پس از آنکه کشته شدن محمد بن ابى بکر به عایشه رسید در مرگش بیقرارى بسیار نمود و پیوسته در قنوت و بعد از نماز به معاویه و عمرو بن عاص نفرین مى نمود. این موضوع را طبرى در ج ۶ ص ۶. تاریخش و ابن اثیر در ج ۳ ص ۱۵۵ ” کامل ” خود و ابن کثیر در ج ۳۱۴ ۷ تاریخ خود و ابن ابى الحدید در ج ۲ ص ۳۳ ” شرح نهج البلاغه ” روایت کردهاند.