موعود پایگاه اینترنتی موعود
در مجموعه مقالات شش ماه به ظهور به بررسی حوادثی که در شش ماه مانده به ظهور حضرت مهدی علیه السلام را بررسی می‌کنیم، موعود افتخار دارد که شما دوستان همراه ما هستید
قرقیسیا
قرقیسیا شهرى در منطقه شمالى سوریه است که در میان فرات و سرچشمه نهرى که خابور در آن است قرار دارد. این شهر حدود ۱۰۰ کیلومتر با مرزهاى عراق و ۲۰۰ کیلومتر با مرزهاى ترکیه فاصله دارد و در نزدیکی هاى شهر »دیرالزور« است. در آینده نزدیک در آن گنجى از طلا، نقره یا مانند آنها (مثلاً نفت) کشف مىشود آنگونه که روایات بیان نمودهاند: آب فرات کوهى از طلا و نقره را نمایان مىکند که بر سر آن از هر نه نفر، هفت کشته مىشوند. در این جنگ اقوام مختلفى شرکت دارند:
۱. ترکها: آنها که به جزیره۱۰ نیرو پیاده کردهاند؛
۲. رومیان: یهودیان و دولتهاى غربى که وارد فلسطین شده‌اند؛
۳. سفیانى: که در این هنگام بر دیار شام مسلط شده است؛
۴. عبداللَّه: روایات به مطلب خاصى درباره او اشاره نمىکنند ظاهراً هم پیمان مغرب زمین است؛
۵. قیس: مرکز فرماندهىاش مصر است؛
۶. فرزند و نواده عباس: که از عراق مىآید.
به دنبال این جنگ، خونریزى و کشتار شدیدى پیش مىآید که تا قبل از به پایان رسیدن آن در مدت کوتاهى ۱۰۰/۰۰۰ نفر (و بنا بر روایتى ۴۰۰/۰۰۰ نفر) کشته مىشوند. این مطلب مىتواند اشارهاى به استفاده از سلاحهاى کشتار جمعى (اتمى، هستهاى، بمبهاى شیمیایى و میکروبى و الکترونى کشنده) در این جنگ باشد که بر حیوانات و گیاهان خوراکى هم اثر مىگذارند). این جریان یکى از میدانهاى جنگ جهانى بىمانند آخرالزمان است که قبل و بعد از آن مانند نداشته و نخواهد داشت که در انتهاى آن همپیمانان سفیانى پیروز مىگردند.
روایات شریف ما صراحتاً به این واقعه اشاره کردهاند:
در روایتى، عمار یاسر اینگونه نقل مىکند:
غربیان به سوى مصر حرکت مىکنند و ورود ایشان بدانجا نشانه (آمدن) سفیانى است. پیش از آن شخصى که دعوت مىکند، قیام کرده و ترکها وارد حیره و رومیان وارد فلسطین مىشوند. عبداللَّه هم بر آنها سبقت مىگیرد تا این که دو لشکر در سر نهر در مقابل هم مىایستند جنگ بزرگى درمىگیرد و صاحبالمغرب (هم پیمان غربیان) هم حرکت مىکند. مردان را کشته و زنان را اسیر مىکند، سپس به سوى قیس برمىگردد تا اینکه سفیانى وارد حیره مىشود. یمانى هم شتافته و سفیانى هر چه را جمع کرده بودند درهم مىشکند و به سوى کوفه حرکت مىکند.
جابر جعفى هم طى حدیثى طولانى از امام باقر(ع) چنین روایت کرده است:
از دین برگشتگانى از جانب ترکها حمله کرده و سپاهى از روم آنها را دنبال مىکند. برادران ترکها، پیاده کردن نیروهایشان را در جزیره ادامه مىدهند. رومیان از دینبرگشته هم در رمله نیرو پیاده مىکنند. جابر! در آن سال در تمام زمین به واسطه غربیان اختلاف زیادى وجود دارد که اول مغرب زمین شام است. در این زمان سه پرچم (سپاه) در مقابل هم مىایستند: سپاه اصهب، ابقع، سفیانى. در ابتدا سفیانى با ابقع مىجنگد و او و همراهانش را کشته و به دنبال آن اصهب را هلاک مىکند. پس از آن تا عراق جنگ و کشتار به پا مىکند و سپاهیانش را به قرقیسیا مىرساند و در آنجا هم به جنگیدن مىپردازد. در این جنگ ۱۰۰/۰۰۰ نفر از جباران و ستمگران کشته مىشوند. پس از آن سفیانى سپاهى را به سوى کوفه گسیل مىدارد.
عبداللَّه بن ابى یعفور مىگوید که امام باقر(ع) به ما فرمودند:
براى بنىعباس و بنى مروان حتماً اتفاقى در قرقیسیا مىافتد که در آن جوان قوى و تنومند، پیر مىشود و خداوند از آنها پیروزى را برمىدارد و شکست مىخورند (پس از این جنگ) به پرندگان آسمان و درندگان زمین وحى مىکند که شکم خود را از گوشت تن جباران سیر کنید و پس از آن است که سفیانى شورش مىکند.
حذیفه بن منصور هم از امام صادق(ع) روایت کرده که فرمودند:
خداوند سفرهاى در قرقیسیا دارد که گاهى از آسمان ندا مىدهد و دیگران را آگاه مىکند کهاى پرندگان آسمان و درندگان زمین براى سیر کردن خود از گوشت بدن جباران بشتابید.
محمدبن مسلم از امام باقر(ع) ضمن حدیثى بلند چنین نقل کرده است:
آیا نمىبینید که دشمنان شما در معاصى خداوند کشته مىشوند، بدون آن که شما حضور داشته باشید در حالى که شما با آرامش و امنیت در گوشه خانههایتان نشستهاید، برخى از آنها برخى را بر روى زمین مىکشند؟ سفیانى عذاب مناسبى براى دشمنان شما و نشانهاى براى خودتان است. آن فاسق وقتى (در ماه رجب) سر به شورش برداشت شما اگر یک یا دو ماه (ماه رمضان) پس از شورش او از خود حرکتى نشان ندهید به مشکلى بر نخواهید خورد تا این که بسیارى از خلق منهاى شما (شیعیان) کشته شوند.
به هر حال پس از معرکه قرقیسیا و کشتار و تضعیف و شکست بسیارى از آن قواى سیاسى و نظامى که ممکن بود پس از ظهور حضرت مهدى(ع) در مقابل ایشان جبههگیرى کنند، تنها سفیانى است که پیروزمندانه باقى مانده و فخرفروشى مىکند.
قرقیسیا شهرى در منطقه شمالى سوریه است که در میان فرات و سرچشمه نهرى که خابور در آن است قرار دارد. این شهر حدود ۱۰۰ کیلومتر با مرزهاى عراق و ۲۰۰ کیلومتر با مرزهاى ترکیه فاصله دارد و در نزدیکی هاى شهر »دیرالزور« است. در آینده نزدیک در آن گنجى از طلا، نقره یا مانند آنها (مثلاً نفت) کشف مىشود آنگونه که روایات بیان نمودهاند: آب فرات کوهى از طلا و نقره را نمایان مىکند که بر سر آن از هر نه نفر، هفت کشته مىشوند. در این جنگ اقوام مختلفى شرکت دارند:
۱. ترکها: آنها که به جزیره۱۰ نیرو پیاده کردهاند؛
۲. رومیان: یهودیان و دولتهاى غربى که وارد فلسطین شده‌اند؛
۳. سفیانى: که در این هنگام بر دیار شام مسلط شده است؛
۴. عبداللَّه: روایات به مطلب خاصى درباره او اشاره نمىکنند ظاهراً هم پیمان مغرب زمین است؛
۵. قیس: مرکز فرماندهىاش مصر است؛
۶. فرزند و نواده عباس: که از عراق مىآید.
به دنبال این جنگ، خونریزى و کشتار شدیدى پیش مىآید که تا قبل از به پایان رسیدن آن در مدت کوتاهى ۱۰۰/۰۰۰ نفر (و بنا بر روایتى ۴۰۰/۰۰۰ نفر) کشته مىشوند. این مطلب مىتواند اشارهاى به استفاده از سلاحهاى کشتار جمعى (اتمى، هستهاى، بمبهاى شیمیایى و میکروبى و الکترونى کشنده) در این جنگ باشد که بر حیوانات و گیاهان خوراکى هم اثر مىگذارند). این جریان یکى از میدانهاى جنگ جهانى بىمانند آخرالزمان است که قبل و بعد از آن مانند نداشته و نخواهد داشت که در انتهاى آن همپیمانان سفیانى پیروز مىگردند.
روایات شریف ما صراحتاً به این واقعه اشاره کردهاند:
در روایتى، عمار یاسر اینگونه نقل مىکند:
غربیان به سوى مصر حرکت مىکنند و ورود ایشان بدانجا نشانه (آمدن) سفیانى است. پیش از آن شخصى که دعوت مىکند، قیام کرده و ترکها وارد حیره و رومیان وارد فلسطین مىشوند. عبداللَّه هم بر آنها سبقت مىگیرد تا این که دو لشکر در سر نهر در مقابل هم مىایستند جنگ بزرگى درمىگیرد و صاحبالمغرب (هم پیمان غربیان) هم حرکت مىکند. مردان را کشته و زنان را اسیر مىکند، سپس به سوى قیس برمىگردد تا اینکه سفیانى وارد حیره مىشود. یمانى هم شتافته و سفیانى هر چه را جمع کرده بودند درهم مىشکند و به سوى کوفه حرکت مىکند.
جابر جعفى هم طى حدیثى طولانى از امام باقر(ع) چنین روایت کرده است:
از دین برگشتگانى از جانب ترکها حمله کرده و سپاهى از روم آنها را دنبال مىکند. برادران ترکها، پیاده کردن نیروهایشان را در جزیره ادامه مىدهند. رومیان از دینبرگشته هم در رمله نیرو پیاده مىکنند. جابر! در آن سال در تمام زمین به واسطه غربیان اختلاف زیادى وجود دارد که اول مغرب زمین شام است. در این زمان سه پرچم (سپاه) در مقابل هم مىایستند: سپاه اصهب، ابقع، سفیانى. در ابتدا سفیانى با ابقع مىجنگد و او و همراهانش را کشته و به دنبال آن اصهب را هلاک مىکند. پس از آن تا عراق جنگ و کشتار به پا مىکند و سپاهیانش را به قرقیسیا مىرساند و در آنجا هم به جنگیدن مىپردازد. در این جنگ ۱۰۰/۰۰۰ نفر از جباران و ستمگران کشته مىشوند. پس از آن سفیانى سپاهى را به سوى کوفه گسیل مىدارد.
عبداللَّه بن ابى یعفور مىگوید که امام باقر(ع) به ما فرمودند:
براى بنىعباس و بنى مروان حتماً اتفاقى در قرقیسیا مىافتد که در آن جوان قوى و تنومند، پیر مىشود و خداوند از آنها پیروزى را برمىدارد و شکست مىخورند (پس از این جنگ) به پرندگان آسمان و درندگان زمین وحى مىکند که شکم خود را از گوشت تن جباران سیر کنید و پس از آن است که سفیانى شورش مىکند.
حذیفه بن منصور هم از امام صادق(ع) روایت کرده که فرمودند:
خداوند سفرهاى در قرقیسیا دارد که گاهى از آسمان ندا مىدهد و دیگران را آگاه مىکند کهاى پرندگان آسمان و درندگان زمین براى سیر کردن خود از گوشت بدن جباران بشتابید.
محمدبن مسلم از امام باقر(ع) ضمن حدیثى بلند چنین نقل کرده است:
آیا نمىبینید که دشمنان شما در معاصى خداوند کشته مىشوند، بدون آن که شما حضور داشته باشید در حالى که شما با آرامش و امنیت در گوشه خانههایتان نشستهاید، برخى از آنها برخى را بر روى زمین مىکشند؟ سفیانى عذاب مناسبى براى دشمنان شما و نشانهاى براى خودتان است. آن فاسق وقتى (در ماه رجب) سر به شورش برداشت شما اگر یک یا دو ماه (ماه رمضان) پس از شورش او از خود حرکتى نشان ندهید به مشکلى بر نخواهید خورد تا این که بسیارى از خلق منهاى شما (شیعیان) کشته شوند.
به هر حال پس از معرکه قرقیسیا و کشتار و تضعیف و شکست بسیارى از آن قواى سیاسى و نظامى که ممکن بود پس از ظهور حضرت مهدى(ع) در مقابل ایشان جبههگیرى کنند، تنها سفیانى است که پیروزمندانه باقى مانده و فخرفروشى مىکند.
نویسنده: مجتبی الساده
مترجم: محمود مطهری نیا
