موعود پایگاه اینترنتی موعود
حضرت محسن ـ علیه السّلام ـ فرزند سقط شده فاطمه ـ سلام الله علیها ـ است که پیامبر اکرم(ص) او را محسن نامید(۱) و به وسیله ضربات، غلاف شمشیر قنفذ، خلیفه دوم(۲) و در اثر ضربات پای وی، سقط شد(۳).
هیچ یک از منابع معتبر تاریخی و مقاتل به محل دفن حضرت محسن(ع) اشاره نکرده‌اند، امّا این که حضرت محسن در پای درب نیم سوخته خانه امیرالمؤمنین(ع) دفن شده، در کتاب جامع النورین چنین نقل شده است: بعد از آن که دومی‌با لگد بر پهلوی آن بانوی بزرگوار زد، حضرت فاطمه(س) روی زمین افتاد، هر طور بود از جا برخاست حرکت کرد و به خانه آمد و روی زمین افتاد و صدا زد: عمر مرا کشت.
امیر المؤمنین، آن امام مظلوم جلو آمد تا حال او را در آن وضع دید، صدا زد: فضّه، فاطمه(س) را دریاب که درد او را فراگرفته است، فضّه به یاری فاطمه(س) رفت چند لحظه گذشت، به سوی امیرالمؤمنین(ع) آمد، چیزی روی دست گرفته بود، حضرت پرسید: فضّه این چیست؟
پاسخ داد: مولای من، بدن بی جان محسن است. حضرت فرمود؛ من که نمی توانم از خانه بیرون روم و کسی را هم که ندارم او را به بقیع ببرد و به خاک سپارد، خودت او را در آستانه خانه دفن کن(۴)
گرچه منابع تاریخی به این نکته اشاره نکرده‌اند ولی شاید با دو احتمال بتوان گفت که حضرت محسن در آستانه و پای درب نیم سوخته دفن شده باشد.
احتمال اول: با توجه به محیط خفقان و جَوّ سیاسی حاکم بر آن عصر که حضرت(ع) را در تنگنا قرار داده بودند تا برای تثبیت خلافت ابوبکر حتی با زور و آتش زدن خانه فاطمه زهرا(س) از آن حضرت بیعت بگیرند؛ می توان گفت که شرایط آن عصر این اجازه را به حضرت علی(ع) نداد که حضرت محسن را در قبرستان بقیع دفن کنند.
احتمال دوم: این که اگر حضرت محسن را در قبرستان بقیع ـ قبرستان عمومی مدینه ـ دفن می‌کردند حتماً مقتل و تاریخ نویسان به آن اشاره می‌کردند، پس عدم اشاره تواریخ به قبر آن حضرت شاید دلیل بر این است که حضرت محس
مخفیانه و در خانه دفن شده است.
پی نوشت ها:
۱٫ شیخ عباس قمی، منتهی الامال، قم، انتشارات هجرت، چاپ پانزدهم، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۳۸٫
۲٫ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، لبنان، مؤسسه الوفاء، الطبعه الثانیه، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۱۷۰٫
۳٫قزوینی، سیّد محمّد کاظم، فاطمه از ولادت تا شهادت، تهران، نشر آفاق، چاپ ششم، ۱۳۸۱ش، ص۳۷۲ به نقل از شهرستانی، الملل و النحل، ترجمه مصطفی خالق زاده، ج۱، ص۸۱ .
۴٫ ملااسماعیل سبزواری، جامع النورین، تهران، علمیه اسلامیه، بی تا، ص۲۰۶؛ و علی اصغر یونسیان، ریحانه النبی، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۱۹۶
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
۱) حاج ملااسماعیل سبزواری، جامع النورین، انسان، ص۲۰۶٫
۲) علی اصغر یونسیان، ریحانه النبی، ص۱۹۶
