موعود پایگاه اینترنتی موعود
انتظار در دوران غیبت مهدی(عج) به حق جلوه ویژه ای دارد. منتظران حقیقی این دوران هیچ شبی بدون انتظار به صبح نرسانده‌اند، انتظار تاآنجا که شمشیر بر زیر بستر می نهادند تا اگر فردا روز ظهور باشدبه یاری مولا بشتابند.
از آن زمان که پیامبر(ص) سخن از جهانی شدن آیین توحید به دست حضرت مهدی(عج) به میان آورد و نوید غلبه اسلام بر تمامی ادیان را به مسلمانان داد و بهترین عبادت را انتظار فرج اسلام و مسلمانان به حساب آورد(۱) مسلمانان دیده انتظار به راه دولت کریمه ای دوختند که در آن اسلام و اسلامیان عزیز می‌یباند و کفر و نفاق به ذلت و زبونی گرفتار می آیند.(۲)
در دوران پس از پیامبر(ص) نیز، هر زمان که فتنه خلفای جور شدت می‌گرفت، پیشوای معصوم(ع) کوشیدند تا با انگیزش انتظار، امید را در دل های ستمدیدگان زنده نگه دارند و شور مقاومت و مبارزه را در وجودشان برانگیزانند.
چنانکه امیرمومنان علی(ع) به اصحاب خویش می فرمود: “انتظروا الفرج ولا تیأسوا من روح الله، فان احب الاعمال الی الله عزوجل انتظار الفرج(الی ان قال: الاخذ بامرنا معنا غدا فی حظیره القدس و المنتظر لامرنا کالمتشحط بدمه فی سبیل الله(۳)
چشم انتظار فرج باشید و از یاری و رحمت خدا ناامید نشوید. به یقین محبوب ترین کارها در نزد خدا انتظار فرج است.(تا آنجا که فرمود: کسی که به امر ولایت ما چنگ زند، ردای قیامت در روضه رضوان با ما خواهد بود و کسی که در انتظار امر ما به سر ببرد، مانند کسی است که در راه خدا به خون غلطیده باشد.)
تاکید بر امر انتظار فرج از طرف پیشوایان دین، تا آنجا بود که بسیاری از اصحاب، شرایط موجود زمان خود را برای حصول فرج کافی دانسته، امام آن دوران را به عنوان صاحب الامر می پنداشتد و در این باره از او سوال می‌کردند.
چنین توهمی در ده ها روایت، ازجمله روایت شعیب بن ابی حمزه در برابر امام صادق(ع) و ریان بن الصلت در برابر امام رضا(ع) مطرح شد که می پرسد: أنت صاحب الامر؟(۴)
و نیز در همان زمان ها، کسانی که از موالیان اهل بیت(ع) بودند که بر سنت انتظار فرج آنچنان پافشاری می‌کردند که به ترک کسب و کارشان می انجامید، به طور نمونه می توان از شخصی به نام عبدالحمید واسطی نام برد که خدکت امام محمد باقر(ع) می رسد و می‌گوید: “اصلحک الله، لقد ترکنا اسواقنا انتظارا لهذا الامر، خدا امرت را اصلاح کند، ما به خاطر انتشار این امر، کار و کسب خویش در بازارها را رها کرده ایم”.
امام باقر(ع) به عنوان تایید و تصدیق موضع منتظرانه او می فرماید: (یا عبدالحمید! اتری من حبس نفسه علی الله عزوجل، لایجعل الله له مخرجا؟ بی، والله لیجعلن له مخرجا، (۲) ای عبدالحمید! آیا به نظر تو کسی که خودش را وقف برای خدای عزوجل نموده باشد، خداوند برایش فرج. گشایشی حاصل نمی فرماید؟ چرا، به خدا سوگند که حتما برای او گشایش و رهایی قرار می دهد.)
سنت انتظار در دوران غیبت حضرت مهدی(عج) به حق جلوه ای ویژه ای دارد. منتظران حقیقی این دوران، هیچ شبی را بدون حالت انتظار به صبح نرسانده‌اند، انتظار تا آنجا که شمشیر بر زیر بستر خود می نهادند تا اگر فردا روز ظهور باشد، بی درنگ به یاری مولایشان بشتابند.
پی نوشت ها:
۱.ینابیع الموده:ص۴۹۴ و ۴۹۵
۲.دعای افتتاح
۳.منتخب الاثر، فصل ۱۰، باب۲، ص۴۹۸
۴.منتخب الاثر، ص۲۲۱ و ۲۴۹ و سایر ابواب
۵.کمال الدین:ج۲۵، باب ۵۵، ص۶۴۴
برگرفته از کتاب: امامت، غیبت، ظهور
