مولای ما همچون «آسمان» است

فکر کنید لحظه ای آسمان نبود! اگر شاعر مسلک باشید، احتمالاً به یاد این می افتید که دیگر خبری از ابر و چشم اندازهای رنگی فوق العاده و آبی بی انتها نخواهد بود. اگر هم کمی اهل تحقیق و مطالعه ی علمی‌باشید، می فهمید که بدون آسمان، زمین می سوخت و خاکستر می‌شد. علاوه بر آن، هیچ موجودی قادر به نفس کشیدن در آن نبود؛ چرا که بدون آسمان و لایه ی محافظش، فضای زمین پر از گازهای سمی و پرتو خشن و داغ خورشید می‌شد.

آسمان، در هر دو مفهومش (چه مفهوم ادبی و چه علمی)، آنقدر مفید و ثمر بخش است که در ادبیات و فرهنگ های مختلف، نماد «سخاوت» معرفی شده است. به عبارت دیگر، هیچ چیز آسمان، به‌اندازه ی بخشندگی و دست و دل بازی اش، در میان زمینیان معروف نشده است. شاید عبارت «زیر سقف آسمان» را شنیده باشید. سقف زمین، که همان آسمان باشد، مثل سرپناهی ایمن برای موجودات زمین است. انگار آسمان، آغوش خود را گشوده و یکباره تمام زمینیان را در بر گرفته است و در آغوش خود، با بخشندگی بسیار، سایه ای امن برای حیاتشان شده است.

شاید همین سخاوت و پناه آسمان است که آقای ما را شبیه آن می‌کند. امام رضا (علیه السلام) فرمودند: «امام همچون… آسمان سایه‏ افکن و… است.» (۱)

امام رضا (ع)، در این عبارت، سایه افکنی و امنیت آفرینی امام را همانند آسمان می داند.

نکته ی آخر: فرقی نمی‌کند کجای زمین باشیم، سایه ی آسمان، همیشه بر سر ماست…

پی نوشت:
۱. بخش امامت ( ترجمه جلد ۲۳ تا ۲۷بحار الأنوار)؛ ج‏۳؛ ص۱۱۵؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث ۳/۵؛ تولید موسسه نور