موعود پایگاه اینترنتی موعود
نهم ربیع الاول به عنوان آخرین غدیر و آخرین آغاز امامت نه تنها باعث سرور شده که کانون سرور تمامی پیامبران پیشین است. نهم ربیع الاول وارث تمام عیدهای پیشین و آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور است.
نهم ربیع الاول سالروز امامت امام دوازدهم شیعیان امام زمان مهدی موعود(ع) است. رویدادی که در سال ۲۶۰ هجری قمری رخ داد و از جهت تاریخی شباهت فراوانی با بعثت پیامبر اسلام و واقعه غدیر خم دارد به گونه ای که می توان آن را در دوازدهمین و آخرین غدیر امامت و ولایت دانست.
تکریم و پاسداشت این روز باعث ایجاد فضای امید و نشاط و آینده نگری مقدس خواهد شد و بلکه ظرفیت ها و استعدادهای این روز برای ایجاد امید و نشاط بیشتر از جشن نیمه شعبان است بدان جهت که نیمه شعبان سال روز ولادت امام عصر و نهم ربیع الاول سال روز امامت و ولایت ایشان.
فعلیت ولایت و امامت آن امام غایب تاریخ بشر را نسبت به ظهور نزدیک تر ساخته و پاس داشت آن در چارچوب مبانی فرهنگ دینی می تواند این روز را که سال روز غیبت نیز است به دوران ظهور نزدیک تر سازد.
معنای فلسفه تاریخی نهم ربیع الاول
حجت الاسلام محمد رضایی در کتاب “نهم ربیع الاول (چرایی، چیستی، چگونگی) عهدی دوباره با امام زمان” قرائتی علمی و تحلیلی درون دینی از این رویداد مهم ارائه داده است که بخش هایی از آن را با هم می خوانیم؛ و نهم ربیع الاول دومین آغاز از آغاز های سه گانه امام موعود است که شباهتی تام و تمام با روی داد هبوط و داستان حزن و شادی حضرت آدم دارد چراکه اگر به آن از منظر آغازگری غیبت صغری بنگریم به شدت محزون خواهیم شد ولی اگر آن را از منظر آغاز امامت آخرین ولی معصوم بنگریم در آن روز جشن و شادی خواهیم کرد و بدین جهت است که امامان و پیامبران معصوم چشم انتظار میلاد، آغاز امامت و آغاز ظهورش بوده‌اند.
از این منظر نهم ربیع الاول درست همانند غدیر خم خواهد بود چراکه در غدیر خم امامت و ولایت امیر المومنین اعلان شد ولی رسمیت و فعلیت آن به پس از رحلت پیامبر موکول گشت هر چند آن هم هیچ گاه محقق نشد ولی این عدم تحقق تنها به معنی عدم تحقق ولایت سیاسی آن حضرت بود و باقی ولایت ها اعم از ولایت علمی، تکوینی و اجتماعی امام حدالقل برای جامعه حق به تحقق پیوست.
بنابراین همان گونه که تمام عوالم وجود از تفویض مقام امامت در غدیر خم آن روز را با ابتهاج و سرور و شادی و نشاط جشن می‌گیرد، نهم ربیع الاول هم در مقام آخرین غدیر جشن آغاز امامت آخرین معصوم است اگر چه در عین حال آغاز دوران غیبت نیز است.
بدین جهت است که از نگاه فلسفه تاریخی نهم ربیع الاول آخرین آغاز در تفویض مقام ولایت آسمانی است تفویضی که آغاز ماقبل آخر هم است و پس از آن جز آغاز ظهور امام موعود آغاز مقدسی نخواهد بود.
از این منظر نباید به حدفاصل دوران آغاز امامت امام موعود تا آغاز ظهور به علت غیبت آن امام صرفا با نگاهی منفی نگریست بلکه این دوران همانند حدفاصل زمان عروج آسمانی حضرت عیسی تا بعثت پیامبر اسلام که دوران فترت گفته می‌شود، است با این تفاوت که برخلاف دوران فترت با حضور و ولایت و امامت و مدیریت غائبانه اما پیوسته امام موعود همراه است.
به همین علت اگر چه آغاز امامت امام موعود با غیبت از جامعه بشری همراه بود ولی این غیبت هیچ گاه زمینه خوشحالی ابلیس و شیاطین جن و انس پیرو او را فراهم نساخت بلکه آنها را در یک ابهام زمانی از جهت احتمال ظهور آن امام غایب در هر لحظه قرار داده است این در حالی است که مساله غیبت امام از جوامع بشری امکان دسترسی شیاطین انس و جن را نیز به امام موعود به صورت کامل قطع نموده است.
بدین جهت نهم ربیع الاول عید واقعی خط امامت است چرا که این آغاز به گونه ای انجام شد که بر خلاف دیگر آغاز ها خطر هجوم و نابودگری ابلیس های جن و انسی را برای همیشه از رهبر معصوم دور کرد و حال آنکه امام معصوم در پس پرده غیبت به راهبری و مدیریت خود مشغول است. پس آغاز غیبت آغاز دوران حیرت ابلیس و ابلیسیان و استواری و صلابت جوامع حق و مسئولیت های سنگین خواص شیعیان است.
آغاز امامت امام زمان از منظر تاریخی دستاوردهای زیرا را به همراه داشته است:
اتصال همیشگی ابلیس و ابلیسیان در برابر رهبری معصوم
مدیریت غائبانه بشر از سوی امام معصوم به سوی بهشت ظهور
بستر سازی برای بلوغ تدریجی جامعه حق و مسئولیت پذیری تاریخی آن ها برای زمینه سازی ظهور
در نگاه فلسفه تاریخی شیعه تاریخ یک جریان پیوسته است که با هبوط اولین انسان که پیامبر هم بوده شروع شده است حقیقت تاریخ با درگیری پیوسته حق و باطل تعریف می‌شود. در این درگیری رهبری جبهه حق با پیامبران و سپس امامان معصوم و رهبری جامعه باطل با ابلیس است که نمود گمراهی های او در جوامع باطل انسانی ظاهر می‌شود.
بر این اساس باید روی دادهای جبهه حق را مبنای فرهنگ سازی قرار داد و با شادی تاریخی اولیای حق شاد شد و با حزن آنها محزون گردید چرا که آنها راهبران تاریخی انسان ها به سوی آینده روشن و بهشت زمینی ظهور بوده و هستند. از معبر این شادی و حزن مقدس است که زمینه سلوک جهشی برای زمینه سازی تحقق ظهور آسان تر می‌گردد.
بنابراین نهم ربیع الاول به عنوان آخرین غدیر و آخرین آغاز امامت نه تنها باعث سرور عوالم گوناگون شده که کانون سرور تمامی پیامبران و معصومین پیشین بوده و چون آخرین غدیر امامت است حامل ارزش غدیرهای پیشین نیز می‌باشد. نهم ربیع الاول وارث تمام عیدهای پیشین و آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور است.
منبع: کتاب “نهم ربیع الاول (چرایی، چیستی، چگونگی) عهدی دوباره با امام زمان” نوشته حجت الاسلام محمدرضایی
