يك نكته از هزاران‏

«السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّهَ اللهِ الَّتِى لَا تَخْفَى؛
سلام بر تو اى حجّت خدا که غایب نگشته‏ اى!»
یادت هست کلاس‏ هاى درس را که معلّم مى‏ آمد و به اصطلاح حاضر و غایب مى ‏کرد؟ یکایک اسم دانش‏ آموزان را مى ‏خواند و هر کس به کلاس آمده بود، با شنیدن اسمش مى ‏گفت: حاضر.

بعضى‏ ها دیر به کلاس مى‏ رسیدند و بالأخره اسمشان در لیست حاضر ها ثبت مى ‏شد، امّا برخى هم غایب بودند.

حالا اینها را براى چه گفتم؟ براى اینکه ببینیم سر کلاس امامت و ولایت، حاضر هستیم یا نه؟ معلّم و استاد که حاضر است. این را در زیارت امام زمانمان یادمان داده‏ اند که بگوییم: «سلام بر تو اى حجّت الهى که مخفى نیستى!» و این معلّم و استاد سر کلاس حاضر است و غایب نیست؛ فقط منتظر دانش‏ آموزان است که در کلاس حاضر باشند و درس امامت و ولایت را خوب یاد بگیرند تا در نهایت، مثل شهیدان در میدان ایثار و فداکارى و شهادت بتوانند حضور پیدا کنند و استقامت ورزند.
امّا آیا ما آن‏قدر تمرین کرده‏ ایم که اگر در سر کلاس اسممان را خواندند، با صداى بلند و با سرافرازى بگوییم: حاضر؟
خوشا به حال حاضرها!