آنان سخنان وی نقد و بررسی گردد.
اشکالات ابن تیمیه و پاسخ آنها
۱-فرزند نداشتن امام حسن عسکری(ع)
ابن تیمیه در ردّ دیدگاه شیعه، اولین مطلبی را که طرح کرده این است که اساساً امام حسن عسکری(ع) فرزندی نداشته است تا گفته شود پسر وی همان مهدی موعود است و به اصطلاح معروف، سالبه به انتفاء موضوع است؛ وی در منهاج السنه می نویسد:
فیقال قد ذکر محمد بن جریر الطبری و عبدالباقی بن قانع و غیرهم من اهل العلم بالانساب و التواریخ: ان الحسن بن علی العسکری لم یکن له نسل و لا عقب و الامامیه یزعمون انه کان له ولد، یدعون انه دخل السرداب بسامرا و هو صغیر…
گفته می‌شود که محمد بن جریر طبری و عبدالباقی بن قانع و جز اینان از آگاهان به دانش انساب و تاریخ، یادآور شده‌اند که نه نسلی از حسن بن علی عسکری باقیمانده و نه فرزندی داشته است؛ ولی امامیه بر این گمانند که وی دارای فرزند بوده و ادعا می‌کنند که در سامرا در حالی که کودکی خردسال بوده داخل سرداب شده است.(ابن تیمیه، ۴/ ۸۶).
در پاسخ به این گفته، چند نکته را باید یادآوری کرد:
الف) با بررسی به عمل آمده باید گفت که طبری در تاریخش به هیچ وجه این مطلب را ذکر نکرده است. وی نه به داشتن و نه به نداشتن فرزند برای امام حسن عسکری(ع)هیچ اشاره ای نکرده است و معلوم نیست این نسبتی که ابن تیمیه به طبری داده از کدام منبع و مأخذ ذکر کرده است و هم چنین است آنچه را که به نقل از عبدالباقی بن قانع آورده که آن هم معلوم نیست از کجا و چگونه ذکر کرده، در حالی که چنین مطلبی از وی نقل نشده است.
ب)باید گفت که براساس شواهد تاریخی، اصل ولادت امام زمان(عج) و زیست ایشان در دوره کودکی، به صورتی غیرآشکار و کاملاً سرّی بوده که جز تعدادی از خواص مرتبط با امام عسکری(ع) برای دیگران آشکار و روشن نبوده است و این هم بدان خاطر بود که با پیش بینی های ائمه(ع) که مهدی موعود را نهمین فرزند امام حسین معرفی کرده بودند برای حفظ جان ایشان از خطرات، جریان ولادت امام(عج) جز برای برخی، کاملاً در خفا بوده است(۷).
ج)اگر وی به سخنان مجهول دو نفر از مورخان و اهل دانش در این باره استناد کرده، باید به وی گفت بسیاری از دانشمندان و نویسندگان شناخته شده اهل سنت، به فرزند داشتن امام حسن عسکری(ع)تصریح کرده‌اند که سخنان تعدادی از آنان در پی می آید:
۱- حلبی، سیره نویس معروف می نویسد:
و فی کلام بعضهم ان المنتظر هو محمد القاسم بن الحسن العسکری الذی تزعم الشیعه انه المنتظر…(حلبی، ۲/ ۳۴۸)یعنی: در سخنان بعضی از آنها چنین آمده که منتظر همان محمد القاسم فرزند حسن عسکری است که شیعه گمان می‌کند وی همان منتظر است…
۲. محی الدین بن عربی(م ۶۳۸ق)بنابر آنچه شعرانی در «الیواقیت و الجواهر»(۸)از وی نقل کرده است، تصریح دارد بر این که مهدی موعود که فرزند امام حسن عسکری(ع)است، متولد شده و زنده است( شعرانی، ۲/ ۵۶۲).
۳.شمس الدین ذهبی(م ۷۴۸ق) در چند جا از کتاب های خود تصریح دارد بر این که امام حسن عسکری(ع) دارای فرزندی به نام محمد بوده است؛ چنانکه در موضعی گفته است:
«الحسن بن علی الجواد… احد الائمه الاثنی عشرالذین تعتقد الرافضه فیهم العصمه و هو والد المنتظر… حسن بن علی الجواد…»(ذهبی، العبر، ۱/ ۳۷۳)یعنی:
یکی از امامان دوازده گانه است که شیعیان به عصمت آنان معتقدند وی پدر منتظر می‌باشد.
و در دیگر جا می‌گوید:« ابومحمد… احد ائمه الشیعه… و اما ابنه محمد بن الحسن… فولد سنه مائتین و ثمان و خمسین… ابومحمد(امام عسکری)»(ذهبی، تاریخ اسلام، ۱۹/ ۱۱۳)یعنی:
ابومحمد(حسن بن علی) یکی از امامان شیعه است… فرزندش محمد بن حسن… در سال ۲۵۸ به دنیا آمده است…
و در یکی دیگر از آثارش می نویسد:« و مات الحسن بن علی بن جواد… احد الائمه لاثنی عشر… و هو والد منتظر هم محمد بن الحسن…»(ذهبی، دول الاسلام، ۱۴۵)یعنی: حسن بن علی جواد… که یکی از امامان دوازده گانه(شیعه) است از دنیا رفته… و او پدر منتظر شیعیان است.
۴. محمد بن خلدون تاریخ دان و جامعه شناس معروف، در بیان نسب طالبیین و یاد کرد از بزرگان آنها می نویسد:
«… ثم ابنه حسن العسکری و وفاته سنه ستین و مأتین ثم ابنه محمد المهدی و هو الثانی عشر و هو عندهم حی منتظر و اخبارهم معروفه»(ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ۴/ ۱۴۸).
…سپس فرزند او(امام هادی)، حسن عسکری است که در سال ۲۶۰هـ ق از دنیا رفته‌اند آنگاه فرزند او محمد المهدی که دوازدهمین می‌باشد و بر عقیده شیعیان، وی زنده و منتظر آنان است و اخبار آنان( در این باره)معروف است.
۵. ابن خلکان(م ۶۸۱)می نویسد:« ابومحمد العسکری: ابومحمد الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی الرضا… هو والد المنتظر… ابومحمد عسکری…»ابن خلکان، ۴/ ۱۴)یعنی:
وی(حسن بن علی عسکری)پدر منتظر شیعه است.
و نیز در جایی می نویسد:« ابوالقاسم محمد بن الحسن العسکری… ثانی عشر الائمه الاثنی عشر علی اعتقاد الامامیه المعروف بالحجه… کانت ولادته یوم الجمعه منتصف شعبان سنه خمس و خمسین و مأتین».(همان، ۱۷۶)یعنی:
در اعتقاد شیعه، دوازدهمین امام می‌باشد که معروف به حجت است… ولادت وی نیمه شعبان سال ۲۵۵ هـ ق بوده است.
۶. ابن اثیر جزری(م ۶۳۰هـ ق)مورخ شهیر که درگذشت او پیش از تولد ابن تیمیه بوده است در کتاب معروف خود «الکامل فی التاریخ»می نویسد:« و فیها(سنه ۲۶۰هـ ق)توفی الحسن بن علی بن محمد و هو والد محمد الذی یعتقدونه المنتظر»(ابن اثیر، ۶/ ۳۲۰)یعنی: در سال ۲۶۰هـ ق حسن ابن علی از دنیا رفته است وی پدر محمد است که شیعیان معتقدند او همان منتظر می‌باشد.
۷.محمد بن طلحه الشافعی(م ۶۵۲هـ ق)که پیش از ابن تیمیه می زیسته است در کتاب مطالب السؤول نوشته است:«… ابوالقاسم محمد بن الحسن… هو المهدی الحجه الخلف الصالح»(طلحه شافعی، ۱۵۲)یعنی:
ابوالقاسم محمد بن الحسن… همان مهدی حجت و جانشین صالح است.
۸. ابن حجر هیتمی(م ۹۷۴هـ ق)در الصواعق المحرقه می نویسد:« ابی القاسم محمد الحجه و عمره عند وفاه ابیه خمس سنین، لکن آتاه الله الحکمه و یسمی القائم المنتظر»(ابن حجر هیتمی، ۲/ ۶۰۱). ابوالقاسم محمد حجت، هنگام وفات پدرش پنج ساله بوده و خداوند در این سن به وی حکمت عطا فرمود؛ به وی قائم منتظر گفته می‌شود.
۹. ابن کثیر در تفسیر حدیث:« اثنی عشر امیراً» که از رسول خدا(ص) نقل شده است، می‌گوید:« و لیس المراد الائمه الاثنی عشر الذی یعتقد فیهم الرافضه الذین اولهم علی بن ابی طالب و آخر هم المنتظر… و هو محمد بن الحسن العسکری…»(ابن کثیر، ۷/ ۱۵۳)یعنی:
منظور از این دوازده تا، دوازده تایی نیست که شیعه به آنان معتقد است که اولین آنها علی ابن ابی طالب و آخرینشان هم همان منتظر است که محمد بن الحسن العسکری.
۱۰. نویسنده سمط النجوم العوالی می نویسد:« ابومحمد… العسکری… مات فی اوائل خلافه المعتمد مسموماً… خلف ولده محمداً.. و هو الامام محمد المهدی بن الحسن العسکری…»(العاصمی الملکی، ۲/ ۱۵۰)یعنی:
(امام)عسکری در اوائل خلافت معتمد به وسیله سم از دنیا رفت و فرزندش محمد را از خود بر جای گذاشت که همان امام محمد المهدی باشد.
۱۱. نویسنده الوافی بالوفیات می نویسد:« الحجه المنتظر محمد بن الحسن العسکری بن علی الهادی ابن محمد الجواد… الحجه المنتظر ثانی عشر الائمه الاثنی عشر هو الذی تزعم الشیعه انه المنتظر…»(الصفدی، ۲۴۹)یعنی:
حجت منتظر، محمد بن حسن عسکری فرزند امام هادی… همان دوازدهمین امام منتظر است که شیعیان بر این باورند که وی همان منتظر موعود است.
با توجه به آنچه گذشت معلوم می‌شود که ادعای ابن تیمیه در این باره که امام عسکری(ع) فرزندی از خود بر جای نگذاشته است سخنی بی اساس و بی پایه است و این همه تصریحاتی که از نویسندگان و صاحب نظران نقل شد به روشنی این گفته را مردود و غیرقابل قبول می‌کند و باعث تأسف است که وی بدون ارزیابی و بررسی دقیق، چنین قضاوت نادرستی را در این باره انجام داده است.
۲- دومین اشکال: به سن رشد نرسیدن امام مهدی(ع)
ابن تیمیه می‌گوید: چگونه ممکن است کسی که هنوز به سن رشد و تکلیف نرسیده، توان امامت بر جامعه را دارا باشد و بتواند جامعه ای را سرپرستی کند. در این باره می نویسد:« فهذا لا یجوز تسلیم ماله الیه حتی یبلغ النکاح و یونس منه الرشد کما ذکر الله تعالی ذلک فی کتابه، فکیف یکون من یستحق الحجر علیه فی بدنه و ماله اماماً لجمیع المسلمین…»ابن تیمیه، ۴/ ۸۹) یعنی: نمی توان به وی(مهدی عج) اموالش را تحویل داد تا آن هنگام که به سن نکاح برسد و از او رشدی دیده شود؛ همانگونه که خداوند در کتابش فرموده است پس کسی که در جان و مالش محجور است، چگونه می تواند امام مسلمانان بشود.
در پاسخ از این اشکال چند نکته مهم قابل ذکر است:
الف) اگر مبنای امامت در شیعه شور و مشورت عمومی‌باشد و تنها مردم امام را انتخاب کنند، حق با ابن تیمیه است که امامت به یک کودک نمی رسد؛ اما اگر مبنای انتخاب امام، نص شرعی و به وصایت باشد که اینگونه هم است(نک: شیخ مفید، اوائل المقالات، (مصنفات مفید)، ۴/ ۴۰)آنگاه قرار گرفتن امامت بر عهده یک طفل محذوری نخواهد داشت؛ مثل عیسی و یحیی که چون به نصب الهی پیامبر شدند، نبوت و حکم به آنها اعطا شد(سوره مریم(۱۹)/ ۳۰ و ۱۲)و البته در شیعه چنین امری مسبوق به سابقه بوده و اولین امامی‌که در خردسالی به مقام امامت رسید، امام جواد(ع) بوده است که هنگام رسیدن به مقام امامت بیش از هشت سال نداشته و بعد از ایشان امام هادی(ع) نیز هنگام رسیدن به امامت بیش از شش سال سن نداشته است.
ب) به وی که مسئله خردسالی را یکی از مهم ترین عوامل نپذیرفتن امامت حضرت می داند، باید گفت در برابر آیات قرآن که دست کم در دو جا صراحت دارد که کودکانی در سنین خردسالی به مقامات بالای معنوی رسیده‌اند و از آنان امور خارق العاده ای سر زده چه پاسخی دارد؟ مگر نه این که قرآن کریم درباره تکلم حضرت عیسی(ع) در گهواره می‌گوید: قال انی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً
کودک(عیسی)گفت:« من بنده خدایم که به من کتاب داده و مرا پیامبر قرار داده است.»(مریم/ آیه ۳۰).
درباره این آیه چند نکته وجود دارد؛ اولاً چگونه ممکن است طفلی که تازه به دنیا آمده، لب به سخن بگشاید و در برابر تهمت هایی که بر مادر و خودش زده می‌شد، پاسخ گوید؟ حتماً خواهند گفت که این کار از روی اعجاز صورت گرفته، چون سابقه ای در این باره وجود نداشته است. این پاسخ، پاسخ درستی است، ولی باید یادآور شد حال که چنین اعجازی را در مورد یک طفل نورس پذیرفته اید، چه اشکالی دارد که در مورد خردسالی دیگر مشابه چنین اعجازی را بپذیرید؟
نکته دیگر این که خداوند از قول یک شیر خوار تازه به دنیا آمده نقل می‌کند که: آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً…
که بنا بر تصریح بسیاری از مفسران، منظور این است که در همان حال شیرخوارگی به مقام نبوت رسیده است، نه این که لفظ ماضی به معنی مستقبل باشد که این خلاف ظاهر است و نیازمند وجود دلیلی قوی و اثبات کننده است و بسیاری از مفسران بر همین معنا تصریح کرده‌اند؛ چنانکه ابوحیان اندلسی(قرن هشتم هجری)در «البحر المحیط» در تفسیر این قسمت از آیه می‌گوید:« و ظاهر قوله: و جعلنی نبیاً انه تعالی نبأه حال طفولیته اکمل الله عقله و استنباه طفلاً»(ابوحیان، ۷/ ۲۵۹)یعنی: ظاهر سخن خداوند که فرموده: و جعلنی نبیاً این است که وی را در حال طفولیت صاحب خبر کرده و عقلش را کامل نموده و در همان سن به نبوت رسانده است.
ابن ابی حاتم در روایتی از انس بن مالک، در تفسیر این قسمت از آیه نقل کرده است که:
«کان عیسی بن مریم قد درس الانجیل و احکمه فی بطن امه فذلک قوله: انی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً»(ابن ابی حاتم، ۷/ ۲۴۸)یعنی:
عیسی در همان رحم مادر انجیل را آموخت و این همان سخن خداوند است که گفته است: آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً.
رشیدالدین میبدی در کشف الاسرار وعده الابرار در این باره می نویسد:
قول حسن است که عیسی در طفولیت، الله تعالی او را عقل داد و بلوغ داد و کتاب و نبوت داد و در شکم مادر کتاب انجیل بر خواند هم چون آدم که الله تعالی او را بیافرید پیغامبر بود، مکلف و مبعوث به خلق عیسی(ع) هم چنان بود… روی ان مریم (ع) قالت کنت اذا خلوت انا و عیسی، حدثنی و حدثته و اذا شغلنی عنه انسان، سبح فی بطنی و انا السمع(میبدی، ۶/ ۳۶).
فخر رازی در تفسیر آیه می‌گوید:« اختلفوا فی انه متی آتاه الکتاب و متی جعله نبیاً… و الظاهر انه من قبل ان کلمهم آتاه الله الکتاب و جعله نبیاً و امره بالصلاه و ان یدعوا الی الله تعالی…»
در معنی آیه اختلاف پیدا شده که چه وقت به او کتاب داده و چه وقت او را پیامبر قرار داده است و ظاهر این است که پیش از آن که عیسی (ع)با آنان سخن بگوید، خداوند به وی کتاب داد و وی را پیامبر قرار داد و وی را به خواندن نماز و دعوت به خداوند دستور داده است.(فخر رازی، ۲۱/ ۵۳۵).
ج)خداوند متعال به حضرت یحیی در زمان کودکی چنین خطاب کرده است:
یا یحیی خذ الکتاب بقوه و آتیناه الحکم صبیّاً
ای یحیی کتاب[ خدا] را با قدرت بگیر و به وی در دوران کودکی حکم دادیم(مریم/۱۲).
در معنای«حکم» که قرآن می فرماید: در زمان کودکی به یحیی حکم دادیم، اختلاف شده است، ولی در سخنان مفسران نوعاً دو تفسیر برای آن بیان شده است، اولین تعریف اینکه«حکم» را به معنی نبوت گرفته‌اند که این را سیوطی، میبدی و فخر رازی( نک: سیوطی، تفسیر جلالین، ۳۰۹؛ میبدی، ۶/ ۱۳؛ فخر رازی، ۲۱/ ۵۳۵)ذکر کرده‌اند، ولی برخی دیگر این حکم را بر همان«فهم و درک احکام و معارف و تعقل در مسایل و حکمت»معنی کرده‌اند؛ از جمله طبری، ابن ابی حاتم، ابن کثیر، سیوطی و آلوسی(نک: طبری، ۱۶/ ۴۳؛ ابن ابی حاتم، ۲۴۰۰؛ ابن کثیر، ۷/ ۱۹۱؛ سیوطی، الدر المنثور، ۴/ ۲۶۰) و آلوسی، ۸/ ۳۹۲)همین تفسیر را برگزیده‌اند.
این آیه به هرگونه که تفسیر شود، چه به معنی نبوت و پیامبری و چه به معنی فهم کتاب و تعقل، دلیلی است بر وجود این امکان که طفلی در خردسالی به مقامات بالای فکری و معنوی برسد. بقول برخی از حکما« ادل دلیل علی امکان الشی وقوعه»(۹) وقتی چنین واقعیاتی وجود داشته است و قرآن کریم با صراحت تمام آن را بیان می‌کند، به چه دلیلی باید موضوع امامت در خردسالی را با شدیدترین الفاظ و زشت ترین تعابیر مورد هجوم قرار داد؟
۳- سومین اشکال: طولانی بودن عمر حضرت
ابن تیمیه در این باره می‌گوید:
ثم ان عمر واحد من المسلمین هذه المره امر یعرف کذبه بالعاده المطرده فی امه محمد، فلا یعرف احد ولد فی دین الاسلام و عاش مأه و عشرین سنه فضلاً عن هذه العمر و قد ثبت فی الصحیح عن النبی(ص) انه قال فی آخر عمره «أرأیتکم لیلتکم هذه فانه علی رأس مائه منها لا یبقی علی وجه الارض ممن هو الیوم علیها احد»(۱۰)فمن کان فی ذلک الوقت له سنه و نحوها لم یعش اکثر من مأته قطعاً، و اذا کانت الاعمار فی ذلک العصر لا تتجاوز هذا الحد فما بعده من الاعصار اولی بذلک فی العاده الغالبه العامه…(ابن تیمیه، ۴/ ۸۷).
این اندازه عمر، برای هیچ یک از امت محمد سراغ گرفته نمی‌شود و چنین ادعایی، غیرواقعی است؛ در اسلام کسی که بیش از ۱۲۰ سال عمر کرده باشد وجود نداشته و سراغ نمی رود، تا چه برسد به عمری این چنینی. و در حدیث صحیح از پیامبر(ص) چنین آمده که در آخر عمرشان فرمودند:« آیا می دانید که کم خواهید شد و در صد سالگی هیچ یک از کسانی که اکنون وجود دارند زنده نخواهند بود.»پس آن کسی که در آن زمان یکساله و نزدیک به آن بوده بیش از صد سال عمر نخواهد کرد. و وقتی که عمرها در آن زمان بیش از این مدت نبوده پس بعد از آن دوره این مسئله اولویت دارد.» باید به ابن تیمیه گفت که ادعای این که هیچ یک از امت حضرت محمد(ص) بیش از ۱۲۰ سال عمر نخواهند کرد، یک ادعای خلاف واقع است؛ چون هم اکنون صدها نفر از آنان را می توان سراغ گرفت که از عمری بالاتر از این مدت برخوردارند و همچنان به حیات خودشان نیز ادامه می دهند و این واقعیتی است که نیاز به استدلال و برهان ندارد. و تاریخ در دوره های پیشین هم، چنین نمونه هایی را به ما نشان می دهد.
پس استدلال به این حدیث، برای اثبات کوتاهی عمر امت پیامبر(ص) در طول زمان های مختلف و این که آنان بیش از صد سال عمر نخواهند کرد بسیار نادرست است و اگر کسی بخواهد این سخن رسول خدا(ص)را دلیل بر اثبات این موضوع بگیرد (کاری که ابن تیمیه انجام داده است) کاری نابجا مرتکب شده است؛ چون لازمه این استدلال منطبق نبودن سخن حضرت رسول(ص) با واقعیات خارجی است.
بنابراین، برای این که چنین مشکلی پیش نیاید، باید سخن حضرت رسول(ص) را به گونه ای دیگر توجیه کرد و شاید به همین خاطر بوده که بسیاری از صاحب نظران مسائل حدیثی، دست به توجیه و تفسیر این روایت زده‌اند؛ چنانکه نووی در توجیه این حدیث می نویسد:« و فیها علم من اعلام النبوه و المراد ان کل نفس منفوسه کانت تلک الیله علی الارض لاتعیش بعدها اکثر من ماه سنه… ولیس فیها نفی عیش احد یوجد بعد تلک الیله فوق مأه سنه…»(نووی، ۱۶/ ۸۹)یعنی:« در این حدیث بخشی از دانش های نبوی وجود دارد و منظور از این سخن این است که هر کسی که در آن شب خاص، روی زمین بوده، بیش از صد سال عمر نخواهد کرد… و در این حدیث هیچگونه دلالتی وجود ندارد که کسانی بعد از آن شب به دنیا آمده باشند و بیش از صد سال عمر نکنند.»
ابن حجر عسقلانی نیز در «فتح الباری»، در توضیح و تبیین این حدیث، همین وجه را ذکر کرده است.(عسقلانی، فتح الباری، ۱/ ۲۱۲).
البته نکته قابل تأمل این است که ابن تیمیه می‌گوید: اگر در زمان رسول خدا(ص) عمرها بیش از صد سال نبوده است، به طریق اولی در دوره های بعدی چنین اتفاقی نخواهد افتاد و معلوم نیست که این نویسنده، چنین اولویتی را از کجا و چگونه استفاده کرده است و کدام بخش از حدیث پیامبر(ص) بیانگر این اولویت است؛ مخصوصاً امروزه که با توجه به پیشرفت های علمی و گسترش مسایل بهداشتی و پزشکی، میانگین عمرها رو به افزایش است و به همین سبب، عمر بیش از صد سال در دنیای پیشرفته امروزی، فراوان به چشم می خورد و تا حدودی می توان گفت میانگین عمرهای امروزی بیش از عمرهای عصر رسول خدا(ص) است.
افزون بر این باید گفت مسئله طولانی بودن عمر برخی از انسانها که برخواسته از اراده و مشیت الهی است، هرگز نمی تواند دور از ذهن و واقعیت باشد؛ به ویژه آنکه به تصریح قرآن مجید، حضرت نوح پیغمبر، تنها در بین قوم خود ۹۵۰ سال به سر برده که البته این مدت تمام عمر آن حضرت هم نبوده است.(نک: آیه ۱۴ سوره عنکبوت).
وی در ادامه، استدلال به طول عمر حضرت خضر(ع)، برای اثبات امکان طولانی بودن عمر امام مهدی(عج)را مورد نقد قرار داده و می‌گوید:« استدلال به زنده بودن حضرت خضر برای اثبات این موضوع، استدلال باطلی بر باطل دیگر است، چه کسی زنده بودن خضر را پذیرفته است؟ و آنچه که محققان آن را پذیرفته‌اند، این است که وی مرده است و بر فرض که زنده باشد، از این امت (محمد«ص»)نیست.»(ابن تیمیه، ۴/ ۸۷).
باید گفت که ادعای نویسنده بر زنده نبودن خضر(ع) و نسبت دادن آن به محققان قابل تردید و نقد است؛ زیرا بسیاری از بزرگان اهل سنت بر حیات و زنده بودن خضر تصریح دارند، چنانکه قرطبی در این باره می نویسد:« ان الخضر فر من الملک لاسباب یطول ذکرها الی ان وجد عین الحیاه فشرب منها فهو حی الی ان یخرج الدجال و انه الرجل الذی یقتله الدجال»(قرطبی، ۱۱/ ۴۴)یعنی:« خضر به دلایلی از پادشاه زمان خود فرار کرد تا چشمه حیات را یافت و از آن نوشید و هم اکنون زنده است تا زمانی که دجال خروج کند و وی همانی است که دجال او را خواهد کشت.»
ابن عجبیه احمد بن محمد نویسنده تفسیر البحر المدید فی تفسیر القرآن المجید می نویسد:« تنبیه: قد تقدم ان الجمهور علی حیاه الخضر علیه السلام»(ابن عجیبه، ۶/ ۲۹۸)یعنی:« پیش تر گذشت که جمهور(علماء)بر این باورند که خضر زنده است.»
نووی، شارح معروف صحیح مسلم، می نویسد:
«اختلفوا فی حیاه الخضر قال الاکثرون من العلما هو حی موجود بین اظهرنا و ذلک متفق علیه عند الصوفیه و اهل الصلاح و المعرفه»(عسقلانی، الزهرالنضر، ۴۴ و عظیم آبادی، ۱۱/ ۳۳۸)یعنی:«در زنده بودن خضر اختلاف وجود دارد؛ ولی بیشتر علما برآنند که وی هم اکنون زنده و در میان ما می‌باشد که این موضوع در نزد صوفیه و اهل معرفت مورد اتفاق است.»
نویسنده تفسیر اضواء البیان می نویسد:« اعلم ان العلماء اختلفوا فی الخضر هل هو حی الی الآن او هو غیر حی بل ممن مات فیما مضی من الزمان فذهب کثیر من اهل العلم الی انه حی و انه شرب من عین الحیاه و ممن نصر القول بحیاته القرطبی فی تفسیره و النووی فی شرح مسلم و غیره و ابن الصلاک و النقاش و غیرهم…»(شنقیطی، ۳/ ۳۲۶-۳۲۷)یعنی:«علماء در زنده بودن خضر دچار اختلاف دیدگاه شده‌اند بسیاری از آنان برآنند که وی زنده است و از چشمه ای به نام چشمه حیات آب می نوشد و از جمله کسانی است که این دیدگاه را تقویت کرده، قرطبی در تفسیرش و نووی در شرح مسلم و جز اینان و هم چنین ابن صلاک و نقاش و دیگران است.»
سؤال دیگری که باید از ابن تیمیه کرد، این است که بر فرض، زنده بودن خضر را مورد تردید قرار دادید، اما مگر نه این که بیشتر محققان و صاحب نظران حیات و زنده بودن عیسی(ع) را پذیرفته‌اند؟ چگونه حیات وی را توجیه می‌کنید که اکنون ۲۰۱۰ سال است که از ولادت او می‌گذرد.
مقاتل بن سلیمان درباره حیات عیسی (ع) می‌گوید:
فاکذب الله عزوجل الیهود فی قتل عیسی(ع)فقال عزوجل بل رفعه الله الیه الی السماء حیا فی شهر رمضان فی لیله القدر و هو ابن ثلاث و ثلاثین سنه رفع الی السماء من جبل بیت المقدس(مقاتل بن سلیمان، ۱/ ۴۲۱)؛ یعنی:
خداوند، یهود را درباره قتل عیسی تکذیب کرده است و فرموده: بلکه خداوند او را زنده در شب قدر به آسمان بالا برده در حالی که سن وی ۳۳ سال بوده که او را از کوه بیت المقدس به آسمان برده است.
ابو حیان اندلسی نیز در تفسیر آیه:« بل رفعه الله الیه» (نساء/۱۵۸) می نویسد:
و هذا ابطال لما ادعوه من قتله و صلبه و هو حی فی السماء الثانیه علی ما صح عن الرسول(ص) فی حدیث المعراج و هو هنالک مقیم حتی ینزله الله الی الارض تقتل الدجال و لیملأها عدلا کما ملئت جورا و یحیا فیها اربعین سنه ثم یموت کما تموت البشر( ابوحیان اندلیسی، ۴/ ۱۲۸)یعنی:« این آیه ادعای کشته شدن و به صلیب آویختن شدن عیسی را از بین می‌برد و براساس روایات صحیح که از رسول خدا(ص) در حدیث معراج آمده، او اکنون زنده در آسمان دوم به سر می‌برد که طبق این احادیث، عیسی (ع) در آنجا مقیم است تا هنگامی‌که خداوند وی را به زمین فرو آرد و دجال را بکشد.»
مراغی بعد از نقل پاره ای از اقوال درباره حیات عیسی(ع) می نویسد:
«لکن المشهور بین جمهور المفسرین و غیرهم ان الله تعالی رفعه بروحه و جسده الی السماء بدلیل حدیث المعراج»(مراغی، ۶/ ۱۵)یعنی:«مشهور بین جمهور مفسرین و دیگران آن است که با توجه به حدیث معراج، خداوند متعال عیسی را با روح و جسمش به آسمان بالا برده است.»
از آنچه تاکنون گذشت، بدست می آید که اولاً زنده نبودن خضر(ع)، آن گونه که ابن تیمیه پنداشته است، موضوعی مورد اتفاق و اجماع نیست؛ بلکه برعکس، بسیاری از نویسندگان اهل سنت معتقدند که خضر اکنون زنده است و درباره حضرت عیسی هم مسئله و موضوع خیلی روشن تر و واضح تر است؛ بنابراین داشتن عمری طولانی برای برخی افراد و حتی بیشتر از آنچه که شیعه درباره امام مهدی(عج)معتقد است، امری مورد قبول و پذیرش بوده است و معلوم نیست که چرا ابن تیمیه، این امکان را برای حضرت مهدی، با انکار شدید و استبعاد قوی مردود دانسته است.
جالب این که، برخی علمای اهل سنت که مانند شیعه، زنده بودن امام مهدی(عج) را قبول دارند، برای اثبات این مسئله به حیات و زنده بودن خضر و عیسی استناد و استدلال کرده‌اند.(نک: کنجی شافعی، ۹۷).
نتیجه
از آنچه که تاکنون ذکر شد، این نتایج به دست آمد:
اول اینکه ادعای ابن تیمیه درباره فرزند نداشتن امام حسن عسکری(ع)، یک ادعای کاملاً غیرصحیح است و استنادات و دلایلی را که برشمرده است از قوت و استحکام برخوردار نیست؛ بلکه برعکس کاملاً غیرعلمی و تحقیقی است و بسیاری از نویسندگان و صاحب نظران اهل سنت بر وجود فرزند برای امام حسن عسکری تصریح کرده‌اند.
دوم این که مقامات والایی چون نبوت، فهم، حکومت و حتی امامت در طفولیت، امری است امکان پذیر و نمونه و شاهد آن در خود قرآن کریم ذکر شده است.
سوم این که داشتن عمری طولانی برای برخی از افراد، نه تنها امری ناممکن نیست، بلکه برعکس کاملاً امکانپذیر است؛ چنانکه متون اصیل دینی، مصادیقی از معمّرین را معرفی کرده است.
پی‌نوشت‌ها:
پی نوشت ها:
۱. تلفکس ۲۲۲۷۰۱۴-۰۸۴۱ Email:[email protected]
* استادیار دانشگاه ایلام
۲. این روایات در جوامع معتبر حدیثی اهل سنت از رسول خدا(ص) نقل شده است؛ از جمله المنصنف صنعانی ج۱۱، ح۲۰۷۶۹ تا ح ۲۰۷۷۹ و الکتاب المصنف فی الاحادیث و الآثار ابن ابی شیبه کوفی، ۷/ ۵۱۲-۵۱۴. مسند احمد بن حنبل جمع آوری شده در کتاب: احادیث المهدی من مسند احمد بن حنبل به کوشش محمد جواد حسینی جلالی، سنن ابن ماجه، احادیث ۴۰۸۲ تا ۴۰۸۸، سنن ابی داود، از ح ۴۲۷۳ تا ح ۴۲۸۲، سنن ترمذی از ح ۲۲۳۰ تا ح ۲۲۳۲، المعجم الکبیر، طبرانی در جاهای مختلف صحیح ابن حبان، در جلد ۱۵ و دهها کتاب دیگر اهل سنت.
۳.مثلاً ابن خلدون که اعتبار احادیث مهدویت را مردود دانسته در جائی می نویسد:« بدان که در گذر روزگاران، میان تمام پیروان اسلام، مشهور شد که ناگزیر در پایان دوران، مردی از خاندان نبوی سر برافرازد که به دین، استواری بخشد و دادگری پدیدار سازد و مسلمانان وی را پیروی کنند و بر سرزمین های اسلامی فرمانروا و «مهدی» نامیده می‌شود…»(ابن خلدون، ۲۴۵).
۴. از جمله نام آن حضرت، حتمی‌بودن ظهور، فرزند رسول خدا(ص) بودن، فرزند حضرت زهرا(س)بودن، از مکه ظهور کردن و…
۵.از جمله محیی الدین بن عربی، محمد بن طلحه شافعی، کنجی شافعی، علی بن محمد بن صباغ مالکی، سلیمان قندوزی.
۶. ابی یعلی بیضاوی، در ضمیمه تحقیق العرف الوردی فی اخبار المهدی، ص۱.
۷.برای آگاهی بیشتر مراجعه شود به اصول کافی، ۱/ ۳۲۹، ۵۱۴ باب مولد الصاحب و صدوق، کمال الدین، ج۲، باب ۴۲، فی میلاد القائم و طوسی، غیبت، فصل سوم.
۸. لازم به توضیح است که سه نفر از نویسندگان اهل سنت، به نام های شعرانی در الیواقیت و الجواهر، ۲/ ۵۶۲ و صبّان در اسعاف الراغبین(چاپ شده در حاشیه نورالابصار)، ص ۱۴۱ و ۱۴۲ و نیز حمزاوی در مشارق الانوار، ص ۱۱۲ موضوع ولادت امام مهدی(عج) و اینکه آن حضرت فرزند امام حسن عسکری است را از «الفتوحات المکّیه» ابن عربی نقل کرده‌اند؛ ولی در چاپ فعلی فتوحات مکیه، این مطلب وجود ندارد؛ زنده یاد مرحوم استاد جلال الدین آشتیانی در شرح مقدمه قیصری، ص ۹۱۴ پی نوشت سوم می‌گویند:« حقیر چند نسخه از فتوحات مکیه خطی قدیمی دیده ام که یکی از آنها حدود ۴۰۰ سال قبل و دیگری ۵۰۰ سال قبل در مصر و سوریه و نسخه ای در ترکیه نوشته شده است، نسب حضرت مهدی(عج) به این نحو نوشته است: و من عترت رسول الله من ولد فاطمه (رضی الله عنها) وجده الحسین بن علی و والده الحسن العسکری…»با توجه به آنچه که ذکر شد، به نظر می رسد که در عبارت فتوحات مکیه دخل و تصرفی شده و بخشی از متن قدیمی آن افتاده باشد.
۹. بهترین دلیل بر امکان یک چیز، وقوع آن است.
۱۰. این حدیث در صحیح بخاری و صحیح مسلم آمده است( نک: بخاری، ۱/ ۳۷؛ مسلم بن حجاج، ۷/ ۱۸۷).
فهرست منابع تحقیق:
۱. قرآن کریم؛
۲. آلوسی، سیدمحمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، مؤسسه النور للمطبوعات، بیروت، ۱۴۱۶هـ ق؛
۳. ابن ابی حاتم، عبدالرحمن بن محمد، تفسیر القرآن العظیم، تحقیق: اسعد محمد بن الطیب، صیدا، المکتبه العصریه؛
۴. ابن ابی شیبه، محمد، الکتاب المصنف فی الاحادیث و الآثار، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۶هـ ق، چاپ اول؛
۵.ابن اثیر جزری، عزالدین، الکامل فی التاریخ، دارالکتب العربی، بیروت، ۱۴۲۰هـ ق، چاپ دوم؛
۶.ابن تیمیه الحرانی، احمد بن عبدالحلیم، منهاج السنه النبویه، تحقیق:د، محمد رشاد سالم، دارالنشر: مؤسسه قرطبه، ۱۴۰۶ق، چاپ اول؛
۷.ابن حبان، محمد بن احمد، صحیح ابن حیان، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۸هـ ق، چاپ سوم؛
۸.ابن حجر هیتمی، حمدبن محمد، الصواعق المحرقه، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۷هـ ق؛
۹.ابن خلدون، عبدالرحمن، تاریخ ابن خلدون، دارالقلم، بیروت، ۱۹۸۴م، ج۴، چاپ پنجم؛
۱۰.همو، مقدمه ابن خلدون، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۲۱هـ ق، چاپ اول؛
۱۱.ابن خلکان، شمس الدین، وفیات الاعیان، منشورات الرضی، قم، ۱۳۶۳هـ ق، چاپ دوم؛
۱۲.ابن عجیبه، احمد بن محمد، البحر المدید فی تفسیر القرآن المجید، چاپ قاهره، ۱۴۱۹هـ ق؛
۱۳. ابن کثیر، اسماعیل بن عمرو، البدایه و النهایه، مکتبه المعارف، بیروت؛
۱۴.ابن کثیر، اسماعیل بن عمرو، تفسیر القرآن العظیم، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۹هـ ق؛
۱۵.ابن ماجه، محمد بن یزید، سنن، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱هـ ق، چاپ اول؛
۱۶.ابوحیان، محمد بن یوسف اندلسی، البحر المحیط فی التفسیر، دارالفکر، بیروت، ۱۴۲۰هـ ق؛
۱۷.ابوداود، سلیمان بن اشعث، سنن ابی داود، داراحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ه ق، چاپ اول؛
۱۸.بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح بخاری، دارالنشر: دار ابن کثیر، بیروت، ۱۴۰۷ه ق، چاپ دوم؛
۱۹.ترمذی، محمد بن عیسی، سنن ترمذی، چاپ اول، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۰ ه ق؛
۲۰.حسینی جلالی، محمدجواد، احادیث المهدی من مسند احمد بن حنبل، جامعه مدرسین، قم، ۱۴۰۹ه ق، چاپ پنجم؛
۲۱. حلبی، علی ابن برهان الدین، السیره الحلبیه، دارالنشر: دارالمعرفه، بیروت، ۱۴۰۰ه ق؛
۲۲.ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، دارالکتب العربی، بیروت، ۱۴۱۲ه ق، چاپ اول؛
۲۳.همو، دول الاسلام، مؤسسه الاعلمی، بیروت، ۱۴۰۵ه ق؛
۲۴.همو، سیر اعلام النبلاء، موسسه الرساله، بیروت، ۱۴۰ه ق؛
۲۵.همو، العبر فی خبر من غبر، دارالکتب الاسلامیه، بیروت؛
۲۶.رازی، فخرالدین، مفاتیح الغیب، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۰ه ق؛
۲۷.سیوطی، جلال الدین و محلی، جلال الدین، تفسیر الجلالین، مؤسسه النور المطبوعات، بیروت، ۱۴۱۶ه ق؛
۲۸.سیوطی، جلال الدین، الدرالمنثور فی تفسیر المأثور، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، چاپ قم، ۱۴۰۴ه ق؛
۲۹. شعرانی، احمد بن علی، الیواقیت و الجواهر فی بیان عقاید الاکابر، دار احیاء التراث العربی، بیروت؛
۳۰. شنقیطی، محمد الامین بن محمد بن المختار، اضواء البیان فی ایضاح القرآن بالقرآن، تحقیق مکتب البحوث و الدراسات، دارالفکر، بیروت، ۱۴۱۵ه ق؛
۳۱.صدوق، محمد بن علی، کمال الدین، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۹۵ه ق؛
۳۲.الصفدی، صلاح الدین خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، تحقیق: احمد الارناؤوط و ترکی مصطفی، دار احیاء التراث، بیروت، ۱۴۲۰ه ق؛
۳۳. صنعانی، عبدالرزاق، المصنف، المجلس العلمی هند، ۱۳۹۰ه ق، چاپ اول؛
۳۴. طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۶ه ق؛
۳۵. طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، دارالمعرفه، بیروت، ۱۴۱۲ه ق؛
۳۶. طلحه الشافعی، کمال الدین، مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول، مؤسسه ام القری، بیروت، ۱۴۲۰ه ق؛
۳۷.طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، چاپ اول، مؤسسه معارف اسلامی، قم، ۱۴۱۱ه ق؛
۳۸. العاصمی المکی، عبدالملک بن حسین، سمط النجوم العوالی فی ابناء الاوائل و التوالی، تحقیق عادل احمد عبد الموجود، علی محمد معوض، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۹ه ق؛
۳۹.عسقلانی، ابوالفضل احمد بن علی، الزهر النضر فی اخبار الخضر، شهاب الدین، مجمع البحوث الاسلامیه، هند، ۱۴۰۸ه ق، چاپ اول؛
۴۰. همو، فتح الباری بشرح صحیح البخاری، بتحقیق: محب الدین الخطیب، بیروت، دارالمعرفه، بی تا؛
۴۱.العظیم الآبادی، محمد شمس الحق، عون المعبود فی شرح سنن ابی داود، دارالکتب العلمیه، بیروت، چاپ دوم، ۱۹۹۵؛
۴۲.قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لاحکام القرآن، چاپ تهران، ۱۳۶۴ه ش؛
۴۳. قیصری، داود، شرح فصوص الحکم، با مقدمه جلال الدین آشتیانی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۵؛
۴۴.کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، چاپ چهارم، دارالسبع، بیروت، ۱۴۰۱ه ق؛
۴۵. کنجی شافعی، محمد، البیان فی اخبار صاحب الزمان، دارالمحجه البیضاء، بیروت، ۱۴۲۱ه ق، چاپ اول؛
۴۶. مراغی، احمد بن مصطفی، تفسیر مراغی، دار احیاء التراث العربی، بیروت؛
۴۷. مقاتل بن سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۳ه ق؛
۴۸.میبدی، رشیدالدین، کشف الاسرار و عده الابرار، انتشارات امیرکبیر، چاپ تهران، ۱۳۷۱؛
۴۹.نووی، یحیی بن شرف، شرح صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۳۹۲ه ق، چاپ دوم؛
۵۰.نیشابوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، تحقیق: محمد فؤاد عبدالباقی، دار احیاء التراث العربی، بیروت.
منبع مقاله: دو فصلنامه پژوهش های قرآن و حدیث، دفتر۱، پاییز و زمستان ۱۳۸۸، از صفحه ۲۵ تا ۴۲.
/ج
