وداع با خالق «ندبه‌های دل‌تنگی»

پیشکش به او که با آرزو زیست و از درس انتظار یک جمعه غیبت نکرد.
«بیا که شاهنامه عمر، آخری بدین خوشی نخواهد داشت،
و این شعر طویل را بی‌قافیه مپسند.
دیگر به نرگس‌های باغ سلام نمی‌کنم؛
هیچ یاسی را خیره نمی‌شوم؛
هیچ اقبالی را نمی‌بوسم؛
من تمام شده‌ام؛ بیا!
آیا دل‌تنگ ندبه‌های من نیستی؟
آیا ندبه‌های مرا از این دل‌تنگ‌تر می‌خواهی؟
من تمام شده‌ام؛ بیا».

استاد رضا بابایی در اواسط دهه هفتاد با نگارش مجموعه قطعات ادبی با عنوان «ندبه‌های دل‌تنگی» در مجله موعود، آغازکننده سبک جدیدی در ادبیات انتظار شد. او همه داشته‌های خود از ادبیات کهن فارسی و دانسته‌های خود از شعر نو را به کار گرفت و با ترکیبی از سوز دل و آه درون مجموعه‌ای را سرود که بی‌اغراق نمی‌توان آن‌ها را خواند و ندبه دل‌تنگی سر نداد و در فراق یوسف فاطمه نگریست.
به‌عنوان کسی که چند دهه در تحریریه مجلات موعود و موعود جوان شاهد رشد و بالندگی ادبیات انتظار در میان جوانان و نوجوانان این سرزمین بوده‌ام، به‌جرئت می‌توانم بگویم که همه شاعران جوانی که در دهه‌های بعد به سرودن نظم و نثر و شعر آئینی در موضوع مهدویت و انتظار روی آوردند، مدیون او هستند. سبک خاص او، ترکیب واژه‌های او، مضامین تازه او و ساختار قطعات ادبی او.
او در بخشی از قطعه ادبی «یک جمکران آرزو» می‌نویسد:
«کار و بار من، کتاب و قلم است؛ یکی سینه می‌خنداند، یکی گریه می‌افشاند. و من میان آن خنده و این گریه، حیران نشسته‌ام.
تو کدام را بیشتر دوست داری؟ خنده کتاب را یا گریه قلم را؟
خامه تقدیر، کتاب عمر مرا نگارستان غیبت و ظهور و فرج و انتظار کرده است، و هرگاه که آخرین می‌رسد، نخستین بازمی‌گردد، و دوباره همان واژه‌های خویشاوند و هم‌خون».
او پس از یک سال درگیری با بیماری سرطان و تحمل دردهای طاقت‌فرسا، امروز (دوشنبه ۱۸ فروردین ۱۳۹۹) و در آستانه نیمه شعبان با این جهان وداع کرد و رفت تا مزد یک‌عمر ندبه‌های دل‌تنگی‌ در فراق یوسف زهرا را از جد بزرگوار آن حضرت بگیرد و سوز درونش را با جرعه‌ای از آب کوثر التیام بخشد. چنانکه در دعای ندبه فرمود:
«… وَاسْقِنا مِنْ حَوْضِ جَدِّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَآلِهِ بِکأْسِهِ و َبِیدِهِ رَیاً رَوِیاً هَنِیئاً سائِغاً لَاظَمَأَ بَعْدَهُ، یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ؛
… از حوض جّدش (درود خدا بر او و خاندانش) با جام او و به دست او، سیرابمان کن، سیراب‌شدنی کامل و گوارا و خوش که پس از آن تشنگی نباشد، ای مهربان‌ترین مهربانان».
از طرف خانواده موعود، درگذشت این عزیز سفر کرده را به همسر و فرزندان گرامی¬اش تسلیت می¬گویم و از خداوند متعال برای آن مرحوم، رحمت و مغفرت و برای بازماندگان، صبر و اجر درخواست می¬کنم.

مدیرمسوول موسسه فرهنگی هنری موعود، همکاران و خواننگان آثار